Witajcie.. ogolnie mysle, ze dd ustapilo.. nie czuje aby napisac, ze jestem pewna.. nie potrafie cieszyc sie z tak ogromnej zmiany przez pozostaly lęk I ogrom mysli. Jest jakby normalnie mimo tych dwoch pozostalych. Jedyne co mnie trapi to taki brak przezywania wszystkiego.. tzn. Robie wszystko tak jak zylam wczesniej, nie analizuje otoczenia I swoich odczuc (czasem minimalnie :p) ale analiza zostala chyba wlasnie przez ten brak emocjonalnosci.. jestem w sklepie, kupuje to co sprawia mi "przyjemnosc" ale nie odczuwam nic.. wiem, ze emocje wroca, ale kiedy.. przykro mi, ze nie ciesze sie z zabawy z synkiem, ze nie odczuwam nic.. dzien mija a ja sie czuje jakbym nic dzis nie zrobila, nie przezyla.. to brak emocji czy mooze jednak jeszcze dd? Na dodatek mam teraz sytuacje w zyciu, ktorej powinnam zwrocic 100% uwagi a nie potrafie. Co raz czesciej odczuwam zlosc na to zaburzenie.. mam ochote je wyklinac.. chce sie cieszyc z zycia bo mam je piekne, choc bylo trudno.. ale gdzie nie jest..

Powiem krotko, na wszystko potrzeba czasu Zycie nie konczy sie za chwile, a zreszta sam po sobie wiem ze jak inaczej sie spojrzy na zaburzenie to mozna sie tez cieszyc wieloma sprawami je majac.
Tak juz jest w zaburzeniu ze czesc odchodzi po poczatku, czesc zostaje i schodzi wolniej a szczegolnie odciecie od emocji. Trzeba miec dla tej sprawy duze wyrozumienie i cierpliwosc, bo zlapalo cie i nie ma wyjscia rzucanie sie po prostu nie pomoze.
A tu masz wpis vica on w sumie tez o tym mowi:
co-utrudnia-przeszkadza-w-odburzeniu-t4298.html

Moje gratki . I jak ddd napisal cierpliwosci a bedzie ci dane odczuc to co pragniesz .

Zajmij się po prostu życiem i sprawami codziennymi, pozostałe odczucia zostaw z boku i one miną... szybciej niż Ci się wydaje. Tylko to zrób. Olej.

będę żyć tak jak żyłam dawniej, mam nadzieję, że ten smutek to ze zmęczenia i też minie.. poczekam na radość.. przecież w końcu musi przyjść a mój powód radości jest koło mnie.. synek.