Cześć
Umarłam.. i czym dłużej czekam, zwlekam, utwierdzam sie tylko w tym przekonaniu. Dawno, dawno temu usnęłam, wyłączyłam się, czy jak zwykle mawiam- umarłam. Działam na automacie, odtwarzam w kółko zapamiętane gesty, odpowiedzi, zachowania, a nawet zakładam ten sam zestaw ubrań.. Wszystko sie zmienia, biegnie, najlepsze lata życia uciekają mi przed oczyma. 22 lata..i tylko wpatruje sie pustym wzrokiem .Chowam sie przed ludzmi wstydzac sie za siebie, ze nie mam im nic do powiedzenia, nie mogą posluchac ode mnie czegos ciekawego. Jakakolwiek zmiana pogłębia tylko stres i lęk zamieszkujący teraz tą pustą skorupkę. Nie chce robic sobie krzywdy, nie chce zupełnie zniknąć, gdyby okazało sie ze w ten sposób na zawsze pozostane ze swoimi myślami otoczona ciemnością.. . Jestem strasznie zmęczona, nie mam siły sie postarac o zmiany, szukać pomocnej dłoni, sama nigdy tego nie zrobie.. Jest tak dużo do napisania, tak dużo sie wydarzyło.. to będą jednak nic nie znaczące literki, wysłane w świat. Niesamowicie infantylna wypowiedź, jak jednak ując to innymi słowami. Boje się, że nie bede dlugo tego przeciągąc.. trwać w tym letargu.. boje się.

Hey

Hm czy Ty masz stany depresyjne .Byłaś u psychologa albo u psychiatry ktoś postawił jakąś diagnozę ? bo szczerze to ciężko mi coś wywnioskować nie napisałaś od czego taki stan Ci się zaczął i dlaczego , od jakiego czasu to trwa itd .