Witam!
Mam na imie Magda i mam 20 lat.
Otoz piszedo Panstwa z takim problemem, od okolo 1,5 roku, nie czuje sie soba... Dawna dziewczyna, ktora byla zawsze szczesliwa, zawsze optymistycznie nastawiona do wszystkiego i z poczuciem humoru, dzisiaj juz w sumie nic po tym nie pozostalo.
Moja historia zaczela sie tak, ze po 3 letnim zwiazku z chlopakiem rozstalismy sie, przezylam to bardzo i w ogole tesknilam... Pozniej mialam rowniez chlopaka, ale napewno nie kochalam go tak jak tego pierwszego. Dodam jeszcze, ze jak mialam 15 lat zmarla moja mama, a moj tata zalozyl rodzine i sie ode mnie odsunal, ale potrafilam z tym zyc i pogodzilam sie z tym. Kiedys zapalilam marihuane, palilam ja w sumie raz na jakis czas i nigdy mi nic nie bylo, zawsze smiech, relaks... Pewnego razu po paleniu na drugi dzien, mialam takie jakies natretne mysli apropos mojego bylego chlopaka, ale nie laczylam tego z marihuana. I tak powolutku zaczelo sie lekkie przygnebienie, myslalam, ze to zwykla chandra po rozstaniu, ale to sie nasilalo i nasilalo. Zaczely sie czytanie po forach i internecie roznych chorob i przypisywanie ich do siebie. Nie wiem co mam zrobic, bo nie czuje sie soba... Mam w srodku jakis wielki lek, nie potrafie normalnie rozmawiac z ludzmi, izoluje sie, nie umiem nawet rozmawiac z rodzina, stresuje sie... Ciagle mysle, analizuje co mi dolega, czy jest to uleczalne... 98% moich mysli skupia sie na tym... Nie wiem JUZ czy to OD marihuany, czy przez jakies traumy...
Czuje sie jakbym sie doslownie URWALA Z KOSMOSU! Mam full mysli egzystencjanych typu: " po co my wgl istniejemy ", " ludzie sie ucza, pracuja, ale po co skoro wszyscy umrzemy " i inne ... to jest straszne! Nigdy tak nie mialam tylko zylam sobie spokojnie i tu nagle takie cos... Nawet nie wiem jak to nazwac...Mam wrazenie jakby wszyscy ludzie byli jacys obcy i dziwni, jak kosmici... Jak przechodze obok nich zastanawiam sie czy ktos ma moze tak jak ja.. O czym oni mysla... Jak to jest, ze wszyscy rozmawiaja tak sobie swobodnie i sie smieja, a ja nie moge, tylko ciagle analizuje swoj stan i sie tak strasznie spinam w trakcie rozmowy... Nie umiem juz z NIKIM rozmawiac... No straszne to jest... Nie chce miec juz tego
Bardzo prosze o pomoc...
Pozdrawiam!

Witaj na forum

Ogólnie to wszystkie objawy , które opisałaś w poście takie jak ta obcość do innych ludzi, poczucie, że jest się jakaś inną osobą, lęki , smutki etc to są objawy nerwicy i derealizacji. Polecam poczytać sobie nasze forumowe artykuły i posłuchać nagrań, które kompleksowo opisują te stany. Musisz wiedzieć, że jesteś w stanie zaburzonych emocji i nic realnie fizycznie Ci nie dolega. Zaprzestań wyszukiwania chorób w Internecie. Oczywiście warto sobie zrobić podstawowe badania typu morfologia i ekg aby mieć pewność. Postaraj się ignorować swoje lękowe myśli i jeśli masz np. ataki paniki czy inne objawy somatyczne ze strony nerwicy to nie nadawaj im takiej wartości i nie skupiaj się na nich 24 h na dobę. Dodatkowo jeśli chodzi o tą derealizację, to jest to taka obrona umysłu przed tym ciągłym lękiem i smutkiem i umysł będzie potrzebował trochę czasu aby te wszystkie emocje i Twoja niezaburzona percepcja wróciły na swoje miejsce. Mimo, że te stany są takie dziwne i straszne to mijają jak umysł się uspokoi i jak trochę się nad sobą popracuje. Najważniejsze jest aby się na tym tak nie skupiać, a przekierować swoją uwagę na sprawy życia codziennego. Nie jest to tak , że dostałaś tej nerwicy, bo sobie zapaliłaś. Te negatywne emocje gdzieś tam już w Tobie tkwiły i ta marihuana mogła być jakimś czynnikiem wyzwalającym, jednak te stresy gdzieś się w Tobie kumulowały i Twoja bariera na stres została przekroczona.

Pozdrawiam

po prostu jest to nerwica , wiele osób ma taki sam początek , szukanie sobie chorób itp .
masz teraz zadanie musisz poczytać artykuły jakie są na forum żeby wiedzieć czemu tak jest , no i stosować sie do tych rad i wskazówek
może postaraj sie o kontakt ze swoim byłem moze to jakoś dobrze wpłynie na ciebie w pozytywny sposób

Dzieki wielkie za odpowiedz!!!

A czy takie cos mija? Nigdy tak nie miajam, takiej obcosci do ludzi i poczucie, ze jestem inna od wszystkich...
Zawsze mialam wrazenie, ze depreche ludzie sobie wkrecaja , a nie ze jest to choroba no i teraz sama sie przekonalam
Trwa to u mnie juz spory czas... Tylko, ze wszystko z czasem sie nasilalo...
Czemu moj umysl po wsumie takim dlugim czasie jest w takim stanie awaryjnym?
Dodam, ze caly czas odczuwam jakis irracjonalny lek i stres, a nie mam nawet powodu do denerwowania...

Pozdrawiam

Ja to tobie na poczatek polecam spis-tresci-autorami-t4728.html
W tym temacie jest spis tresci wpisow bardzo ciekawych i dajacych wiele odpowiedzi.
Na sam poczatek przeczytaj sobie reakcja walcz badz uciekaj i o mechanizmie lekowym

Co do nie czucia sie soba to znowu polecam:
artykuly-forum-o-derealizacji-i-deperso ... t4539.html

Wszystko mija, mnie minelo calkiem

Magdzia czytaj co tam podali i nie martw się, to przechodzi:)
Ja też miałam te myśli w derealizacji, dokładnie te same;)

jejku jestescie kochani, dziekuje za wsparcie
ciesze sie , ze jeszcze ktos mial tak jak ja...
kurde mialam takie wrazenie, ze jeszcze nikt tak nie mial tylko ja i jakas nowa choroba powstala ;p

zaraz wszystko poczytam, dziekuje jeszcze raz!

Tez tak mam jak Ty. Wiele w zyciu przeszlas, mysle, ze gdzies jakies emocje nie potrafia znalezc ujscia ..ze przeroslo Cie to wszystko i sie odcielas od przezywania.

I zapamiętaj! - to przechodzi
Z odpowiednim podejściem, wdrażanie rad forumowych szybko się z tym uwiniesz

Och, a myśli - po co cokolwiek robić jak i tak umrzemy są akurat u mnie na topie

F41.1
Jakiś antydepresant i psychoterapia.