Emm pisze: ↑

18 czerwca 2023, o 12:41

Witam serdecznie!!!
Żyje z moją nerwicą lękową juz 9 lat a zaczęło się od zapalenia maryśki(która była dopalaczem a o tym nie wiedziałam). Odcięło mnie wtedy totalnie, nie wiedziałam co się dzieje i pamiętam jak bardzo chciałam to opanować, żeby to minęło jak najszybciej . Po tym całym incydencie nabawiłam się właśnie nerwicy i od tamtej pory zrezygnowałam całkowicie z takich używek, ale do tej pory nie mogę sobie darować, że gdybym tego nie zrobiła to moje życie całkowicie byłoby inne, ale cóż czasu nie cofne, dlatego tez przestrzegam wszystkich co sięgają nawet po "głupie zioło" zastanówcie się dwa razy zanim zapalicie, bo możecie żałować tego do końca życia. Znam bardzo dużo ludzi którzy nabawili się stanów lękowych przez marihuanę...
Przez te 9 lat bywało różnie, miałam bardzo różne objawy somatyczne od duszności po drętwienia itp. Z czasem te objawy ustąpiły i przekształciło się to w lęk czego wcześniej nie miałam. Miewam ataki paniki, najgorzej jest w sklepie kiedy stoję w kolejce czuję sie jakbym miała za chwile zemdleć, serce bije jak szalone, jest mi słabo, czuje się dosłownie jak pijana, kreci mi się w głowie i dziwnie widzę. Chodziłam na psychoterapie która tak naprawdę to nic mi nie pomogła, dowiedziałam się tego co sama wiem. Pani psycholog namówiła mnie na udanie się do psychiatry . Zaczęłam brać leki po których tak naprawdę nie czułam poprawy a przytyłam dobre 6 kg co mnie przeraziło i przestałam je brac, mimo, że Pani doktor twierdziła, że po nich się nie tyje. Odkąd nie biorę leków ( a jest to 3 msc) , czuje, że lęki są coraz większe. A co do wagi to dalej stoi w miejscu, nie mogę nic schudnąć . Najgorszy jest tzw. lęk przed lękiem. Wchodząc do sklepu czy do jakiegoś zatłoczonego miejsca juz w drodzę sobie wkręcam, że mnie znowu złapie, mimo, że podświadomie wmawiam sobie, że najwyżej umrę trudno (chociaż wiem, że nic mi sie nie stanie, wyjde najwyżej zlana potem xd ). I tak w sumie pogodziłam się już z tym, że ona jest i juz zostanie, ale życie z tym jest bardzo ciężkie

Polecam Ci film na you tube: "Lęk... Po Zielonym " na kanale Gabinet Terapeutyczny - Dominik Waszek GQHP

14 lat temu też nabawiłam się nerwicy po zielonym ale okazało się że to był jakiś śmierdzący skun podlewany domestosem czy czymś - dowiedziałam się po fakcie. Faza była okropna i przerażająca i też chciałam aby jak najszybciej to się skończyło. Okropnie się wtedy czułam. Nabawiłam się strasznych lęków, nawet bałam się swojego odbicia w lustrze. Ale to wszystko minęło. Szkoda że ten Pan wtedy nie nagrał tego filmu ;D

Cześć, mam na imię Kasia. Mam 36 lat a z nerwicą zmagam się już trochę ponad 4 lata. Jak wiele osób tutaj jestem DDA, surowy ojciec alkoholik i słaba psychicznie matka. Z pozoru normalny dom, w którym nie brakowało pieniędzy, za to brakowało zainteresowania emocjami dzieci. I tak wychowałam się w,, rolach,, parentyfikowanego dziecka, byłam nie widzialna, byłam obrońcą, byłam też zawsze ramieniem do wypłakania i wsparciem dla mojej mamy. Latami nie miałam pojęcia, że sama potrzebuje wsparcia i pomocy, priorytetem było pocieszanie i dbanie o mamę,, bo przecież ona miała tak ciężko,,. Z perspektywy czasu, wiem, że wychowałam się na problemach dorosłych, bo do dziś nie potrafię przypomnieć sobie czy miałam własne, wszystko bardzo szybko załatwiałam sama, bez wsparcia,, bo przecież nie mogłam,, martwić mamy sobą,, a ojca się bałam, bo jedyne co zawsze robił to obwiniał mnie i opirniczał za wszystko.
A żeby było ciekawiej dom rodzinny stworzył mi świetne podłoże do tego aby wplatać się w związek z toksycznym partnerem, konkretnie narcyzem ukrytym...
Szukałam wsparcia, pomocy i odrobiny zrozumienia ( tak to była już desperacja, byłam kompletnie sama, pracowałam na dwóch etatach, żeby utrzymać firmę i jak najmniej czasu spędzać w domu, dorabiałam na produkcji na 3 zmiany, czyli po pracy, w pracy, przed pracą w pracy, a w domu tylko pijany despota i zero pomocy ( mama pracowała za granicą i oczywiście nie miała pojęcia,, bo przecież nie wolno było jej martwić) kiedy coraz częściej słyszałam od ojca, że mnie wymelduje i wyrzuci z domu, poznałam faceta, byłam pewna, że coś wreszcie zmieni się na lepsze, że poczuję wreszcie choć trochę bezpieczeństwa i stabilizacji. Nic bardziej mylnego.
Zamieszkaliśmy razem i mieszkamy nadal, 11 lat, traktowania mnie jak problem który utrudnienia życie, awantur w moje urodziny, samotnie spędzanych świąt i karania ciszą nawet przez 3 miesiące to tylko bardzo duży skrót życia z ,, narcyzem ukrytym,,. Dla tych którzy nie wiedzą z ,, ukrytym,, jest to tym bardziej problem, że jest to człowiek, który dla otoczenia jest skromnym, miłym i dobrym człowiekiem, wkłada tysiące masek, tylko w domu pokazuje prawdziwą twarz, i bardzo dba o to żeby to się czasem nie wydało. Przy tym wszystkim zręcznie gra też rolę ofiary a Kata w oczach innych robi ze mnie. Zrobił ze mnie potwora nawet w oczach mojej rodziny o znajomych już nie wspominając, więc nawet nie zaczynam tematu,, I tak nikt mi nie uwierzy, albo usłyszę, że zasłużyłam).

Ale pomimo tego wszystkiego, a może uwaga! , dzięki temu wszystkiemu, dzięki nerwicy rozpoczęłam pracę nad sobą, dziś potrafię nazwać wszystko co mnie spotkało, ( duża ulga kiedy okazało się, że to co czuję ma nazwę, że nie zwariowałam, że nie wydaje mi się...) dostrzegam wreszcie siebie i pracuje nad tym żeby być ważną dla samej siebie, każdego dnia staram się przepracować nie łatwe emocje, ukoić ból, żal i iść na przód!

W terapii byłam tylko miesiąc, źle dobrana terapeutka, za to leki konkretnie mozarin brałam 1,5 roku.
Minęły już ponad dwa lata i bez leków i pomocy ((( jakiej kolwiek, terapia na razie nie koniecznie, z rodziną zerwałam kontakt żeby nabrać dystansu, partner z oczywistych względów nie wspiera mnie, wręcz przeciwnie wiecznie to co wypracuje rozpiernicza jak domek z kart))) codziennie staram się stanąć na nogi, uczę się wierzyć, że i w moim życiu wreszcie wyjdzie słońce, upadam i wstaje, mam masę kryzysów, jak każdy, męczą mnie bardzo bolesne somaty, mam miliony paskudnych myśli a jednak codziennie wstaje i żyje, co raz mniej nerwicą, a coraz więcej Z nerwicą. Zaczynam wreszcie wierzyć, że nerwica to tylko epizod i że po takich przejściach to zupełnie normalne że ją mam.

W dużym skrócie chcę powiedzieć, że nie ważne jak jest źle, zawsze warto walczyć o siebie i nigdy się nie poddawać, czego Wam i sobie życzę

Witajcie,

Mam 36 lat, nerwicą lękową i lękiem uogólnionym zmagam się już od dłuższego czasu.

Pochodzę z domu DDA/DDD. Oprócz problemów alkoholowych rodziców mam także głęboko niepełnosprawnego brata.

Moje zaburzenia miały różne fazy. Pierwsze, jakie pamiętam jeszcze z okresu nastoletniego, to natrętne lęki homoseksualne. Jeszcze na studiach miałem poważne problemy ze snem i wtedy pierwszy raz wylądowałem u psychiatry. Byłem też na kilku terapiach, aktualnie również uczęszczam, choć rzadko (jest to terapia na NFZ, pani, choć miła, niewiele realnie pomaga). Biorę sertagen, a także leki na nadciśnienie (to jest mój główny objaw somatyczny).

Około 5 lat temu rozpadło się moje małżeństwo. Patrząc na to z perspektywy czasu, myślę, że nerwica miała w tym swój udział, bo lękowiec nie jest łatwym partnerem. W każdym razie wówczas moje problemy się bardzo pogłębiły. Była żona okazała się osobą bardzo toksyczną, Stosowała wobec mnie przemoc psychiczną, co bardzo negatywnie wpłynęło na moje poczucie wartości (ostatni etap związku zaowocował czymś w rodzaju PTSD). Długo zmagałem się (i nadal się zmagam) z poczuciem winy i wstydem związanym z rozpadem rodziny. Bardzo przeżywam też lęk przed opinią innych (co zapewne wynika z niskiej samooceny).

Nie mam może klasycznych ataków paniki ani też depersonalizacji, ale przez większość czasu czuję przewlekły, chroniczny stres i objawy sercowe. Na tym bazują też moje lęki o podłożu hipochondrycznym (choć rok temu miałem robione echo serca i wyszło ok, lekarz powiedział, że następnego nie ma sensu robić szybciej niż za 3-4 lata). Doświadczam też fobii społecznej (nie zawsze, ale niektóre sytuacje społeczne budzą we mnie duży stres).

Jestem osobą wierzącą, staram się znaleźć wewnętrzny pokój w medytacji (aczkolwiek na razie ze średnim skutkiem).

Moja nerwica zaczęła się w dzieciństwie. Pochodzę z rodziny wielodzietnej, alkoholowej. Miałam trudności w szkole oraz liczne perypetie życiowe. Ciągle wdawałam się w towarzystwo, dużo imprezowałam. Dość wcześnie wyszłam za mąż za faceta o 14 lat starszego. Moich rodziców to nie obchodziło. Ciągle się kłóciliśmy, a jego Matka mnie nienawidzi. U mojej rodziny nie mam czego szukać. Tak przeszło 10 lat. Może to był rodzaj ucieczki, sama nie wiem. Ale tak wybrałam. Urodziłam dziecko.
Z epizodami depresji i nerwicy borykam się różnie. Czasem ogółem nie mam objawów dość długo, ale zdarzają się mroczne dni.
Ja dość młodo musiałam na siebie zarabiać, ciągle byłam obarczana finansowo przez męża, rodzinę. Ciągle wszystko odkładałam byle nie na siebie. Może dlatego że nigdy się dla siebie nie liczyłam. Ale podjełam walkę, i jest mi ciężko. Terapia nic praktycznie nie wnosi, a leki są słabe. Ciągle mam negatywne nastawienie. Ale i tak staram się iść do przodu, bo co mam robić.

Żyłem całkiem normalnie jak każdy inny człowiek aż tu pewnego dnia, podczas wykładu na studiach dostałem strasznych zawrotów głowy, czułem jak serce strasznie szybko mi bije i bardzo mocno, miałem uderzenia gorąca a w głowie myśli, że mam zawał bądź za chwilę umrę. Jednak zdecydowałem, że nikomu nie powiem, przecież jak stracę przytomność to wezwą pogotowie. Napiłem się wody, po około 15 minutach przeszło, jednak do końca dnia towarzyszyło mi dziwne uczucie niepokoju i roztrzęsienia. Na następny dzień również czułem się inaczej, dziwnie tak nie swojo wszystko było jakby inne... Nie wiedziałem co mi jest, nie wiedziałem nawet jak opisać ten stan i te dziwne odczucia a co za tym idzie nie potrafiłbym nikomu tego wytłumaczyć. Postanowiłem że zachowam to dla siebie. Zacząłem szukać na internecie co może mi być, znalazłem wszystko i nic. Towarzyszyła mi ogromna niepewność. Z dnia na dzień było coraz gorzej, przed wyjściem z domu zaczynałem dostawać mdłości. Mdlałem na wykładach. Zdarzało się tak, że przed wejściem dostawałem takich mdłości, zawrotów głowy duszności i lęku że musiałem wrócić do domu, tam jakoś się uspokajało. Musiałem jakoś funkcjonować, ale nie wiedziałem co mam robić. Głupio mi było, by komuś o tym powiedzieć. Sam nie wiedziałem co się dzieje... Zacząłem biegać po pół godziny dziennie, żeby zredukować stres. Jakoś żyłem z tymi dziwnymi objawami i odczuciami przez dwa tygodnie. Po czym znalazłem się na SORze z podejrzeniem zawału. Zdrętwiała mi lewa ręka, nie mogłem nią ruszać, do tego zawroty głowy, duszności, kłucie serca, mega wysoki puls i dezorientacja oraz ogromny lęk. Nie wiedziałem co się dzieje. Zrobili mi jakieś badania po czym przychodzi lekarz: "nic panu nie jest, nie ma pan zawału. To był atak paniki. Sugeruję, żeby zgłosił się pan do specjalisty. " Byłem na maksa zdezorientowany. Podczas gdy moi rówieśnicy imprezowali i cieszyli się życiem, ja miałem udawany zawał, dziwne jazdy na bani i zasugerowano mi, żebym udał się do psychiatry... Przerażało mnie to. Z drugiej strony byłem na ostatnim roku, musiałem jakoś skończyć te studia. Poszedłem najpierw do psychologa. Ale powiedziano mi że efekt psychoterapii powinien być zauważalny po 4-6 miesiącach terapii, zgodziłem się. Jednak po paru sesjach zrezygnowałem, to nie miało najmniejszego sensu, czułem się jeszcze gorzej. Potrzebowałem szybkiego powrotu do normalności. Poszedłem do psychiatry. Diagnoza: zaburzenia lękowe i depresyjne + ocd + fobia społeczna. Czułem się okropnie. Lekarz przepisał tabletki i do zobaczenia za pare miesięcy. Zacząłem je brać, po paru dniach stosowania dostałem strasznej wysypki i inne dziwne objawy. Zadzwoniłem do lekarza, stwierdził żeby zmienić lek. Ok, drugie podejście inny lek może będzie dobrze. Niestety też nie trafiony, znów wylądowałem na sorze, (gorączka, poty, nudności, zaburzenia rytmu serca). Lekarze kazali mi już tego nie brać. Skontaktowałem się więcej po raz kolejny z psychiatrą, dał jeszcze inny lek. Na początku czułem jeszcze większy niepokój i drażliwość, agresję. Doktor powiedział że na początku to normalne i samo minie. Po paru tygodniach zauważyłem poprawę. Ataki paniki nadal występowały ale nie tak często. Mogłem w miarę normalnie funkcjonować i to mi wystarczało. Zauważyłem że za każdym razem jak wychodzę z domu mam mega wysoki puls, lekarz kazał zwiększyć dawkę. Czy było jak dawniej? -Nie; Czy byłem szczęśliwy? - Nie do końca; Czy mogłem w miarę normalnie funkcjonować? -Tak; Czy nadal miałem jakieś dziwne objawy? -Tak Podczas brania leków nie chodziłem na żadną terapię. Nie ważne że nie czułem się jak dawniej, ważne że mogłem funkcjonować. Po dłuższym czasie jednak zacząłem dostrzegać skutki uboczne; zanik emocji jakby, ogólna obojętność, miałem wszystko gdzieś. Po zwiększeniu dawki dostałem derealizacji, ale szybko minęła. Zacząłem przybierać na wadze i mieć problemy z układem pokarmowym, ale nie przeszkadzało mi to. Ukończyłem studia, pojechałem na wakacje i to było dziwne, bo nie czułem tego, zamiast się relaksować czułem niepokój nie potrafiłem się zrelaksować, cieszyć się jak inni, jakikolwiek wyjazd był raczej wyzwaniem a nie przyjemnością. Gdy tylko omawiałem to z lekarzem, że nie jest jeszcze tak jak chciałbym żeby było zwiększał mi dawkę leku, stwierdził że nie będzie mi zmieniał leku bo nie wiadomo czy nie zareaguje na nie tak jak na poprzednie i że jak ten toleruję to lepiej przy nim zostańmy i nie kombinujmy. Wraz ze zwiększaniem dawki miałem więcej objawów ubocznych. Przyzwyczaiłem się do tego, że chyba nie będzie całkiem dobrze, chciałem już zejść z leków. I wreszcie po pewnym czasie na ssri lekarz stwierdził że odstawiamy, bo brałem wystarczająco długo. Schodziłem powoli z dawki, wszystko zgodnie z zaleceniami lekarza. To był ciężki czas, żeby nie powiedzieć że okropny. Przez pierwszy tydzień ledwo funkcjonowałem, byłem ledwo żywy. Miałem wrażenie jakbym miał grypę (a było lato) było mi zimno miałem lekko podniesioną temperaturę ciała, wszystko mnie bolało, byłem mega zmęczony, zwykłe wejście po schodach powodowało zadyszkę, problemy z pamięcią, zawroty głowy nie miałem na nic siły, chęci. Skontaktowałem się z lekarzem, powiedział że to to jakiś zespół odstawienny czy coś takiego i że u niektórych może wystąpić i dawać różne objawy a u niektórych osób w ogóle się nie pojawi. Jakoś przeżyłem, po lekko ponad tygodniu objawy minęły. Nie czułem się dobrze, dostałem depersonalizacji miałem jakby zaburzenia mowy, lęki wróciły i czułem się jeszcze gorzej niż na początku przygody z nerwicą. Pojechałem do doktora, stwierdził że mam nawrót i zaproponował jakieś leki, które miałbym brać bezterminowo (jak dobrze pamiętam to chyba lit ) Podziękowałem. Zrobiłem sobie badania (głowy, serca, krwi, wątroby itp.) wyszły dobrze, a ja czułem się okropnie. Zacząłem codziennie ćwiczyć. Zacząłem szukać terapeuty, co nie było łatwe, bo zawsze było coś nie tak, aż za 5 razem trafiłem na naprawdę kompetentną terapeutkę, w nurcie cbt, szkoda, że tak późno dowiedziałem się o tym nurcie terapii, bo wtedy niebrałbym leków i na początku łatwiej byłoby z tego wszystkiego wyjść. Chciałbym żyć normalnie. Czy kiedykolwiek jeszcze będę szczęśliwy? Czy będę normalny? Tak, to jest możliwe, ale wymaga ciężkiej pracy nad sobą i przede wszystkim cierpliwości. Dużo czytałem na temat alternatywnych metod leczenia, ale w Polsce nie ma jeszcze takich możliwości jak chociażby w USA. Nie jest łatwo, jest czas że czuję się dobrze, jest czas że czuję się źle i to bardzo. Na lekach też tak było, tylko więcej było tego czasu, że dobrze. I co do leków to, jak bierzesz jest lepiej, jest dobrze ale będzie trzeba je odstawić i co wtedy? Mi było ciężko.
Nie efekty terapii trzeba poczekać, szczególnie jak ktoś już się tak w to wszystko powkręcał. Zobaczymy jak to będzie. Zacząłem brać naturalne suplementy diety. Do leków nie chcę wracać, choć miałem takie kryzysowe momenty, gdzie myślałem o powrocie, ale wtedy przypominałem sobie jak ciężko było po odstawieniu i ten pomysł wyszedł mi z głowy. To wsm tak jak osoba uzależniona, też ma ciężką drogę żeby wyjść z nałogu, ale jest to możliwe. Wszystko jest możliwe. Oczywiście ja uzależniony nie jestem i nie byłem, nie brałem nigdy substancji psychoaktywnych ani nic z tych rzeczy. Po prostu skumulowany stres, emocje, przeżycia z dzieciństwa... Trochę się rozpisałem sorki, ale chciałem wszystko co najważniejsze tutaj umieścić. Taka oto moja historia... Nie chciałem wchodzić w szczegóły, rozpisywać się o objawach i myślach, lękach, jazdach na bani bo wyszłoby na to że napisałbym książkę. To tak najkrócej jak się dało ;P
Jeśli walczysz właśnie ze swoimi demonami, mocno trzymam za ciebie kciuki, życzę determinacji, wytrwałości. Wierzę w Ciebie, wierzę, że z tego wyjdziemy. Powodzenia, pozdrawiam i pamiętaj, nigdy, ale to nigdy się nie poddawaj, bo możesz naprawdę wiele!

Bardzo proszę o pomoc.
Moja nerwica ciągnie się od 2019 roku. Zaczęło się od hipochondrycznych myśli, setek badań, biegania po lekarzach- potrafiłam w ciągu miesiąca być 3 razy na usg piersi! Teoretycznie pomógł mi wybuch pandemii i niemożność chodzenia po lekarzach- objawy jak paniczny lek, wkręcanie sobie chorob, derealizacja ustąpiły. Jakieś 3 miesiace temu zaczęło się na nowo. Tym razem mój największy strach to utrata pracy przeze mnie lub meza- mamy 2 małych dzieci. Mój strach jest paniczny, nie mogę jesc, czuje ciągle ściskanie w brzuchu, nie potrafię się niczym cieszyć, a najgorsze zaniedbuje dzieci. Zaczęłam spotkania z psychologiem, który twierdzi, że to trochę taka trauma z dzieciństwa- tatą był sporo beż pracy. Twierdzi, że to nie te czasy gdy nie ma pracy. Oglądnęłam Victora i Heweta na YouTube, próbuje przejść etap akceptacji ale nie potrafię bo zewsząd słyszę info o zwolnieniach. Chcę się pozbierać dla dzieci ale nie potrafię. Proszę pomóżcie.

Bardzo proszę o pomoc.
Moja nerwica ciągnie się od 2019 roku. Zaczęło się od hipochondrycznych myśli, setek badań, biegania po lekarzach- potrafiłam w ciągu miesiąca być 3 razy na usg piersi! Teoretycznie pomógł mi wybuch pandemii i niemożność chodzenia po lekarzach- objawy jak paniczny lek, wkręcanie sobie chorob, derealizacja ustąpiły. Jakieś 3 miesiace temu zaczęło się na nowo. Tym razem mój największy strach to utrata pracy przeze mnie lub meza- mamy 2 małych dzieci. Mój strach jest paniczny, nie mogę jesc, czuje ciągle ściskanie w brzuchu, nie potrafię się niczym cieszyć, a najgorsze zaniedbuje dzieci. Zaczęłam spotkania z psychologiem, który twierdzi, że to trochę taka trauma z dzieciństwa- tatą był sporo beż pracy. Twierdzi, że to nie te czasy gdy nie ma pracy. Oglądnęłam Victora i Heweta na YouTube, próbuje przejść etap akceptacji ale nie potrafię bo zewsząd słyszę info o zwolnieniach. Chcę się pozbierać dla dzieci ale nie potrafię. Proszę pomóżcie.

Moja historia trwa już ładnych parę lat, mniej więcej od czasu pandemii, były okresy lepsze i gorsze. Stwierdziłam, że muszę wyrzucić gdzieś z siebie to wszystko, nie mam komu o tym się wygadać, rodziny nie chcę martwić swoimi problemami, a znajomi kompletnie mnie nie rozumieją. W zasadzie głównie moje nerwicowe myśli skupiają się na chorobach, chociaż zachowania typu sprawdzanie po kilkanaście razy czy zamknęłam drzwi, okna, wyłączyłam żelazko itp też są. Zaczęło się od wyszukiwania chorób u moich najbliższych i ciągnęło się to naprawdę długo, wychodziło z tego sporo kłótni i każdy miał mnie już dosyć. Na szczęście przeszło samo z siebie. Obstawiam, że moja nerwica "znudziła się" tym tematem, widząc że objawy, które wymyślałam członkom mojej rodziny, nie pogłębiają się lub całkiem przechodzą i nie wracają. Domyślałam się, że to nie oznacza wyleczenia, skoro nie podjęłam żadnych kroków. Ale było to najbardziej beztroskie pół roku w moim życiu odkąd pamiętam. Cudownie było tak żyć, tak po prostu, bez umartwiania się, bez strachu czy jest sens robić jakiekolwiek plany.
Ale niestety z początkiem tego roku nerwica wróciła. I znowu w temacie chorób, ale tym razem skupiająca się na wyszukiwaniu objawów u samej siebie. Może to i lepsze, tak to przynajmniej nie zatruwam życia innym. Zaczęło się od tego, gdy byłam na higienizacji w gabinecie stomatologicznym i na koniec wizyty higienistka oglądała jeszcze moją jamę ustną, sugerując z czym mogą być problemy a z czym nie. Czy dobrze zrobiła - nie wydaje mi się, w końcu nie jest ona lekarzem. Ale zasiała spore ziarno niepokoju mówiąc, że widzi coś, co nie wie w sumie czym jest, ale proszę się nie przejmować, poczekać do następnej wizyty u dentysty, blablabla. Ja w domu oczywiście dokładnie sprawdziłam co ona tam widziała, od razu zaczęłam czytać w necie co to może być i oczywiście przepłakałam cały wieczór, bo oczywiście wyszło na to, że to może być poważna sprawa. Zmiana zniknęła sama z siebie po tygodniu, ale to wystarczyło, żeby hipochondria rozkręciła się na całego. Nie mialam miesiąca, w którym coś by mi nie dolegało. Zaczęło się latanie po lekarzach i życie w stresie skupiające się w sumie jedynie na czekaniu na wizytę lub czekaniu na wyniki. Jak dotąd nic nie wyszło z tego, ale oczywiście znowu jestem na etapie czucia objawów, które są dla mnie tak ewidentne i na pewno świadczą o poważnej chorobie, że nie jestem w stanie normalnie funkcjonować i żyję w zawieszeniu, czekając na wizytę u lekarza. Czuje jak życie przecieka mi przez palce...

Moja nerwica ma początek jakieś 5 lat temu. Zaczęło się od zawrotów głowy przy jakimś stresie. Później doszła derealizacja, która pojawiała się i znikała (wtedy nie miałam pojęcia co mi jest). I tak się tak rozkręcało coraz mocniej aż pewnego dnia znalazłam jakimś cudem na forum że może to być właśnie nerwica. Pamiętam że jakiś czas później pojechaliśmy na wakacje i tam nastąpiło apogeum moich objawów. Nie byłam w stanie normalnie funkcjonować bo chodziłam jak pijana, głównie w sklepach, restauracjach lub miejscach gdzie było dużo ludzi. Po tych przygodach stwierdziłam że muszę poszukać pomocy u psychologa. Poszłam więc ale niestety nie byłam świadoma czego powinnam oczekiwać. Jak się później okazało ta pani prowadziła mnie w nurcie który kompletnie nie nadaje się do leczenia zaburzeń lękowych. Pomogła mi jednak na chwilę pokazując mi medytacje (które później praktykowałam bo mi się spodobały). Jakieś pół roku było lepiej, zaczęłam znowu żyć normalnie.
Niestety później znowu powoli powolutku zaczęło się to sypać.. zaczęłam mieć okropne bóle głowy, pojawiła mi się migrena z aurą. Później doszły objawy ze strony serca, rzuciłam palenie mając nadzieję że przejdzie.
Na początku tego roku do szpitala trafił mój ukochany dziadek, bardzo to przeżyłam tym bardziej że był w stanie właściwie agonalnym przez jakiś czas. Widziałam jak się dusi (biegłam po lekarza żeby go uratowali), widziałam jak powoli gaśnie… trwało to jakieś 2 miasiace, przez ten czas objawy się BARDZO MOCNO nasiliły. Niestety pewnego dnia odszedł… zostawił mnie… a ja nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Moje lęki nabrały takiego tempa że nie byłam w stanie wyjść z domu ani nawet pójść do toalety. Atak paniki był na porządku dziennym. Lęk uogólniony tak silny że niemal całą dobę trzęsłam się z nerwów. Derealizacja tak silna że nie wiedziałam kim jestem. Były takie dni że chciałam dzwonić do szpitala psychiatrycznego żeby mnie wzięli bo myślałam że nie dam rady poradzić sobie ze soba. Myśli pędziły 24/7 jak rozpędzony pociąg bez hamulców.
Od tego czasu zaczęło się moje zdrowienie. Kupiłam kurs który pochłaniałam jak gąbka, przesłuchałam go milion razy. Pomógł mi niesamowicie. Od śmierci dziadka minęło pół roku, przez ten czas codziennie w każdej minucie walczę o siebie. Teraz jestem w stanie normalnie żyć, choć oczywiście mam jeszcze gorsze dni, okresy i mam jeszcze lęki. Od 2 miesięcy chodzę też na terapię, która również bardzo mi pomaga.
Dalej mam somaty, lękowe myśli, dalej mam jakieś ograniczenia. Boję się jeszcze brać leków, nie mam siły pójść na cmentarz. Ale przeszłam już taką drogę że musi być dobrze, wiem że z tego wyjdę. To wszystko co udało mi się wypracować zrobiłam bez leków. Choć teraz widzę że mogły mi naprawdę pomóc w tym najgorszym okresie.

Firlej pisze: ↑

29 września 2024, o 22:47

Moja nerwica ma początek jakieś 5 lat temu. Zaczęło się od zawrotów głowy przy jakimś stresie. Później doszła derealizacja, która pojawiała się i znikała (wtedy nie miałam pojęcia co mi jest). I tak się tak rozkręcało coraz mocniej aż pewnego dnia znalazłam jakimś cudem na forum że może to być właśnie nerwica. Pamiętam że jakiś czas później pojechaliśmy na wakacje i tam nastąpiło apogeum moich objawów. Nie byłam w stanie normalnie funkcjonować bo chodziłam jak pijana, głównie w sklepach, restauracjach lub miejscach gdzie było dużo ludzi. Po tych przygodach stwierdziłam że muszę poszukać pomocy u psychologa. Poszłam więc ale niestety nie byłam świadoma czego powinnam oczekiwać. Jak się później okazało ta pani prowadziła mnie w nurcie który kompletnie nie nadaje się do leczenia zaburzeń lękowych. Pomogła mi jednak na chwilę pokazując mi medytacje (które później praktykowałam bo mi się spodobały). Jakieś pół roku było lepiej, zaczęłam znowu żyć normalnie.
Niestety później znowu powoli powolutku zaczęło się to sypać.. zaczęłam mieć okropne bóle głowy, pojawiła mi się migrena z aurą. Później doszły objawy ze strony serca, rzuciłam palenie mając nadzieję że przejdzie.
Na początku tego roku do szpitala trafił mój ukochany dziadek, bardzo to przeżyłam tym bardziej że był w stanie właściwie agonalnym przez jakiś czas. Widziałam jak się dusi (biegłam po lekarza żeby go uratowali), widziałam jak powoli gaśnie… trwało to jakieś 2 miasiace, przez ten czas objawy się BARDZO MOCNO nasiliły. Niestety pewnego dnia odszedł… zostawił mnie… a ja nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Moje lęki nabrały takiego tempa że nie byłam w stanie wyjść z domu ani nawet pójść do toalety. Atak paniki był na porządku dziennym. Lęk uogólniony tak silny że niemal całą dobę trzęsłam się z nerwów. Derealizacja tak silna że nie wiedziałam kim jestem. Były takie dni że chciałam dzwonić do szpitala psychiatrycznego żeby mnie wzięli bo myślałam że nie dam rady poradzić sobie ze soba. Myśli pędziły 24/7 jak rozpędzony pociąg bez hamulców.
Od tego czasu zaczęło się moje zdrowienie. Kupiłam kurs który pochłaniałam jak gąbka, przesłuchałam go milion razy. Pomógł mi niesamowicie. Od śmierci dziadka minęło pół roku, przez ten czas codziennie w każdej minucie walczę o siebie. Teraz jestem w stanie normalnie żyć, choć oczywiście mam jeszcze gorsze dni, okresy i mam jeszcze lęki. Od 2 miesięcy chodzę też na terapię, która również bardzo mi pomaga.
Dalej mam somaty, lękowe myśli, dalej mam jakieś ograniczenia. Boję się jeszcze brać leków, nie mam siły pójść na cmentarz. Ale przeszłam już taką drogę że musi być dobrze, wiem że z tego wyjdę. To wszystko co udało mi się wypracować zrobiłam bez leków. Choć teraz widzę że mogły mi naprawdę pomóc w tym najgorszym okresie.

Rany… Jakbym czytała o sobie…. Z nerwicą walczę może dłużej ale jakoś z nią zawsze funkcjonowałam. W lipcu zmarła mi babcia i od tego czasu posypałam się totalnie. Zaczęłam dostawać ataków. Lęki przed wyjściem z domu. Lęki przed pójściem do toalety. Również miałam myśli o pojechaniu do psychiatryka. Pragnęłam żeby ktoś mi pomógł. Tak się złożyło że miałam wizytę zaplanowaną u psychiatry, żeby diagnozować ADHD ale wyszło że lekarz przepisał mi leki na nerwice lękową oraz dał skierowanie na oddział dzienny. Na lekach się pogorszyło. Odstawiłam i teraz walczę o siebie. Czytam dużo o nerwicy, analizuję swoje lęki i czuję że zaczyna być lepiej. Jestem pełna nadzieji że uda mi się to pokonać na oddziale dziennym…

Chciałbym się też zapytać, jaki kurs zaczęłaś?

Przyznam że nie wiem czy można dodawać tutaj linki bądź jakieś polecenia? Ja zaczęłam od słuchania podcastów na Spotify (są też na Apple podcast) Magdalena Pala. Ta kobieta jest niesamowita i naprawdę te podcasty a później kurs pomógł mi niesamowicie. Nie żałuję żadnej wydanej złotówki na niego. Dzięki temu zaczęłam żyć, choć oczywiście nie jest to tak że czaruje cię jakaś magiczna różdżka i wszystko znika w ciągu tygodnia. Ale dostajesz takie narzędzia żebyś sama mogła poradzić sobie z lękami.
Ja byłam w takim punkcie, że wiedziałam że albo pojadę do psychiatryka albo umrę bo innej opcji na moje życie wtedy nie widziałam. Jakieś myśli S też miałam.
No i u mnie dużo było też trzymanej w sobie złości i smutku. Praca z emocjami jest równie ważna jak ta z lękami i myślami.
Ale na to potrzeba czasu i wiadomo, że nikt od razu tego nie osiąga, ja wciąż się tego uczę.
Bardzo Ci współczuję i trzymam kciuki bo wiem jakie to jest wyniszczające, wiem jakie życie wydaje się bez sensu i myśli że już nigdy z tego nie wyjdziemy. Ale naprawdę da się tylko jest to ogrom pracy. Wysyłam dużo siły 🫶

Misio1234 pisze: ↑

30 września 2024, o 19:00

Firlej pisze: ↑

29 września 2024, o 22:47

Moja nerwica ma początek jakieś 5 lat temu. Zaczęło się od zawrotów głowy przy jakimś stresie. Później doszła derealizacja, która pojawiała się i znikała (wtedy nie miałam pojęcia co mi jest). I tak się tak rozkręcało coraz mocniej aż pewnego dnia znalazłam jakimś cudem na forum że może to być właśnie nerwica. Pamiętam że jakiś czas później pojechaliśmy na wakacje i tam nastąpiło apogeum moich objawów. Nie byłam w stanie normalnie funkcjonować bo chodziłam jak pijana, głównie w sklepach, restauracjach lub miejscach gdzie było dużo ludzi. Po tych przygodach stwierdziłam że muszę poszukać pomocy u psychologa. Poszłam więc ale niestety nie byłam świadoma czego powinnam oczekiwać. Jak się później okazało ta pani prowadziła mnie w nurcie który kompletnie nie nadaje się do leczenia zaburzeń lękowych. Pomogła mi jednak na chwilę pokazując mi medytacje (które później praktykowałam bo mi się spodobały). Jakieś pół roku było lepiej, zaczęłam znowu żyć normalnie.
Niestety później znowu powoli powolutku zaczęło się to sypać.. zaczęłam mieć okropne bóle głowy, pojawiła mi się migrena z aurą. Później doszły objawy ze strony serca, rzuciłam palenie mając nadzieję że przejdzie.
Na początku tego roku do szpitala trafił mój ukochany dziadek, bardzo to przeżyłam tym bardziej że był w stanie właściwie agonalnym przez jakiś czas. Widziałam jak się dusi (biegłam po lekarza żeby go uratowali), widziałam jak powoli gaśnie… trwało to jakieś 2 miasiace, przez ten czas objawy się BARDZO MOCNO nasiliły. Niestety pewnego dnia odszedł… zostawił mnie… a ja nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Moje lęki nabrały takiego tempa że nie byłam w stanie wyjść z domu ani nawet pójść do toalety. Atak paniki był na porządku dziennym. Lęk uogólniony tak silny że niemal całą dobę trzęsłam się z nerwów. Derealizacja tak silna że nie wiedziałam kim jestem. Były takie dni że chciałam dzwonić do szpitala psychiatrycznego żeby mnie wzięli bo myślałam że nie dam rady poradzić sobie ze soba. Myśli pędziły 24/7 jak rozpędzony pociąg bez hamulców.
Od tego czasu zaczęło się moje zdrowienie. Kupiłam kurs który pochłaniałam jak gąbka, przesłuchałam go milion razy. Pomógł mi niesamowicie. Od śmierci dziadka minęło pół roku, przez ten czas codziennie w każdej minucie walczę o siebie. Teraz jestem w stanie normalnie żyć, choć oczywiście mam jeszcze gorsze dni, okresy i mam jeszcze lęki. Od 2 miesięcy chodzę też na terapię, która również bardzo mi pomaga.
Dalej mam somaty, lękowe myśli, dalej mam jakieś ograniczenia. Boję się jeszcze brać leków, nie mam siły pójść na cmentarz. Ale przeszłam już taką drogę że musi być dobrze, wiem że z tego wyjdę. To wszystko co udało mi się wypracować zrobiłam bez leków. Choć teraz widzę że mogły mi naprawdę pomóc w tym najgorszym okresie.

Rany… Jakbym czytała o sobie…. Z nerwicą walczę może dłużej ale jakoś z nią zawsze funkcjonowałam. W lipcu zmarła mi babcia i od tego czasu posypałam się totalnie. Zaczęłam dostawać ataków. Lęki przed wyjściem z domu. Lęki przed pójściem do toalety. Również miałam myśli o pojechaniu do psychiatryka. Pragnęłam żeby ktoś mi pomógł. Tak się złożyło że miałam wizytę zaplanowaną u psychiatry, żeby diagnozować ADHD ale wyszło że lekarz przepisał mi leki na nerwice lękową oraz dał skierowanie na oddział dzienny. Na lekach się pogorszyło. Odstawiłam i teraz walczę o siebie. Czytam dużo o nerwicy, analizuję swoje lęki i czuję że zaczyna być lepiej. Jestem pełna nadzieji że uda mi się to pokonać na oddziale dziennym…

Chciałbym się też zapytać, jaki kurs zaczęłaś?

Jakby co to służę radą

Firlej pisze: ↑

1 października 2024, o 13:16

Przyznam że nie wiem czy można dodawać tutaj linki bądź jakieś polecenia? Ja zaczęłam od słuchania podcastów na Spotify (są też na Apple podcast) Magdalena Pala. Ta kobieta jest niesamowita i naprawdę te podcasty a później kurs pomógł mi niesamowicie. Nie żałuję żadnej wydanej złotówki na niego. Dzięki temu zaczęłam żyć, choć oczywiście nie jest to tak że czaruje cię jakaś magiczna różdżka i wszystko znika w ciągu tygodnia. Ale dostajesz takie narzędzia żebyś sama mogła poradzić sobie z lękami.
Ja byłam w takim punkcie, że wiedziałam że albo pojadę do psychiatryka albo umrę bo innej opcji na moje życie wtedy nie widziałam. Jakieś myśli S też miałam.
No i u mnie dużo było też trzymanej w sobie złości i smutku. Praca z emocjami jest równie ważna jak ta z lękami i myślami.
Ale na to potrzeba czasu i wiadomo, że nikt od razu tego nie osiąga, ja wciąż się tego uczę.
Bardzo Ci współczuję i trzymam kciuki bo wiem jakie to jest wyniszczające, wiem jakie życie wydaje się bez sensu i myśli że już nigdy z tego nie wyjdziemy. Ale naprawdę da się tylko jest to ogrom pracy. Wysyłam dużo siły 🫶

Bardzo dziękuję !
Na pewno przesłucham
Tak, zdaje sobie z tego sprawę, że ogrom pracy przede mną. Zaburzałam się ok 28 lat więc czas żeby to naprawić trochę zajmie czasu….
Czuję ogólnie nagromadzenie stresu z całego mojego życia. Chyba w pewnym momencie odporność na stres się skończyła bo ileż można nic z tym nie robić. Ale plus jest taki że zaczynam widzieć jak bardzo dużo przykrych rzeczy doświadczyłam w przeszłości. W zasadzie od dziecka żyję w ciągłym napięciu. Teraz szukam akceptacji i pokory w życiu Nie na wszystko my sami mieliśmy wpływ!

Bardzo ci dziękuję za polecenia 🩷

Misio1234 pisze: ↑

1 października 2024, o 19:51

Firlej pisze: ↑

1 października 2024, o 13:16

Przyznam że nie wiem czy można dodawać tutaj linki bądź jakieś polecenia? Ja zaczęłam od słuchania podcastów na Spotify (są też na Apple podcast) Magdalena Pala. Ta kobieta jest niesamowita i naprawdę te podcasty a później kurs pomógł mi niesamowicie. Nie żałuję żadnej wydanej złotówki na niego. Dzięki temu zaczęłam żyć, choć oczywiście nie jest to tak że czaruje cię jakaś magiczna różdżka i wszystko znika w ciągu tygodnia. Ale dostajesz takie narzędzia żebyś sama mogła poradzić sobie z lękami.
Ja byłam w takim punkcie, że wiedziałam że albo pojadę do psychiatryka albo umrę bo innej opcji na moje życie wtedy nie widziałam. Jakieś myśli S też miałam.
No i u mnie dużo było też trzymanej w sobie złości i smutku. Praca z emocjami jest równie ważna jak ta z lękami i myślami.
Ale na to potrzeba czasu i wiadomo, że nikt od razu tego nie osiąga, ja wciąż się tego uczę.
Bardzo Ci współczuję i trzymam kciuki bo wiem jakie to jest wyniszczające, wiem jakie życie wydaje się bez sensu i myśli że już nigdy z tego nie wyjdziemy. Ale naprawdę da się tylko jest to ogrom pracy. Wysyłam dużo siły 🫶

Bardzo dziękuję !
Na pewno przesłucham
Tak, zdaje sobie z tego sprawę, że ogrom pracy przede mną. Zaburzałam się ok 28 lat więc czas żeby to naprawić trochę zajmie czasu….
Czuję ogólnie nagromadzenie stresu z całego mojego życia. Chyba w pewnym momencie odporność na stres się skończyła bo ileż można nic z tym nie robić. Ale plus jest taki że zaczynam widzieć jak bardzo dużo przykrych rzeczy doświadczyłam w przeszłości. W zasadzie od dziecka żyję w ciągłym napięciu. Teraz szukam akceptacji i pokory w życiu Nie na wszystko my sami mieliśmy wpływ!

Bardzo ci dziękuję za polecenia 🩷

U mnie podobnie.. tzn całe życie nic nie robiłam ze stresem, nerwami, emocjami. Aż w końcu musiało to się tak skończyć.
Do tego okazało się że właściwie od narodzin noszę w sobie traumy i stres. Gdyby nie zaburzenia na pewno nie zaczęłabym z tym pracować więc właściwie mogę być wdzięczna

Firlej pisze: ↑

2 października 2024, o 08:52

Misio1234 pisze: ↑

1 października 2024, o 19:51

Firlej pisze: ↑

1 października 2024, o 13:16

Przyznam że nie wiem czy można dodawać tutaj linki bądź jakieś polecenia? Ja zaczęłam od słuchania podcastów na Spotify (są też na Apple podcast) Magdalena Pala. Ta kobieta jest niesamowita i naprawdę te podcasty a później kurs pomógł mi niesamowicie. Nie żałuję żadnej wydanej złotówki na niego. Dzięki temu zaczęłam żyć, choć oczywiście nie jest to tak że czaruje cię jakaś magiczna różdżka i wszystko znika w ciągu tygodnia. Ale dostajesz takie narzędzia żebyś sama mogła poradzić sobie z lękami.
Ja byłam w takim punkcie, że wiedziałam że albo pojadę do psychiatryka albo umrę bo innej opcji na moje życie wtedy nie widziałam. Jakieś myśli S też miałam.
No i u mnie dużo było też trzymanej w sobie złości i smutku. Praca z emocjami jest równie ważna jak ta z lękami i myślami.
Ale na to potrzeba czasu i wiadomo, że nikt od razu tego nie osiąga, ja wciąż się tego uczę.
Bardzo Ci współczuję i trzymam kciuki bo wiem jakie to jest wyniszczające, wiem jakie życie wydaje się bez sensu i myśli że już nigdy z tego nie wyjdziemy. Ale naprawdę da się tylko jest to ogrom pracy. Wysyłam dużo siły 🫶

Bardzo dziękuję !
Na pewno przesłucham
Tak, zdaje sobie z tego sprawę, że ogrom pracy przede mną. Zaburzałam się ok 28 lat więc czas żeby to naprawić trochę zajmie czasu….
Czuję ogólnie nagromadzenie stresu z całego mojego życia. Chyba w pewnym momencie odporność na stres się skończyła bo ileż można nic z tym nie robić. Ale plus jest taki że zaczynam widzieć jak bardzo dużo przykrych rzeczy doświadczyłam w przeszłości. W zasadzie od dziecka żyję w ciągłym napięciu. Teraz szukam akceptacji i pokory w życiu Nie na wszystko my sami mieliśmy wpływ!

Bardzo ci dziękuję za polecenia 🩷

U mnie podobnie.. tzn całe życie nic nie robiłam ze stresem, nerwami, emocjami. Aż w końcu musiało to się tak skończyć.
Do tego okazało się że właściwie od narodzin noszę w sobie traumy i stres. Gdyby nie zaburzenia na pewno nie zaczęłabym z tym pracować więc właściwie mogę być wdzięczna

Oj tak! Od dwóch tygodni sobie powtarzam że to sygnał, że ciało i głowa ma już dosyć. Dało mi to pożądny bodziec do pracy nad sobą
Przesłuchałam już kilka odcinków podcastu Magdaleny Pala i jestem zachwycona tym przekazem wiedzy! Poczułam się wręcz zeskanowana! Odnajduję sporo swoich mechanizmów

Z całego serca dziękuję Ci za polecenie, jest bardzo wartościowe 🩷