Niestety nie wszyscy posiadają empatię i niektórym ciężko zrozumieć co przeżywamy. Mi samej nie raz trudno ubrać w słowa to co się ze mną dzieje. Jednak to boli. Być nie zrozumianym przez bliskich. Chciałabym czasami powiedzieć mamie,siostrze czy mężowi co przeżywam jednak kiedy sobie wyobrażam taką rozmowę to widzę ich miny. W najlepszym wypadku kazali by mi się wziąć w garść a w najgorszym by mnie wyśmiali. Wiem wolę milczeć.

Ja też się czuje zostawiona sama sobie, chciałabym żeby mój mąż mnie wspierał,rozmawiał ze mną o tym co mnie boli.A tak czuje się odrzucona, nie na tym polega chyba wspólne życie że swoją drugą połówką.

Ja też od razu widzę szczególnie minę mojego męża, zdaje mi się jakby był zawiedzony mną,rozczarowany ze ze mną coś się dzieje . Strasznie to trudne, ale też chciałabym innym powiedzieć o moich trudnościach, jest mi czasami tak ciężko ze potrafię nawet zadzwonuc na telefon zaufania bo już sobie z tym wszystkim nie radzę.

Moj mąż nawet nie porozmawia ze mną jak było u psychologa , czy może mi jakoś pomóc. Nie umiem mu powiedzieć co czuje ,bo myślę że tego nie zrozumie. Płaczę gdy nikt tego nie widzi ,gdyby nie leki I psychoterapia to bym nie dala rady funkcjonować. Te lęki są straszne ,kto ich nie doświadczył to nigdy nie zrozumie tego , sama myślę dlaczego tego i tamtego się boję, że to głupie, nieracjonalne ale lęk i objawy są silniejsze .Chcę żyć cieszyć się życiem ,ale wiem jakie to trudne zwrócić się gdzieś o pomoc , dlatego nie dziwię się ludziom którzy nie dają rady juz żyć .

Tak masz rację. Bardzo trudno żyje się z zaburzeniami. Nie raz myślę czemu to mnie spotyka, czemu nie mogę żyć jak inni.

Czasami czuję się jakbym była problemem i bliscy się na mnie zawiedli a nawet ja sama na sobie.

No właśnie zamiast wesprzeć to czuję rozczarowanie z męża strony.

Ja staram się cieszyć każdym dniem, przynajmniej teraz gdy leki działają i nie mam tych strasznych objawów. Ale wiem że z czasem będę chciała odstawić leki I nie wiem czy ta fobia społeczna nie wróci znów do mnie. Pragnę tylko żeby mój mąż mnie w końcu starał się zrozumieć i wsparł w tych trudnych chwilach bo jego milczenie jest bardzo dla mnie bolesne. Przecież ja też tych lęków nie chce mieć, staram się to pokonac mimo wszystko .Jest z tym ciężko i w domu a tym bardziej w pracy. Czasami czuje się jakbym była pozostawiona sama sobie, że nikt nie chce mi pomóc i czasami tracę wiarę w ludzi. Nie chce wiele, chcem tylko normalnie funkcjonować i żyć tak jak inni. Ja wiem ze inni też się boją np. Przed zmianą pracy ,przed wystąpieniem. Ale u mnie te czynności są niemożliwe do zrealizowania. Nawet żeby pójść na rozmowę o nową pracę u mnie jest to nierealne tak się tego boję, a nawet gdybym dostała pracę to bym bała się strasznie wejsc w to nowe środowisko. Dla innych to jest niezrozumiałe kto tego nie doświadczył. Czuje się niepasująca do tego świata.