Kochani, minął rok, od kiedy zarejestrowałam się na forum i chciałam takie krótkie podsumowanie zrobić, trochę się pochwalić, a trochę pocieszyć wszystkich, którzy też, tak jak ja rok temu – trafili tutaj w kiepskim stanie.
Trochę o tym jak to było.
A było psiakostkowo. Myślę, że to jedno, ocenzurowane słowo dokładnie oddaje to co wtedy się ze mną działo. A psiakostkowo było przez dwa lata. Somaty miałam/miewam, ale nie były dla mnie czymś najgorszym, z czym nie umiałam się pogodzić. Zawsze miałam problem z emocjami, z lękiem. Mogłam się wkręcić we wszystko. Zawsze czułam jakieś nieuzasadnione poczucie winy, jestem podatna na krytykę, unikam sytuacji stresujących. Do końca nie doszłam do jego źródeł, bo nie były one tak oczywiste. Chociaż swoje typy mam . Teraz jednak widzę, że analizowanie przeszłości jest DLA MNIE dodatkiem, wisienką na torcie do odburzania, a nie jego istotą, jak to niektórzy mówili. Podkreślam, że to jest tylko moje zdanie i za jakiś czas mogę je zmienić . Przełomów było parę. Zrozumiałam, że często szukałam wymówek żeby czegoś nie robić, a jak już nie miałam tych wymówek to lęk był doskonałym sojusznikiem, aby nie konfrontować się z czymś co wymaga ode mnie właśnie konfrontacji. Epizodów z lekami było wiele, po pewnym czasie widziałam w nich oparcie i nie wierzyłam, że bez nich można sobie poradzić z czymkolwiek. Totalna nerwicowa iluzja. Można.
Największą bolączką była bezsenność. Na każdy stres reagowałam od dziecka problemami ze snem, ale dopiero niedawno zrobiłam sobie „fajny” nawyk lękowy, że jak widziałam łóżko to zaczynały mi trząść się nogi. No i pospane było. A jak pospane to przecież tragedyja na całą wieś. O śnie wszystko co istotne już tutaj napisano, dlatego nie będę się powtarzać i przeciągać. Dalej na stres reaguję pogorszeniem snu, ale nie jest to już tragedia, która wpędza mnie w analizujące koło „co zrobić żeby zasnąć tej nocy”. I liczę się z tym, że jako człowieka, którego w życiu spotka jeszcze dużo stresów – niejedną nockę zarwę.
Najważniejsze moje błędy, które popełniałam, popełniam i pewnie jeszcze parę razy popełnię.
1. „Ja nie chcę tych myśli, bo są straszne, mają zniknąć”
2. „Dlaczego ja?”
3. „Co by tu zrobić, żeby się nienarobić?” (odnośnie pracy nad sobą)
To jest taki Sasankowy topik. O ile myśli katastroficznych już nie odpędzam, a i zaakceptowałam to „dlaczego ja”, to z trójeczką ostatecznie się jeszcze nie rozprawiłam, bo czasem dalej kombinuję na skróty . Lista błędów jest większa, ale te były takim nemesis.
Teraz jestem na etapie budowania swojej pewności siebie. Poczułam, że mam prawo. Prawo do? Do swoich poglądów, myślenia na swój sposób, wyrażania swojego zdania, odmawiania. Poczułam, że mam prawo do samopoczucia do dupy, do żałoby, do płakania, krzyczenia ze złości. I przeżywania emocji, które towarzyszą istocie żyjącej. Jak dziecko, które nie musi dzielić się swoją ukochaną zabawką, jeśli nie ma na to ochoty. Ale zauważyłam też drugą stronę medalu, że do niektórych rzeczy nie mam prawa. Uczę się takiej siebie i coraz częściej mnie ta droga FASCYNUJE.
Nie wiem, ile jeszcze musi minąć, ile kamieni muszę odrzucić, żeby z pewnością siebie powiedzieć, że zaburzenie mnie już nie dotyczy i DAWAJ MIĘ NIEBIESKI. Ale jestem teraz na takim etapie, że jest to dla mnie mało istotne. Lęki, lękami, ale one mnie w niczym nie ograniczają, są upierdliwe. Jak to zrozumiałam to zaczęłam prawdziwą robotę, która trwa i odkrywa przede mną ciekawe rzeczy.
Dziękuję Wam wszystkim za godziny śmiechu na czacie, czasem kop w dupę i kupę logicznych argumentów i konstruktywnych rozmów
Nie sukces, a jednak sukces :)
- SasankaLesna
- Odważny i aktywny forumowicz
- Posty: 307
- Rejestracja: 8 lutego 2019, o 13:51
Czasami lepiej użyć miotacza ognia niż narzekać na ciemność. [T. Pratchett]
- Maciej Bizoń
- Hardcorowy "Ryzykant" Forum
- Posty: 545
- Rejestracja: 7 sierpnia 2019, o 14:04
Miło że się z nami podzieliłas swoimi przemyśleniami ...dzięki ..a teraz trzeba iść Pobiegać @ Pamiętaj
"Gotowy byłem iść do ubikacji, nasikać sobie na ręce, poczekac az wyschnie i chodzić z tym dwa dni.
I nie, nie żartuję." - - ten cytat ma tylko Pokazać jaka determinacja powinna występować przy wyjściu z Zaburzenia . ( a przy okazji mnie rozbawiło ) https://www.youtube.com/watch?v=_f5hkHv ... e=youtu.be
https://youtu.be/M6wRnouGZFQ
I nie, nie żartuję." - - ten cytat ma tylko Pokazać jaka determinacja powinna występować przy wyjściu z Zaburzenia . ( a przy okazji mnie rozbawiło ) https://www.youtube.com/watch?v=_f5hkHv ... e=youtu.be
https://youtu.be/M6wRnouGZFQ
-
- Odburzony i pomocny użytkownik
- Posty: 409
- Rejestracja: 22 listopada 2017, o 16:21
Takich sukcesów a nie sukcesów zwykle się nie zauważa, a nie wiem czy to właśnie nie one są właśnie najważniejsze. heh Powodzenia w dalszym odkrywaniu siebieSasankaLesna pisze: ↑10 lutego 2020, o 17:02Kochani, minął rok, od kiedy zarejestrowałam się na forum i chciałam takie krótkie podsumowanie zrobić, trochę się pochwalić, a trochę pocieszyć wszystkich, którzy też, tak jak ja rok temu – trafili tutaj w kiepskim stanie.
Trochę o tym jak to było.
A było psiakostkowo. Myślę, że to jedno, ocenzurowane słowo dokładnie oddaje to co wtedy się ze mną działo. A psiakostkowo było przez dwa lata. Somaty miałam/miewam, ale nie były dla mnie czymś najgorszym, z czym nie umiałam się pogodzić. Zawsze miałam problem z emocjami, z lękiem. Mogłam się wkręcić we wszystko. Zawsze czułam jakieś nieuzasadnione poczucie winy, jestem podatna na krytykę, unikam sytuacji stresujących. Do końca nie doszłam do jego źródeł, bo nie były one tak oczywiste. Chociaż swoje typy mam . Teraz jednak widzę, że analizowanie przeszłości jest DLA MNIE dodatkiem, wisienką na torcie do odburzania, a nie jego istotą, jak to niektórzy mówili. Podkreślam, że to jest tylko moje zdanie i za jakiś czas mogę je zmienić . Przełomów było parę. Zrozumiałam, że często szukałam wymówek żeby czegoś nie robić, a jak już nie miałam tych wymówek to lęk był doskonałym sojusznikiem, aby nie konfrontować się z czymś co wymaga ode mnie właśnie konfrontacji. Epizodów z lekami było wiele, po pewnym czasie widziałam w nich oparcie i nie wierzyłam, że bez nich można sobie poradzić z czymkolwiek. Totalna nerwicowa iluzja. Można.
Największą bolączką była bezsenność. Na każdy stres reagowałam od dziecka problemami ze snem, ale dopiero niedawno zrobiłam sobie „fajny” nawyk lękowy, że jak widziałam łóżko to zaczynały mi trząść się nogi. No i pospane było. A jak pospane to przecież tragedyja na całą wieś. O śnie wszystko co istotne już tutaj napisano, dlatego nie będę się powtarzać i przeciągać. Dalej na stres reaguję pogorszeniem snu, ale nie jest to już tragedia, która wpędza mnie w analizujące koło „co zrobić żeby zasnąć tej nocy”. I liczę się z tym, że jako człowieka, którego w życiu spotka jeszcze dużo stresów – niejedną nockę zarwę.
Najważniejsze moje błędy, które popełniałam, popełniam i pewnie jeszcze parę razy popełnię.
1. „Ja nie chcę tych myśli, bo są straszne, mają zniknąć”
2. „Dlaczego ja?”
3. „Co by tu zrobić, żeby się nienarobić?” (odnośnie pracy nad sobą)
To jest taki Sasankowy topik. O ile myśli katastroficznych już nie odpędzam, a i zaakceptowałam to „dlaczego ja”, to z trójeczką ostatecznie się jeszcze nie rozprawiłam, bo czasem dalej kombinuję na skróty . Lista błędów jest większa, ale te były takim nemesis.
Teraz jestem na etapie budowania swojej pewności siebie. Poczułam, że mam prawo. Prawo do? Do swoich poglądów, myślenia na swój sposób, wyrażania swojego zdania, odmawiania. Poczułam, że mam prawo do samopoczucia do dupy, do żałoby, do płakania, krzyczenia ze złości. I przeżywania emocji, które towarzyszą istocie żyjącej. Jak dziecko, które nie musi dzielić się swoją ukochaną zabawką, jeśli nie ma na to ochoty. Ale zauważyłam też drugą stronę medalu, że do niektórych rzeczy nie mam prawa. Uczę się takiej siebie i coraz częściej mnie ta droga FASCYNUJE.
Nie wiem, ile jeszcze musi minąć, ile kamieni muszę odrzucić, żeby z pewnością siebie powiedzieć, że zaburzenie mnie już nie dotyczy i DAWAJ MIĘ NIEBIESKI. Ale jestem teraz na takim etapie, że jest to dla mnie mało istotne. Lęki, lękami, ale one mnie w niczym nie ograniczają, są upierdliwe. Jak to zrozumiałam to zaczęłam prawdziwą robotę, która trwa i odkrywa przede mną ciekawe rzeczy.
Dziękuję Wam wszystkim za godziny śmiechu na czacie, czasem kop w dupę i kupę logicznych argumentów i konstruktywnych rozmów
- lubieplacki13
- Dyżurny na forum Odważny VIP
- Posty: 495
- Rejestracja: 14 listopada 2019, o 21:50
No i super, brawo za samoświadomość. Teraz przez życie z górki jak jednorożec na twoim avatarze
/przerwa od forum
-
- Odważny i aktywny forumowicz
- Posty: 128
- Rejestracja: 27 marca 2019, o 21:08
Pjonaa, też mam tak ze trochę bardziej stresujący czeka mnie dzień i już stresik gotowy, ile zarwanych nocek przez to miałem. Gratuluję odburzania !SasankaLesna pisze: ↑10 lutego 2020, o 17:02Kochani, minął rok, od kiedy zarejestrowałam się na forum i chciałam takie krótkie podsumowanie zrobić, trochę się pochwalić, a trochę pocieszyć wszystkich, którzy też, tak jak ja rok temu – trafili tutaj w kiepskim stanie.
Trochę o tym jak to było.
A było psiakostkowo. Myślę, że to jedno, ocenzurowane słowo dokładnie oddaje to co wtedy się ze mną działo. A psiakostkowo było przez dwa lata. Somaty miałam/miewam, ale nie były dla mnie czymś najgorszym, z czym nie umiałam się pogodzić. Zawsze miałam problem z emocjami, z lękiem. Mogłam się wkręcić we wszystko. Zawsze czułam jakieś nieuzasadnione poczucie winy, jestem podatna na krytykę, unikam sytuacji stresujących. Do końca nie doszłam do jego źródeł, bo nie były one tak oczywiste. Chociaż swoje typy mam . Teraz jednak widzę, że analizowanie przeszłości jest DLA MNIE dodatkiem, wisienką na torcie do odburzania, a nie jego istotą, jak to niektórzy mówili. Podkreślam, że to jest tylko moje zdanie i za jakiś czas mogę je zmienić . Przełomów było parę. Zrozumiałam, że często szukałam wymówek żeby czegoś nie robić, a jak już nie miałam tych wymówek to lęk był doskonałym sojusznikiem, aby nie konfrontować się z czymś co wymaga ode mnie właśnie konfrontacji. Epizodów z lekami było wiele, po pewnym czasie widziałam w nich oparcie i nie wierzyłam, że bez nich można sobie poradzić z czymkolwiek. Totalna nerwicowa iluzja. Można.
Największą bolączką była bezsenność. Na każdy stres reagowałam od dziecka problemami ze snem, ale dopiero niedawno zrobiłam sobie „fajny” nawyk lękowy, że jak widziałam łóżko to zaczynały mi trząść się nogi. No i pospane było. A jak pospane to przecież tragedyja na całą wieś. O śnie wszystko co istotne już tutaj napisano, dlatego nie będę się powtarzać i przeciągać. Dalej na stres reaguję pogorszeniem snu, ale nie jest to już tragedia, która wpędza mnie w analizujące koło „co zrobić żeby zasnąć tej nocy”. I liczę się z tym, że jako człowieka, którego w życiu spotka jeszcze dużo stresów – niejedną nockę zarwę.
Najważniejsze moje błędy, które popełniałam, popełniam i pewnie jeszcze parę razy popełnię.
1. „Ja nie chcę tych myśli, bo są straszne, mają zniknąć”
2. „Dlaczego ja?”
3. „Co by tu zrobić, żeby się nienarobić?” (odnośnie pracy nad sobą)
To jest taki Sasankowy topik. O ile myśli katastroficznych już nie odpędzam, a i zaakceptowałam to „dlaczego ja”, to z trójeczką ostatecznie się jeszcze nie rozprawiłam, bo czasem dalej kombinuję na skróty . Lista błędów jest większa, ale te były takim nemesis.
Teraz jestem na etapie budowania swojej pewności siebie. Poczułam, że mam prawo. Prawo do? Do swoich poglądów, myślenia na swój sposób, wyrażania swojego zdania, odmawiania. Poczułam, że mam prawo do samopoczucia do dupy, do żałoby, do płakania, krzyczenia ze złości. I przeżywania emocji, które towarzyszą istocie żyjącej. Jak dziecko, które nie musi dzielić się swoją ukochaną zabawką, jeśli nie ma na to ochoty. Ale zauważyłam też drugą stronę medalu, że do niektórych rzeczy nie mam prawa. Uczę się takiej siebie i coraz częściej mnie ta droga FASCYNUJE.
Nie wiem, ile jeszcze musi minąć, ile kamieni muszę odrzucić, żeby z pewnością siebie powiedzieć, że zaburzenie mnie już nie dotyczy i DAWAJ MIĘ NIEBIESKI. Ale jestem teraz na takim etapie, że jest to dla mnie mało istotne. Lęki, lękami, ale one mnie w niczym nie ograniczają, są upierdliwe. Jak to zrozumiałam to zaczęłam prawdziwą robotę, która trwa i odkrywa przede mną ciekawe rzeczy.
Dziękuję Wam wszystkim za godziny śmiechu na czacie, czasem kop w dupę i kupę logicznych argumentów i konstruktywnych rozmów
-
- Zarejestrowany Użytkownik
- Posty: 596
- Rejestracja: 18 października 2017, o 09:26
I tak małymi kroczkami do przodu. A, że teren jest nierówny to będzie różnie Fajnie, że to odpisałaś. Powodzenia
Wczoraj byłem bystry
i chciałem zmieniać świat.
Dziś jestem mądry,
więc zmieniam siebie.
Rumi
i chciałem zmieniać świat.
Dziś jestem mądry,
więc zmieniam siebie.
Rumi
- grubas
- Hardcorowy "Ryzykant" Forum
- Posty: 83
- Rejestracja: 21 lutego 2019, o 08:46
Dzięki za ten wpis. Po raz kolejny podziwiam jak precyzyjnie potrafisz ubrać problem w słowa. Cenna umiejętność.SasankaLesna pisze: ↑10 lutego 2020, o 17:02Zrozumiałam, że często szukałam wymówek żeby czegoś nie robić, a jak już nie miałam tych wymówek to lęk był doskonałym sojusznikiem, aby nie konfrontować się z czymś co wymaga ode mnie właśnie konfrontacji.
Nie żałuj, nigdy nie żałuj, że mogłeś coś zrobić w życiu, a tego nie zrobiłeś. Nie zrobiłeś, bo nie mogłeś.
Stanisław Lem – Szpital Przemienienia
Stanisław Lem – Szpital Przemienienia
- SasankaLesna
- Odważny i aktywny forumowicz
- Posty: 307
- Rejestracja: 8 lutego 2019, o 13:51
dziękuję Wam wszystkim za miłe słowa:)))
nie powiedziałabym, że problem bezsenności mnie już nie dotyczy, ale zaakceptowałam to, że czasem mogę nie spać. i nie panikuje po jednej nocy nieprzespanej, dzięki temu łóżko nie kojarzy się z lękiem, a ja nie myślę o spaniu i niespaniu przez cały dzień:)
Czasami lepiej użyć miotacza ognia niż narzekać na ciemność. [T. Pratchett]
-
- Administrator
- Posty: 6548
- Rejestracja: 27 marca 2010, o 00:54
Ciekawe Sasanka przemyślenia i przede wszystkim bardzo dobrze brzmią jeśli chodzi o kierunek działania. Dużo uznania dla samej siebie za akceptację (choćby nie byłą jeszcze na 100 procent) tych myśli niechcianych i kwestii bezsenności, to bardzo wiele bo to zwykle jedno z najtrudniejszych zadań. Samo to oznacza, że uczymy się powoli przeczekiwać trudne emocje. ;p
Dlatego gratuluję i zachęcam do dalszego dawania sobie prawa, bo to rzecz, która potrzebuje wejść mocno w krew. A brak prawa i wyrozumienia zwykle nie pomaga podnosić wartości siebie, a w sumie to nie pomaga odblokować jej zaniżenia, aby mogła wrócić do swojej naturalnej normy.
Dlatego gratuluję i zachęcam do dalszego dawania sobie prawa, bo to rzecz, która potrzebuje wejść mocno w krew. A brak prawa i wyrozumienia zwykle nie pomaga podnosić wartości siebie, a w sumie to nie pomaga odblokować jej zaniżenia, aby mogła wrócić do swojej naturalnej normy.
Patrz, Żyj i Rozmyślaj w taki sposób... aby móc tworzyć własne "cytaty".
Historia moich zaburzeń lękowych i odburzania
Moje stany derealizacji i depersonalizacji i odburzanie
Przykro mi jeżeli na odpowiedź na PW czekasz bardzo długo, niestety ze mną tak może z różnych powodów być :)
Historia moich zaburzeń lękowych i odburzania
Moje stany derealizacji i depersonalizacji i odburzanie
Przykro mi jeżeli na odpowiedź na PW czekasz bardzo długo, niestety ze mną tak może z różnych powodów być :)
- Juliaaa78569
- Dyżurny na forum Odważny VIP
- Posty: 572
- Rejestracja: 27 kwietnia 2018, o 16:25
Bardzo fajne przemyślenia i z wieloma rzeczami się również zgadzam! Gratuluję!
(i fioletowego kolorku też, bo dopiero teraz zauważyłam)
(i fioletowego kolorku też, bo dopiero teraz zauważyłam)