Fobius pisze: ↑

19 lipca 2021, o 21:40

Staram się ignorować myśli i wszystko co mi przychodzi, ale mam wrażenie, ze napięcie jest ciągle takie same od 2 miesięcy w danych sytuacjach. Chyba że to bardzo ooo powolutku się zmniejsza i tego nie widzę. Jak mam jakąś dziwna sytuację (mam hocd i pocd), to atakuje mnie wszystko narqz: myśli, uczucia, groinal responses.

Uzbrajać się w cierpliwość czy coś może zmodyfikować w działaniu?

Dzięki za odpowiedzi.

Fobius pisze: ↑

20 lipca 2021, o 10:26

Pewnie masz rację. Pewnie analizuje to, czy nie analizuje już. I to jest najtrudniejsze. Nie wiem w sumie, jak to robić, żeby dobrze akceptować.

malutki pisze: ↑

21 lipca 2021, o 07:56

Fobius pisze: ↑

20 lipca 2021, o 10:26

Pewnie masz rację. Pewnie analizuje to, czy nie analizuje już. I to jest najtrudniejsze. Nie wiem w sumie, jak to robić, żeby dobrze akceptować.

Nie da się akceptować na siłę, w miarę odburzania się, akceptowania stanu, w którym się jest, przyzwalanie sobie na objawy/obawy nerwicowe, wdrażanie rady z forum, no po prostu sumiennie odburzając się, akceptacja przychodzi sama. Tak samo jest z większością rzeczy, niektóre wchodzą w nawyk i po prostu tym dajemy sygnał do układu emocjonalnego, że ten lęk jest tylko straszakiem i tak naprawdę nic się nam nie dzieje. Dlatego nie akceptuj tego na siłę, nie wkręcaj się, że musisz już, szybko i teraz się odburzyć. Akceptacja to nic innego, jak pogodzenie się z tym, że jestem teraz zaburzony, jest jak jest i nie robię z tym nic (nic na siłę). Mam zaburzenie i już, po prostu przez jakiś czas mam prawo się gorzej poczuć, mieć objawy i obawy wynikające z zaburzenia. Jest to trudne i dość skomplikowane czasem, ale trzeba przyzwolić sobie na wszystko, co nam nerwica serwuje, jednocześnie nie walcząc z tym, ale walcząc. Haha, wiem, że to dziwnie brzmi, ale odburzanie się to taki troszkę paradoks, bo akceptuję - czyli zaczynam się odburzać, coś robię z zaburzeniem, ale akceptuję swój stan i to, że mam nerwicę, czyli nie robię nic, po prostu pozwalam być sobie tej nerwicy i nie szarpię się z nią.

Fobius pisze: ↑

21 lipca 2021, o 08:49

malutki pisze: ↑

21 lipca 2021, o 07:56

Fobius pisze: ↑

20 lipca 2021, o 10:26

Pewnie masz rację. Pewnie analizuje to, czy nie analizuje już. I to jest najtrudniejsze. Nie wiem w sumie, jak to robić, żeby dobrze akceptować.

Nie da się akceptować na siłę, w miarę odburzania się, akceptowania stanu, w którym się jest, przyzwalanie sobie na objawy/obawy nerwicowe, wdrażanie rady z forum, no po prostu sumiennie odburzając się, akceptacja przychodzi sama. Tak samo jest z większością rzeczy, niektóre wchodzą w nawyk i po prostu tym dajemy sygnał do układu emocjonalnego, że ten lęk jest tylko straszakiem i tak naprawdę nic się nam nie dzieje. Dlatego nie akceptuj tego na siłę, nie wkręcaj się, że musisz już, szybko i teraz się odburzyć. Akceptacja to nic innego, jak pogodzenie się z tym, że jestem teraz zaburzony, jest jak jest i nie robię z tym nic (nic na siłę). Mam zaburzenie i już, po prostu przez jakiś czas mam prawo się gorzej poczuć, mieć objawy i obawy wynikające z zaburzenia. Jest to trudne i dość skomplikowane czasem, ale trzeba przyzwolić sobie na wszystko, co nam nerwica serwuje, jednocześnie nie walcząc z tym, ale walcząc. Haha, wiem, że to dziwnie brzmi, ale odburzanie się to taki troszkę paradoks, bo akceptuję - czyli zaczynam się odburzać, coś robię z zaburzeniem, ale akceptuję swój stan i to, że mam nerwicę, czyli nie robię nic, po prostu pozwalam być sobie tej nerwicy i nie szarpię się z nią.

No właśnie.. Brak mi cierpliwości. Ja chce już, teraz. I nie wiem, jak odpuścić.

malutki pisze: ↑

21 lipca 2021, o 09:53

Fobius pisze: ↑

21 lipca 2021, o 08:49

malutki pisze: ↑

21 lipca 2021, o 07:56

Nie da się akceptować na siłę, w miarę odburzania się, akceptowania stanu, w którym się jest, przyzwalanie sobie na objawy/obawy nerwicowe, wdrażanie rady z forum, no po prostu sumiennie odburzając się, akceptacja przychodzi sama. Tak samo jest z większością rzeczy, niektóre wchodzą w nawyk i po prostu tym dajemy sygnał do układu emocjonalnego, że ten lęk jest tylko straszakiem i tak naprawdę nic się nam nie dzieje. Dlatego nie akceptuj tego na siłę, nie wkręcaj się, że musisz już, szybko i teraz się odburzyć. Akceptacja to nic innego, jak pogodzenie się z tym, że jestem teraz zaburzony, jest jak jest i nie robię z tym nic (nic na siłę). Mam zaburzenie i już, po prostu przez jakiś czas mam prawo się gorzej poczuć, mieć objawy i obawy wynikające z zaburzenia. Jest to trudne i dość skomplikowane czasem, ale trzeba przyzwolić sobie na wszystko, co nam nerwica serwuje, jednocześnie nie walcząc z tym, ale walcząc. Haha, wiem, że to dziwnie brzmi, ale odburzanie się to taki troszkę paradoks, bo akceptuję - czyli zaczynam się odburzać, coś robię z zaburzeniem, ale akceptuję swój stan i to, że mam nerwicę, czyli nie robię nic, po prostu pozwalam być sobie tej nerwicy i nie szarpię się z nią.

No właśnie.. Brak mi cierpliwości. Ja chce już, teraz. I nie wiem, jak odpuścić.

Tłumacz sobie i racjonalizuj, że to musi trwać, że póki co tak jest, a nie inaczej i nie ma się, co szarpać z tym. Odpuść i pozwól temu być, próbuj, aż w końcu wejdzie to w nawyk i nie będziesz, skupiać się na tym, jak się czujesz, co Ci jest, czy skanujesz się itp.
Mów sobie, że poprzez bycie niecierpliwym, nie robisz żadnego kroku, tylko szarpiesz się z zaburzeniem, a nie tędy droga.