Opowiadając swoją historię tak naprawdę nie wiem kiedy dokładnie się to zaczęło.. Odkąd pamiętam, zawsze byłam bardzo podatna na stres i ciągle się czegoś bałam..
Dzieciństwo było trudne, dda i cała otoczka tego, dużo kłótni, nerwów, stresu, trudnych momentów..
W gimnazjum już miałam bardzo częste i silne bóle głowy.. Oczywiście była konsultacja u neurologa, badania ale według lekarza wszystko było w porządku...
Pierwsze silne ataki rozpoczęły się kiedy zaczynałam liceum.. Nowa szkoła, nowi ludzie, nowe miasto.. Podchodząc pod szkołę miałam uczucie, że zaraz zemdleje, często "grypy żołądkowe", każdy powód żeby nie iść do szkoły był idealny.. Finalnie zmieniłam szkołę z innych powodów i problemy się skończyły..
Na studiach licencjackich zdarzyły się jakieś duszności i uczucie ciężkości w klatce piersiowej.. Oczywiście przy silnym stresie przed egzaminem czy innym wydarzeniem pojawiały się bóle brzucha, bezsenność itd, ale nie przykuwałam do tego uwagi..
Problemy zaczęły się miesiąc przed obroną.. Jakieś wirusy żołądkowe, podejrzenie wrzodow itd.. Objawy z dnia na dzień się nasilały.. Los wystawił mnie na dużą próbę, kilka dni przed obroną zmarł mój tata.. Okres obrony, pogrzebu pamiętam jak przez mgle.. Na lekach uspokajających jakoś przeżyłam.. Później objawy się nasiliły.. Ciągle wymioty, biegunki, waga leciała w bardzo dużym tempie, aż w końcu nie wychodziłam z domu i nie miałam siły stać.. Organizm bardzo zmęczony i osłabiony..
Trafiłam do psychologa.. Lekarz rodzinny przepisał mi afobam. W trudnych momentach brałam pół tabletki, cała tabletka mnie po prostu usypiała.. Z perspektywy czasu wiem, że źle do tego podeszłam.. Terapia polegała na mówieniu.. Chyba myślałam, że pójdę, wygadam się i problem minie.. Przy ważniejszych wydarzeniach i tak musiałam brać afobam.. Nie mogłam poradzić sobie z tym stresem.. Wiedziałam że kiedy boli mnie brzuch to na pewno jest konsekwencją stresu, ale nie zrobiłam z tym nic, nie zmieniłam podejścia do życia, nie poznałam siebie.. Niestety.. Ponad rok terapii nie pomógł.. Wiedziałam że nic więcej mi to nie da, a Pani psycholog na do widzenia powiedziała mi że i tak sobie nie poradzę.. Wstrząsnęło to mną..
Minęły trzy miesiące od zakończonej terapii, a raczej przerwanej według Pani psycholog..
Dużo stresu w pracy, operacja mama, planowanie przyszłości i wszystko wróciło..
W nocy obudził mnie ogromny lęk, że umieram, ale stwierdziłam, że to tylko koszmar i usnelam.. Sytuacja powtórzyła się za dwa tygodnie, ale wtedy nie było już tak łatwo.. Nie mogłam usnac, taki ogromny lęk i panika.. I tak trwa to już dwa tygodnie.. Ciągle taki wewnętrzny niepokój, ból brzucha, szum w uszach i te myśli o śmierci, a właściwie lęk przed nią, lek przed chorobą psychiczną, schizofrenia, zwłaszcza, że u babci występują jakieś zaburzenia.. Rzeczywistość jak sen.. Długo nie mogłam uwierzyć, że takie myśli egzystencjalne i strach przed śmiercią mogą być objawem nerwicy.. Wróciłam na terapię, zmieniłam psychologa.
Zaczęłam dużo czytać, szukać aż trafiłam na materiały o nerwicy lękowej i forum.. Czytanie Waszych historii wpływa na mnie uspokajająco.
Staram się to wszystko zakceptować i w momentach kiedy czuję nasilenie objawów powtarzam sobie, że to tylko nerwica i jest ok, a kiedy pojawia się lęk przed śmiercią, że taka kolej rzeczy, ale nie zawsze jeszcze pomaga.. Staram się nie wchodzić w te myśli i zająć czymś innym..
Mimo tego lęku wiem, że muszę działać.. Wychodzę do pracy, na zakupy... Doświadczenie sprzed dwóch lat nauczyło mnie, że po prostu nie mogę zostać w domu.. Zdarzają się już momenty w których po prostu o tym nie myślę, funkcjonuje normalnie.
Mam nadzieję, że jestem na dobrej drodze w odburzaniu. Tyle mojej historii.
) , ale karetkę wezwała. Przyjechali, pierwsze pytanie "pani biegała?" "tak biegałam o 4 w nocy ", potem standardowo, szpital, w szpitalu badania i do domu bo nic się nie dzieje. Następnego dnia jak wpadłam do przychodni to aż lekarz z gabinetu wyjrzał sprawdzić co się na tej recepcji odjaniepawla. Pamiętam gościu był z Libanu i wymyślił, że może mam anemię, bo mam taki trochę heroine look + nie jem mięsa. Anemii okazało się, że nie mam ( z resztą też było ok ) ale i tak usłyszałam radę "cieba jeść mieso" . No nic mądrzejsza o tą wiedzę w poczuciu spokoju udałam się do domu. Spokój nie trwał jednak długo, bo po jakimś czasie pojawiły się duszności. Codziennie wrażenie, że mam za mało powietrza, że coś jest nie halo z oddechem, no i pojawiła się królowa wszystkich histeryków: nerwicowa gula w gardle. Ile ja się z tym męczyłam, w chwilach największego szaleństwa połknięcie malusieńkiej tabletki było dla mnie zagrożeniem, bo przełyk mi nie pracuje. 
Jakoś rok po pierwszym ataku pojawił się drugi tym razem jednak pojechałam na SOR z moim facetem a tam....moja mama zgadnijcie z jakim problemem 
. Ponieważ mama była w okresie menopauzy i ciśnienie jej skakało jak Małysz w najlepszych chwilach to dostała jakąś magiczną tabletkę po której mało nie zasnęła na stojąco, a ja dostałam pouczenie żeby sobie melisy zaparzyć. Trzeci atak pamiętam jak dziś oglądałam film "Wkraczając w pustkę" po którym wkroczyłam w panikę ( gorąco, zimno, drgawki, wrażenie omdlewania, poty, duszności a w głowie Sajgon ) 
i znowu uderzyłam na SOR. Tam jednak nastąpił przełom ponieważ panika osiągnęła apogeum więc nie czekając na swoją kolej wbiłam się do gabinetu żeby mnie lekarz ratował, bo to już żarty się skończyły, a tam...nie wiem co się stało, ale zdaję się, że coś poważnego, bo gościu wyglądał jakby ktoś przed chwilą umarł, a że byliśmy w szpitalu....Tego dnia postanowiłam sobie, że dosyć zajmowania miejsca ludziom którzy naprawdę potrzebują pomocy i że więcej się na SORze nie pojawię ( i tak było przez następnych 7 lat ). W tzw. międzyczasie robiłam miliony badań, pamiętam jak kiedyś w panice wpadłam do przychodni, że dramat jest i mają mi już ekg robić i tam była taka starsza lekarz, która popatrzyła na te moje ekg i na mnie jak skakałam jak wróbel po gabinecie i ona mi mówi "pani to na tle nerwowym ma", na co ja jej że zawał i że chore serce mam na co kobieta dała mi receptę na hydroxyzine i zapewniła, że żaden zawał mi nie grozi. Jak wyszłam z tego gabinetu ( dopytując się wcześniej jakieś 100 raz czy jest pewna z tym zawałem ) to poczułam się jak chodzące zdrowie. Często też miałam historie w rodzaju idę na miasto i wracam w podskokach do samochodu, bo ciemność mnie ogarnia ( nogi z waty, poty, duszności ) . Oprócz tego pojawiły się również uporczywe dociekania co mi właściwie jest, w ciągu dnia były gdzieś tam z tyłu głowy z uwagi na pracę i dużą ilość zajęć ( funkcjonowałam w przekonaniu, że coś mi jest i już nigdy nic nie będzie tak jak dawniej ), ale wieczorami zaczynało się analizowanie. Pamiętam jak kiedyś w akcie desperacji i rozpaczy wymyśliłam, że to pewnie ciotka urok rzuciła ( a nie wierzę w takie rzeczy ), bo się z matką pokłóciła 
także tego 
. Dlatego teraz , po udanej ablacji , smutniej mi przez to, że cholerne dusznosci wróciły . Oby odeszły. 
i wylądowałam w szpitalu psychiatrycznym . Ja, pogodna, wesoła, tylko na skraju samobójstwa. 