Hej kochani! Powiem Wam, że jest bardzo ciężko. Przyznam szczerze, że już zauwazyłam w swoim zachowaniu i podejściu zmiany, jak pierwszy raz usłyszałam o przeprowadzce na studia. Bo przed tym? Natrętne myśli, zmiana podejścia przyszły mi na pstrykniecie palcem. Czułam błogi stan wolnych myśli i "wyjebania" już na ten temat. Były stresy, ale nie podczepiałam ich pod nerwicę. Matura tez poszła mi bez większych stresów. Żyłam normalnie, ale niestety złe psychiczne podejście i błędy spowodowały, iż wyprowadzka stała się dla mnie czymś porównywalnym wręcz do "śmierci" ( takie porownanie ). Prawdopodobnie jest to wywołane silnym moim związaniem z rodzicami i ogólnie z domem. Jedynaczka, żyjącą pod kloszem i tu nagle pyk przeprowadzka. Dodam, że nawet rozmowy o pracę nawet tak na mnie nie wpłynęły. Zawsze opanowana byłam i z podniesioną głową. Tu przyznam czuje swoją piete achillesową. Jednak pochwalę sie Wam, że w nowym mieście poradziłam sobie dobrze. Bez problemu ogarnęłam dojazd, mieszkanie w porządku, ale czuje jakąs pustkę? Natrety samoboje/ lek przed depresją i smutek atakują ze zdwojoną siłą. Mam wrecz ochote prawie codziennie płakać. Co najgorsze? Nie mam powodu. Uczelnia nie jest naj, jest ok, ludzie tez, mieszkanie tez. Ale poczucie pustki i beznadzieji wrecz dobija i osłabia. Będę rozwazała wizytę u mojej pierwszej Pani psycholog. Wiem, że to głupie pytanie, ale czy przeprowadzka przez silny związek emocjonalny z rodziną moze az tak w głowie poprzewracac? Mam wrazenie, że miałam czasami gorsze powody do obaw, ale szłam nadal z podniesioną głowa. Teraz mam ochotę schować sie pod kołdrę i nie wychodzić Chciałabym byc znowu przykładem i silna osoba na forum, ale zbłądziłam i czuje sie z tym fatalnie. Mam wrazenie, ze wrecz staram sie blokowac te złe emocje, ktore mna teraz rządzą.

Pamiętaj, że wywieranie na siebie presji pod tytułem -muszę być silna- nie jest pozytywne. Warto się starać, ba, nawet trzeba. Jednak z drugiej strony postaraj się pozwolić sobie na porażkę, kryzys, pogorszenie. Postawa przyjacielska na tym właśnie polega. Przeprowadzka jak najbardziej może być dużym stresorem, szczególnie, że jak piszesz jesteś jedynaczką, która wyszła spod klosza. Nerwiczka po prostu potęguje ten naturalny lęk. Dasz radę, trzymam kciuki

Paulino, Twój opis idealnie określa stan, który przežywałam dobrych kilka lat temu idąc ma studia do obcego miasta, z dala od rodziny. Codzienny płacz, uczucie pustki, przebywania tam za karę. Mimo, że studia były moim marzeniem to początkowy okres stał się dramatem. Powodem oczywiście była silna więź z rodziną, a dla 19nastolatki to był szok. Dlatego odpowiadając na Twoje pytania: tak, to możliwe, że bardzo cierpisz z powodu rozłąki z rodziną I choć to marne pocieszenie, czas jest Twoim najlepszym sprzymierzeńcem

Dziękuje kochane za słowa wsparcia, bo teraz bardzo ich ptorzebuje. Chyba po prostu, jak powiedziałaś Katarzynko dam sobie czas na to wszystko. Na razie mam w głowie brzydko mówiąc burdel i jestem wypompowana z energii po prostu. Jak gadam z przyjaciółmi, to mówią, ze mieli podobnie, czesto płacz, pustka itp Mam wrazenie, ze teraz ogolnie młodym ludziom trudniej przychodzi przeprowadzka i zmiana otoczenia. Boje sie tylko, ze przerodzi sie u mnie to w depresje, jak juz nie przerodziło Hah tak, to jest tez moj przekletety konik. Lęk przed deprecha i samobojem, a mam wrazneie, ze od takich nastrojow do tego to tak niedaleko xD Mam swiadomosc delikatnej absurdalności tych mysli, ale teraz bardzo mi wszystko ciezko poukładac sobie w głowie. Tak jak mówiłam, chciałabym byc znowu silna i isc z podniesioną głową do przodu, a teraz to mam jedynie naj ochote by rzucić te studia w cholere i wrocic do domku :/ Jednak wiem, ze to nie jest naj opcja

Ja mam podobnie też jestem jedynaczka, niedługo wychodzę za mąż i kiedyś w końcu będę musiała się wyprowadzić, ale na samą myśl mam drgawki. Zmiany ogólnie bywają ciężkie a co dopiero u zaburzonych
U mnie też idealnie się w życiu dzieje a mimo tego mam pełno jakiś myśli negatywnych przyszłościowych tak jakby nie chciało mi się już żyć, a tak naprawdę jest zupełnie przeciwnie

Najgorzej własnie, jak jest ogolnie dobrze, a newica wkręca w takie negatywne stany az człowiek mysli, z eto deprecha! xD. U mnie juz lepiej, pierwszy tydzień to był dramat i huśtawka nastroju, ale juz lepiej. Jednak nadal mam spadki nastroju i to mnie strasznie demotywuje do działania. Chęć budzenia sie z usmiechem na ustach i działania, a tu dupa. Budze sie z irytacja i napięciem wewnętrznym xD

Jak tak czytam Was to widzę te nasze podobieństwa i tak noz w kieszeni mi sie wtedy otwiera po jakiego grzyba rodzice nas tak do siebie przywiązywali? Dziecko w którymś momencie zycia emocjonalnego powinno odgrodzić się od rodziców, a rodzice powinni mu w tym pomóc. Tylko w ten sposób moze zdrowo zbudować swoja wartość samego siebie, nie uwiklana w relacje z rodzicami. A rodzice za wszelka cenę chca chca chronić te swoje dzieci, a potem dzieci placa za to cenę.

Druga sprawa jaka mi sie rzucila w oczy to ta chęć pokazywania wokół tej swojej siły, bo przeciez trzeba być twardym i silnym. A w środku człowiek dygocze jak osika. Nie uważacie, ze w ten sposób realizujecie program włożony do Glowy przez rodziców? Oni zapewne sami nie umieli radzić sobie z własnymi emocjami, wiec albo wybierali przesadna ochrone-kontrole albo przesadna sile zyciowa i twardość.

Mysle, ze tu duży krokiem aby sobie z tym poradzić to: A/ oddzielenie swojego zycia of rodziców, choćby to na poczatku bolało bardzo i powodowało jeszcze większy lęk B/ uczenie sie samego siebie z różnymi emocjami i odczuciami. Tutaj fajnie jest znaleźć ludzi, którzy nas wysluchaja i zaakceptują z tym wszystkim.

Olalala pisze: ↑

22 października 2017, o 11:41

Jak tak czytam Was to widzę te nasze podobieństwa i tak noz w kieszeni mi sie wtedy otwiera po jakiego grzyba rodzice nas tak do siebie przywiązywali? Dziecko w którymś momencie zycia emocjonalnego powinno odgrodzić się od rodziców, a rodzice powinni mu w tym pomóc. Tylko w ten sposób moze zdrowo zbudować swoja wartość samego siebie, nie uwiklana w relacje z rodzicami. A rodzice za wszelka cenę chca chca chronić te swoje dzieci, a potem dzieci placa za to cenę.

Druga sprawa jaka mi sie rzucila w oczy to ta chęć pokazywania wokół tej swojej siły, bo przeciez trzeba być twardym i silnym. A w środku człowiek dygocze jak osika. Nie uważacie, ze w ten sposób realizujecie program włożony do Glowy przez rodziców? Oni zapewne sami nie umieli radzić sobie z własnymi emocjami, wiec albo wybierali przesadna ochrone-kontrole albo przesadna sile zyciowa i twardość.

Mysle, ze tu duży krokiem aby sobie z tym poradzić to: A/ oddzielenie swojego zycia of rodziców, choćby to na poczatku bolało bardzo i powodowało jeszcze większy lęk B/ uczenie sie samego siebie z różnymi emocjami i odczuciami. Tutaj fajnie jest znaleźć ludzi, którzy nas wysluchaja i zaakceptują z tym wszystkim.

To jest dosyć trudny temat, bo samo wychowanie dziecka jest sprawą otwartą. Mozna zrobić mały błąd w wychowaniu i juz dziecko ma "kuku" na całe zycie i jakies skrzywienie. Bo nie oszukujmy sie, kazdy jakieś ma.
Ja osobiście mam skrzywienie przez bycie słynnym jedynakiem i zyciem pod 100% opieką. Ale czy mogę za to kogoś winić ? Przynam, ze zwalenie winy daje ulge i nie obarcza się człowiek psychicznie w środku, ale kiedys ten temat poruszałam w innym poście i mam wrazenie, ze jeśli źle do tego człowiek podejdzie to prędzej zrobi mur z rodziną i wyjdzie gorej. Chyba, ze ktos ma naprawde toksyczny dom, wtedy to pomaga, moze . Myslę, ze tu prędzej pomoze akceptacja wszystkiego, w tym błędów wychowania naszych rodziców, ktore my będziemy moze i odczuwac całe zycie. Aktualnie mam delikatny mind fuck w głowie i hulanke emocjonalną wiec dąze do względnego spokoju, ale z czasem sama będę chciała pogłówkować w tym temacie. Moze z psychologiem ? Sama nie wiem.
Osobiscie zauwazyłam, ze poza domem czuje sie lepiej, ale czuje tez jakąś tęsknote, a jak wracam do rodziców, to czuje pewien niedosyt. Brak wielkich rodzinnych rozmow i ciepła ogólnego jakie widziałam zawsze w filmach albo jak przedstawiali inni ludzie. Ale rowneiz mam swiadomosc, iz od zawsze nadmiernie dramatyzowałam wiec spojrze zapewne jeszcze na to inaczej jak sie uspokoje.
W temacie ludzi, to powiem, ze to nie jest łatwy temat (ah to brzydkie powtórzenie . Bo poza psychologiem, jak obca osoba cie nie tyle co zaakceptuje ale i zrozumie to naprawdę zazdroszczę takiej relacji. Bo nerwicowcow ciezko zrozumiec i nie powinnismy tego wymagac od innych ludzi. Zamiast szukać u innych tego raczej sami powinniśmy sie akceptować, ale to temat bardzo trudny nawet u osób względnie zdrowych psychicznie.