Witam. Chcialabym sie z Wami podzielic moimi pierwszymi krokami. Zarowno sa to moje sukcesy jak i moje kryzysy.
Zaczne moze od tego ze moje zaburzenie trwa dwa lata. Bralam leki, chodziłam na terapie. Wszystko bylo w miare ok. Ale to nie czas na to. Prawda jest taka ze na terapii uświadomiłam sobie moje konflikty wewnętrzne a leki troche pomogły ale jednak uwazam ze nie załatwiły sprawy ( choć na poczatku uważałam ze tak bedzie. Wezme lek i przejdzie) to samo bylo z terapia ( bylam bardzo pilnym uczniem ale wydawało mi sie ze to pomoze) ale prawda jest taka ze nie poznałam mechanizmu nerwicy i co to jest jak to sie dzieje itd. Prawda jest taka ze gdzies od pazdziernika znalazlam ta strone i zaczelam wszystko poznawać. Uczyc sie na nowo. Wczesniej pisalam sobie dzienniczek emocji ( to wyniosłam z terapii) ale ciagle pisalam o tym co mnie boli, czego sie boje, ile razy mialam swoje ataki paniki itd. Ale teraz wiem ze to byl duzy blad. Bo ciagle zajmowałam sie nerwica a nie zyciem z nia!!!!! Teraz jestem na etapie akceptacji jej, roznie mi to wychodzi. Jednego dnia np jak wczoraj mam sile i odsuwam mysli, mowie im stop tam sa drzwi!!! Jak mnie cos boli to mimo obaw i niepokoju nie wchodze na strony i nie sprawdzam co mi moze byc ... Mimo ze niepokoj jest duzy a czasem obawy i objawy wieksze. Ale sa dni np tak jak dzisiaj ze wstaje z bolem glowy i mysli ze to moze wylew i potem sie zaczyna... Ale za chwile mowie sobie stop!!! Chce wyjsc z tego !!! Wiec wiem ze to nerwica, ryzykuje wylew itd wstaje i ide do pracy mimo obaw, a mysli - sprawdz w necie czy nie dostaniesz wylewu i takie tam. Checi sa, ale ryzykuje i nie mowie ze jest mi z tym dobrze - bo nie jest bo zaraz pojawia sie mysl a jak przegapie chorobę bo bede nastawiac sie ze to objawy nerwicy? Owszem jest niepokoj... Jestem smutna i boje sie... Ale tłumacze sobie ze to kolejna zagrywka nerwicy. Ze predzej czy pozniej umrę a skoro jest ona taka madra ( nerwica) to niech to zrobi tu i teraz. Bynajmniej nie bede cierpieć. Owszem przechodzi po paru minutach znowu nadchodzi z wieksza sila... Raz dam jej sie wplątać ... A raz nie. Ale staram sie konsekwentnie isc do przodu, mimo obaw, strachu ...

Siwa super nastawienie...ja rowniez jestem na tym etapie.Tez sa wzloty i upadki, czasem jak sa te upadki to daje sie wciagnac w lekowe kolo a czasem nie
ale gdzies gleboko w glowie mam jeszcze swiadomosc ze trzeba dalej robic swoje I przec do przodu.To tak jakby isc pod wiatr, ba...nawet huragan...nie mamy sil ale idziemy dalej zeby dojsc do celu.

Oj zgadzam sie z Toba Adela. Ciezko bywa nie powiem ze nie jak to sie mowi sa wzloty i upadki. Nie jest trudno walczyc w momentach wzlotu... Ale jaki to nasz sukces jak mimo upadku idziemy do przodu. Jak to sie mowi : padlas? Powstań i idziemy do przodu. Do odważnych swiat nalezy - zawsze mi tak mówiono... I jest w tym racja. Ciesze sie Adela ze jestesmy razem na tym samym etapie moze bedzie nam razem razniej sie podnosić czego tobie sobie i innym zycze

Ja rowniez sie ciesze bo dzieki temu nie czuje sie jak osmieniec.Wiem, ze jest ktos kto przezywa to co ja i razem mozemy sie jakos wspierac.