myślałem o tym swego czasu jak powinien wyglądać związek osoby zaburzonej.
Jak ja miałam ataki to mój mąż tak się bałOpiuek pisze: ↑1 maja 2018, o 18:06
Czy osoba zaburzona powinna być z kimś zdrowym czy zaburzonym?
Zdrowy chorego nie zrozumie,z drugiej strony chory może czuć się gorzej gdy druga połówka ma atak
w rezultacie oboje mogą mieć kryzys z którego ciężko im będzie wyjść ponieważ trudno jest pomagać
gdy samemu potrzebuje się pomocy.
że mi przechodziło ,bo musiałam go ratować Hahaha. Też sobie teraz uświadomiłam, że ja pierwsze dwa tygodnie po ataku pozwoliłam sobie na leżenie i poznawanie co mi jest. Ale było mi to leżenie potrzebne, aby w końcu bez wyrzutów sumienia poleżeć. A jak zrozumialam, że to nerwica to zaczęłam działać, bo miałam motywację, którą właśnie dawały mi dzieci i mąż. Nie chciałam ich straszyć swoim stanem, bo czytając Szaffera i zaburzonych zrozumiałam, że będę żyć, więc zaczęłam żyć. W moim przypadku wiedziałam, że nie mogę być męczennicą, bo jest dla kogo walczyć. Ale wiem, że są osoby, które specjalnie się użalają nad sobą, aby zwrócić na siebie uwagę.schanis22 pisze: ↑1 maja 2018, o 18:07Jak ja miałam ataki to mój mąż tak się bałOpiuek pisze: ↑1 maja 2018, o 18:06
Czy osoba zaburzona powinna być z kimś zdrowym czy zaburzonym?
Zdrowy chorego nie zrozumie,z drugiej strony chory może czuć się gorzej gdy druga połówka ma atak
w rezultacie oboje mogą mieć kryzys z którego ciężko im będzie wyjść ponieważ trudno jest pomagać
gdy samemu potrzebuje się pomocy.
Dokładnie tak to my sami musimy sobie poradzić z tym stanemżycie pisze: ↑2 maja 2018, o 09:44Hahaha. Też sobie teraz uświadomiłam, że ja pierwsze dwa tygodnie po ataku pozwoliłam sobie na leżenie i poznawanie co mi jest. Ale było mi to leżenie potrzebne, aby w końcu bez wyrzutów sumienia poleżeć. A jak zrozumialam, że to nerwica to zaczęłam działać, bo miałam motywację, którą właśnie dawały mi dzieci i mąż. Nie chciałam ich straszyć swoim stanem, bo czytając Szaffera i zaburzonych zrozumiałam, że będę żyć, więc zaczęłam żyć. W moim przypadku wiedziałam, że nie mogę być męczennicą, bo jest dla kogo walczyć. Ale wiem, że są osoby, które specjalnie się użalają nad sobą, aby zwrócić na siebie uwagę.schanis22 pisze: ↑1 maja 2018, o 18:07Jak ja miałam ataki to mój mąż tak się bałOpiuek pisze: ↑1 maja 2018, o 18:06
Czy osoba zaburzona powinna być z kimś zdrowym czy zaburzonym?
Zdrowy chorego nie zrozumie,z drugiej strony chory może czuć się gorzej gdy druga połówka ma atak
w rezultacie oboje mogą mieć kryzys z którego ciężko im będzie wyjść ponieważ trudno jest pomagać
gdy samemu potrzebuje się pomocy.
mało tego damy radę !!Myślę, że jak mądrze to robimy to nas i naszych bliskich nerwica wzmacnia i uczy nowego rozsądnego życia. Najważniejsze nie bać się tego stanu.Nipo pisze: ↑2 maja 2018, o 09:46Dokładnie tak to my sami musimy sobie poradzić z tym stanemżycie pisze: ↑2 maja 2018, o 09:44Hahaha. Też sobie teraz uświadomiłam, że ja pierwsze dwa tygodnie po ataku pozwoliłam sobie na leżenie i poznawanie co mi jest. Ale było mi to leżenie potrzebne, aby w końcu bez wyrzutów sumienia poleżeć. A jak zrozumialam, że to nerwica to zaczęłam działać, bo miałam motywację, którą właśnie dawały mi dzieci i mąż. Nie chciałam ich straszyć swoim stanem, bo czytając Szaffera i zaburzonych zrozumiałam, że będę żyć, więc zaczęłam żyć. W moim przypadku wiedziałam, że nie mogę być męczennicą, bo jest dla kogo walczyć. Ale wiem, że są osoby, które specjalnie się użalają nad sobą, aby zwrócić na siebie uwagę.
DOkladnie naprawdę wiele nas uczy.Jak jesteśmy w zaburzeniu to sobie mówimy co oni pieprzą co nas to uczy.A tak naprawdę to jest lekcja życia i sygnał od organizmu zacznij żyć inaczej,złap do życia dystansżycie pisze: ↑2 maja 2018, o 11:51Myślę, że jak mądrze to robimy to nas i naszych bliskich nerwica wzmacnia i uczy nowego rozsądnego życia. Najważniejsze nie bać się tego stanu.Nipo pisze: ↑2 maja 2018, o 09:46Dokładnie tak to my sami musimy sobie poradzić z tym stanemżycie pisze: ↑2 maja 2018, o 09:44
Hahaha. Też sobie teraz uświadomiłam, że ja pierwsze dwa tygodnie po ataku pozwoliłam sobie na leżenie i poznawanie co mi jest. Ale było mi to leżenie potrzebne, aby w końcu bez wyrzutów sumienia poleżeć. A jak zrozumialam, że to nerwica to zaczęłam działać, bo miałam motywację, którą właśnie dawały mi dzieci i mąż. Nie chciałam ich straszyć swoim stanem, bo czytając Szaffera i zaburzonych zrozumiałam, że będę żyć, więc zaczęłam żyć. W moim przypadku wiedziałam, że nie mogę być męczennicą, bo jest dla kogo walczyć. Ale wiem, że są osoby, które specjalnie się użalają nad sobą, aby zwrócić na siebie uwagę.
Zabiłaś mnie tym
zaburzone żony są mężatkami,czyli można,czyli da się a ja jednak z jakiegoś powodu nie mogę tego dokonać.
Naście lat w związku i były kryzysy różne, bo muszą być, ale nie nadawałam im nigdy wartości wiedziałam, że miną. Nigdy też nie podchodziłam do związku, że to ten jedyny do końca życia i tylko ten, bo wiem, że nie mam na to do końca wpływu. Nuda w życiu się pojawia i tak samo w związku. Nie ma chyba różnicy, czy jest się w związku, czy nie, więc tskie statystyki uczonych są po nic. Tak samo z dziećmi. Nigdy nie planowałam, bo wiedziałam, że jak będą to będą, a jak nie to też będę żyć. Również na to nie mam do końca wpływu. Dlatego teraz wiem jak na nerwicę patrzeć i jak z nią żyć. Jest mi ciężko z nią, ale nie boje się jej i czasami specjalnie bardzo małymi kroczkami przechodzę kryzysy, aby zrozumieć ją bardziej.Opiuek pisze: ↑2 maja 2018, o 21:07
Z drugiej strony po pewnym czasie pojawia się w związku nuda i rutyna która rozluźnia lub niszczy dotychczasowe więzi...
chyba jednak lepiej być singlem z kochanką niż zdradzanym mężem
Zdrada może pojawić się w każdym związku. Panuje pogląd, że kryzys w małżeństwie najczęściej pojawia się po około siedmiu latach, kiedy motylki w brzuchu znikają, a do związku wkrada się rutyna i nuda. Teraz naukowcy udowodnili, że w tym przekonaniu kryje się sporo prawdy. Okazało się, że istnieje konkretny przedział czasowy, w którym mężatki są najbardziej skłonne do romansowania.
Okres ten rozpoczyna się po około 6 latach od rozpoczęcia związku i trwa do około 10 roku. To właśnie wtedy panie czują się najbardziej znudzone swoim stałym partnerem i rozglądają się za kimś innym. Zdrada nie oznacza jednak automatycznie rozpadu stałego związku – nawet wówczas, gdy zostaje odkryta lub gdy zdradzająca poinformuje o niej partnera, jest szansa na jego uratowanie. Wszystko zależy od chęci małżonków bądź partnerów do uzdrowienia swoich relacji i gotowości do wybaczenia.
Naukowcy zbadali również, kiedy na zdradę najczęściej decydują się mężczyźni. Okazało się, że znacznie później niż panie, gdyż najczęściej dopiero po 11 latach związku. Badanie, którego wyniki opublikowano w "The Journal of Sex Research" objęło 423 osoby, które odpowiadały na pytania dotyczące podejścia do sprawy niewierności i określali, czy byłyby w stanie zdradzić partnera bądź partnerkę w określonych okolicznościach.
Twórcy badania stwierdzili, że o ile do zdrady popychają nas różne czynniki, bardzo często kluczowy jest lęk przed samotnością. Ich ustalenia do pewnego stopnia potwierdziły tzw. teorię siedmiu lat, po których większość związków przeżywa kryzys lub się rozpada. Teorię tę opierano przede wszystkim na statystykach dotyczących rozwodów, niemniej to nie znaczy, że nie ma ona również pewnych podstaw naukowych.
Wróćmy do motylków w brzuchu. Tzw. hormon miłości, czyli fenyloetyloamina, przestaje oszałamiać nasze zmysły po stosunkowo krótkim czasie – od półtora roku do czterech lat. Po tym czasie zaczynamy patrzeć na partnera inaczej, przestajemy go idealizować, a wady, które do tej pory uważaliśmy za "urocze", teraz zaczynają nas irytować. Wówczas następuje zwykle pierwszy kryzys. O ile partnerom uda się go przezwyciężyć, wytwarzany zostaje kolejny hormon, oksytocyna, dzięki której bardziej stabilnie reagujemy na partnera. Najnowsze wyniki badań sugerują, że kolejny kryzys pojawia się po kolejnych trzech-czterech latach związku.
https://kobieta.wp.pl/wiadomo-kiedy-mez ... 445920385a
związek ze mną jest jak pieszczoty ze śmiercią 
Ty myślisz że nie zasługujesz na kobietę bo jesteś mało atrakcyjny.Skąd u Ciebie to mniemanie??Opiuek pisze: ↑30 kwietnia 2018, o 18:20Ciasteczko jak zwykle rozwala system,znajdź sobie młodsząno genialne w swej prostocie.
Prawdę mówiąc w tym wszystkim to nie metryka jest problemem tylko ja nim jestem.
Nikt mnie nie nauczył... pozyskiwania partnerek
"Cześć,bardzo mi się podobasz,co z tym zrobimy"
a może "mam w domu przepyszny paprykarz,może wpadniesz na kromkę"?
Gdybym był postawny i przystojny to mógłbym się powygłupiać w ten sposób
i prawdopodobnie poznałbym jakąś jajcarę ale w moim przypadku ani fizyczność ani psychiczność nie jest atutem.
Co pozostaje,małżeństwo z rozsądku chyba
✌Nie przesadzaj! Zbyt ostro podchodzisz do siebie.
✌ jak zagrożony gatunek i w dodatku bardzo mi trudno wyrazić siebie. i nie,to nie jest dla mnie problem i kolejny powód do smutku.To zmień to co dzieje się z Tobą....Ubierz jak to mówisz lepsze wdzianko i idź do tego miasta.Pokaz się.Usiadz na ławce czy pospaceruje i rozejrzyj się.Nie jest tak źle z Tobą jak myślisz.Oceniasz się sam.Pozwol komuś spojrzeć na siebie i dac mu powiedzieć chociażby w jego myślach że " fajny facet z Ciebie "Opiuek pisze: ↑3 maja 2018, o 10:25Dla mnie wszystko jest jakieś takie...trudniejsze,nawet kiedyś skonstruowałem pewną myśl
że muszę płacić za to co inni dostają za darmo
Uroda i fizyczność to tylko morza w kroplu a z tą śmiercią wyżej,chodziło mi nie o mój wygląd
tylko o mój stan wewnętrzny.
Czuję się wymarły,ciągle "wyginam"
Muszę się zmuszać do pisania i do myślenia o tym co chcę powiedzieć żeby być dobrze zrozumianym..
tak jak wyżej napisałem,wszystko sprawia mi trudność większą niż dawniej.
Dawniej byłem bardziej pewny siebie i bardziej energiczny,ekstrawertyczny etc
a teraz już nie ma we mnie tego entuzjazmu i energii.
Łażę jakiś taki nijaki i tylko miewam chwile podwyższonego nastroju od czasu do czasu.
Może za miesiąc pójdę do miasta po pracy,ot tak połazić i zobaczyć co się stanie
ale najpierw muszę wziąć wypłatę i kupić jakieś ubranie bo łażę w dziadach jakbym korzystał z opieki społecznej.
Nawet niektórzy bezdomni mają lepsze ciuchy
Po prostu nigdy nie chciałem być modny i nosić na sobie szpanerskich rzeczy.
Wolę być niewidzialny w tłumie,opanowanie sztuki niewidzialności zajęło mi parę lat.
✌