no wlasnie, jak to jest, czy mozna miec wysokie poczucie wlasnej wartosci i jednoczesnie nerwice?

bo u mnie widze, ze jest to duzy problem, mam bardzo niskie poczucie wlasnej wartosci, praktycznie zerowe, przez to izoluje sie od ludzi, wszyscy wydaja mi sie lepsi ode mnie..., doluje mnie to;
kazdy wydaje mi sie byc taki szczesliwy, beztroski, widze jak ludzie dobrze sie ze soba czuja w swoim wlasnym ciele, ja mam z tym duzy problem;
kiedys bylo inaczej, przed nerwica/depresja, ale to tak dawno, ze prawie nie pamietam

A mnie to na odwrót ludzie motywują do życia, jak widzę kogoś zadowolonego, to jedynie w takich momentach ogarnia mnie nerwa na swoją "ułomność" i że najprawdopodobniej mam nieprawidłowe myślenie na temat świata aktualnie. Gdyby nie normalni ludzi wokół mnie, to pewnie by mnie już dawno do czubkowa wywieźli Tak się mogę jakoś wzorować na ludziach, jak to dziwnie nie brzmi... Bo stety, niestety, ale trzeźwe myślenie straciłem dawno temu, tak mi się wydaje w chwilach przebłysków. Ja mam nie tyle co nie poczucie wartości, ale same człowieczeństwo mi się wydaje iluzją. I np oglądanie filmów, słuchanie muzyki doprowadzało mnie swego czasu, do masakrycznych ataków paniki, drgawek i nerwowości, nawet nie wiem co wtedy sobie ubzdurałem, ale wiem, że silnie w to wierzyłem. I np jak odczuwałem jakąś emocję, to się na siebie o to denerwowałem, że ja nie mogę tego odczuwać, bo nie jestem człowiekiem, a zaraz atak paniki, bo nie rozumiałem co to jest emocja xd To tak w skrócie.

Ale jeżeli np chodzi o zaufanie do siebie jako w sensie do człowieka, to mi to spadło do 0 praktycznie... Nie umiem do końca już sobie zaufać i zawierzyć w to jak odbieram świat i samego siebie jako osobę. Przestałem o siebie dbać, nie odczuwam tej miłości do siebie ani do świata, jak dawniej.

Estera, uważam, że nerwica uderza ludzi z różnym poczuciem wartości i o różnych osobowościach. Co prawda myślę, że osoby wrażliwe, a także o niskim poczuciu wartości, mogą być na nią bardziej narażone, bo bardziej pewne sprawy mogą przeżywać. Ale jeśli założyć, że nerwica jest przeciążeniem, to przeciążyć psychicznie może się człowiek z dowolnym poczuciem wartości. Wydaje mi się mimo wszystko, że nerwica może też uderzyć w poczucie swojej wartości ze względu na to w jaki stan wpędza człowieka, jednak nie uważam, żeby to było regułą.

Można mieć nerwicę i wysokie poczucie własnej wartości. Ja nerwicę mam od wczesnego dzieciństwa, ale do około 21-go roku życia miałem wysokie poczucie własnej wartości, czułem się lepszy od innych.

Myślę, że w poczuciu własnej wartości nie chodzi o to by czuć się lepszym od innych, a dobrze ze samym sobą. U mnie nerwica zadziałała bardzo destruktywnie na tzw. pewność siebie, a co przekłada się na poczucie własnej wartości. Mam wrażenie, że jestem niewystarczająco dobra we wszystkim, że moje zdanie nie jest ważne ani wartościowe, czuję się momentami beznadziejna. Myślę, że nerwica może potęgować i wyolbrzymiać to negatywne postrzeganie samego siebie (w sumie z pewnością to robi), które w mniejszym lub większym stopniu od jakiegoś czasu w nas tkwi - uwarunkowane przez wcześniejsze doświadczenia, a głównie przez wzorce i wychowanie.

Osobiście przestałam ubolewać nad tymi odczuciami/myślami, traktuję je jako zagrywka nerwicy, która chce mnie zatrzymać w miejscu. Olałam natręty o samobójstwie, skrzywdzeniu kogoś, opętaniu i wiele innych (już nie mam żadnych), to z tym również sobie poradzę. Nie jest to łatwe, ale wiem, że wykonalne. Pomimo, że odczuwam te negatywne emocje względem siebie to im nie wierzę, tak samo jak nie wierzę (a raczej przestałam wierzyć, bo już ich nie mam) w to, że mam raka, uszkodzenie mózgu, że już się nie obudzę. Pozwól temu być, ale gdzieś obok, gdzieś za Tobą

oczywiscie, ze chodzi o poczucie bycia szczesliwym z samym soba, czucia sie ze soba dobrze, bo wtedy czlwiek przestaje sie do kogokolwiek porownywac; chyba musze w koncu znalezc czas na przesluchanie nagran z forum;
a tak przy okazji, pojechalam z dzieckiem w takie jedno miejsce, gdzie prowadza zajecia jogi i pilates, chcialam sobie zobaczyc w jakie dni przyjmuja, godziny, itd., miejsce bylo zamkniete; w drodze do domu zajechalysmy do sklepu, no i tak, widze, ze ludzie sie do mnie usmiechaja, sa mili, pozytywnie do mnie podchodza a ja? podejscie - nie zblizac sie! wara! i tak od ponad 10 lat , ale przez chwile poczulam sie tak, jak sie czulam przed tym calym gownem, wyluzowana, beztroska, super szczesliwa, tak mi tego brakuje, ostatnie 10 lat to jest jakis kosmos

-- 30 kwietnia 2016, o 15:51 --
aleks1723, mnie tez pozytywni ludzie motywuja, doluje mnie natomiast to, ze sama czuje sie jak g.
Ciasteczko, no tak, racja
dziwny123, od wszystkich sie czules lepszy?

Estera pisze:dziwny123, od wszystkich sie czules lepszy?

Od wszystkich rówieśników

Ja ostatnio rozmawiałem z moją psychoterapeutką na ten temat i przyznam, że często najprostsze sentencje mają największą wartość, tylko warunek jest taki, że muszą się trafić w odpowiednim momencie naszego życia. Ja już swoje podejście sprzed zaburzenia opisywałem wcześniej (w skrócie, arogancki buc i cham kategoryzujący ludzi). Z czego to wynikało? Z kiepskiego nastawienia do świata, ale przede wszystkim poczucia własnej wartości, bo jak mówiła moja psychoterapeutka i Estara wyżej, osoba która dobrze się czuje sama z sobą, nie zwraca w takim stopniu uwagi na innych (oczywiście w sensie negatywnym), dlatego wziąłem się za siebie i już czuje efekty. Niby nic się nie zmieniło dookoła, bo świat jest taki sam jak był, ale ludzie jakoś nie irytują, a nawet dostrzegam w nich pozytywne cechy. Otworzyłem się i nawet z przyjemnością zaczynam rozmawiać z innymi ludźmi. Czy to sprzedawczynie czy ktoś inny. Cenię sobie zawsze wiedzę u innych i przyznam, że nawet jeśli czyjeś IQ nie jest za wysokie to i tak można się od takiej osoby wiele nauczyć. Choćby dystansu do życia, spokoju ducha czy pewności siebie. I wniosek mój z mojego życia jest taki, że na członek mi ta wiedza techniczna skoro ja nie potrafiłem żyć? Z tego względu, nie będę smucił tylko biorę się za robotę, bo im szybciej ogarnę downa tym więcej radości będę miał w przyszłości i nie chcę nikogo namawiać, ale polecam przyjżeć się swojemu życiu i pokombinować i porozwiązywać problemy, a jeśli nie jest to możliwe to popracować nad swoją postawą, bo życie mamy jedno i szkoda by było je zmarnować. Koniec mojego filozoficznego smęcenia (miałem je porzucić, ale widze, że taki mam już sposób myślenia więc trudno )

U mnie nerwica zniszczyła poczucie pewności siebie i zaniżyła mocno wartość, ale teraz już z tego wychodzę. Ja uważam, że wszystko ma jakiś cel, a środki do osiągnięcia celu są różne, a ja po prostu musiałem spokornieć. Zrozumieć samego siebie i popracować nad swoim charakterem. W zasadzie moja moralność wzrosła jak cholera w tym czasie. Wcześniej miałem mocno wybujałe ego, a od kiedy jestem z moją dziewczyną to już w ogóle, czułem się fenomenalnie, bo tak naprawdę człowiek, który zna swoją wartość, realizuje swoje cele i ma osobę, która go kocha, którą on sam kocha, to czego tu więcej chcieć? Aż tu bang, nerwica, panika i trzeba odbudować swoje ideały, wszystko zostało momentalnie podporządkowane pod ocalenie relacji z moją lubą, co w sumie dobrze o mnie świadczy i jestem dumny, że jestem zdolny się za nią porządnie poświęcić i zwalczyć własne słabości dla naszej przyszłości Teraz jest dużo lepiej, nigdy jednak nie zwątpiłem w to kim jestem, do czego dążę i ile jestem wart, momentami było jednak ciężej zrozumieć, że tak naprawdę nic się nie stało. Dobrze jest wreszcie umieć spojrzec na to chłodno i z dystansu

subzero1993 pisze: osoba która dobrze się czuje sama z sobą, nie zwraca w takim stopniu uwagi na innych (oczywiście w sensie negatywnym)

Niekoniecznie; ja ogólnie czułem i czuję się dobrze ze sobą, za to bardzo źle ze "światem" oraz miałem błędny "algorytm" oceny innych.

Moje poczucie własnej wartości jest w normie, ale nerwice i tak mam uważam sie za fajna, ładna, wesoła dziewczynę, a jedyne co psuje mi nerwica to wlasnie ta wesołość przez wieczne natretne mysli.
Nigdy w stanie normalnym nie pomyslałam, ze mam gorzej od innych. Ostatnio nawet pomyslałam "gdyby nie nerwica to sama sobie zazdroscilabym swojego życia" i bach za dwa dni myśl "ze życie jest tylko jedno, a moje takie a siakie" i zaraz poczułam lek.

Przerabiałem ten temat na terapii grupowej i z moich obserwacji wynika że większość osób z zaburzeniami nerwicowymi miało niskie poczucie własnej wartości albo je straciło w wyniku przypadłości nerwicowych.Jeśli chodzi o mnie to odkąd pamiętam zawsze czułem się człowiekiem wartościowym w pracy byłem zbyt ambitny i poniekąd to doprowadziło mnie do nerwicy byłem człowiekiem który chłonął wszystko jak gąbka bez możliwości upustu własnych emocji w konsekwencji musiałem zmienić nastawienie do życia i ciężką drogą podążać do przodu.

bez możliwości upustu własnych emocji

no wlasnie to chyba powoduje nerwice

Estera pisze:

bez możliwości upustu własnych emocji

no wlasnie to chyba powoduje nerwice

Tak,właśnie tak pracowałem na własną nerwicę i moja cholerna ambicja,zawsze musiałem być najlepszy w pracy+wielka odpowiedzialność za produkcję=Spowodowały u mnie ogromny lęk przed pójściem do pracy w okresie mojego największego nasilenia nerwicy.

Przyczyny nerwicy mogą być różne. Czasem mogą być to tylko wrodzone niezwykle silne predyspozycje.