Uważam że terapia mi niepotrzebna, co prawda mam przejścia z dzieciństwa, działo się też trochę w dorosłym życiu ale nigdy nie czułem się przez to źle. Uważam nawet że mam całkiem dobre życie. Największy stres w życiu przechodziłem przez pracę potem zacząłem się przejmować brakiem apetytu, zniknął mi zanim dostałem pierwszego ataku paniki. Wtedy byłem przekonany że mam chory ukł pokarmowy. Zbadałem wszystko co mogłem, jestem okazem zdrowia. Jestem wychowany po staremu, rozmawiałem dużo ze starszymi ludźmi, też przechodzili nerwice, za czasów kiedy nie było leków i terapii. Media zrobiły z młodych ludzi słabych, przekonując ich że potrzebują terapii i leków. Szkoda mi na to pieniędzy, wolę wydać na hobby. Sam się wpędziłem w zaburzenie przez złe nastawienie do życia, nie doceniając tego co mam. Widzę to dopiero po tym czasie będąc zaburzonym. Moim jedynym obowiązkiem jest tylko praca i opłaty, a przejmuję się tylko tym że mi się nie chce jeść, śmieszne. Ludzie na prawdę chorują na ciężkie choroby, mają dzieci, muszą im zapewnić normalne życie, moje problemy przy tym to śmiech na sali.