Cześć Cierpię na fobię społeczną i (chyba) nerwicę. Od zawsze byłam nieśmiała i dość zamknięta w sobie, ale jednocześnie wesoła, optymistyczna i dobrze nastawiona do życia - taki paradoks. Moja fobia społeczna zaczęła się po skończeniu studiów, kiedy z dobrze znanej i dość przewidywalnej rzeczywistości trafiłam na głęboką wodę - szukanie pracy itd. Wtedy fobia nie była jeszcze tak rozwinięta, a jej objawy słabe i łatwe do ukrycia przed innymi - był to po prostu stres związany z kontaktem z ludźmi, ale nie uniemożliwiał mi on życia. Szybko znalazłam pracę i zaczęłam zapominać o fobii. Kontakt z ludźmi wzmocnił mnie do tego stopnia, że przez kilka lat swojej kariery zawodowej pracowałam jako handlowiec, gdzie prowadziłam szkolenia i przemawiałam publicznie, negocjowałam z klientami i naprawdę się w tym spełniałam. Problem powrócił niedawno, kiedy zmieniłam branżę i przeszlam na pracę zdalną. Robię to, co kocham, zarabiam dużo więcej niż wcześniej, ale jednocześnie strasznie zdziczałam. Całymi dniami siedzę w domu, boję się wyjść do sklepu, zwykle zakupy w Biedronce to dla mnie ogromne wyzwanie. Moja samoocena spadła strasznie, mam wrażenie, że nie jestem już tą samą osobą. Mam nadzieję, że znajdę tutaj kogoś do pogadania, może ktoś ma podobny problem. Pozdrawiam wszystkich!

Powitać i ogólnie najlepszym rozwiązaniem będzie się oddziczyć Mimo pracy zdalnej wyznaczyć dni i okresy towarzyskie i wkrecać się w nie. Bo skoro wcześniej nie miałaś problemów a w zasadzie przełamałaś się i zrobiłaś karierę która opierała się na kontaktach z ludźmi, to i teraz możesz tą strefe poszerzyć

Witam główna porada w sumie powtarzajaca się ale celna w dyche wychodzić wychodzić i jeszcze raz wychodzić przelamywac się sport pasję itp

Dziękuję za rady. Naprawdę próbuję wychodzić, spotykać się ze znajomymi, ale większość takich wyjść kończy się ogromnym cierpieniem. Czuję się niekomfortowo, jestem spięta, zażenowana, trzęsę się, pocę i mam wrażenie, że wszyscy widzą, że jestem taka dzika. Potem jak wracam do domu to cały czas wszystko rozpamiętuję, rozważam każde słowo, zachowanie swoje i innych ludzi. Błędne koło...

sawa86 pisze: ↑

12 grudnia 2019, o 09:53

Dziękuję za rady. Naprawdę próbuję wychodzić, spotykać się ze znajomymi, ale większość takich wyjść kończy się ogromnym cierpieniem. Czuję się niekomfortowo, jestem spięta, zażenowana, trzęsę się, pocę i mam wrażenie, że wszyscy widzą, że jestem taka dzika. Potem jak wracam do domu to cały czas wszystko rozpamiętuję, rozważam każde słowo, zachowanie swoje i innych ludzi. Błędne koło...

Wiem co czujesz mam podobnie jak mam gdzieś iść to mnie trzęsie wręcz drażni mnie dłuższe przebywanie w towarzystwie najlepiej czuję się w domu ale wiem że to nie jest dobre ale trzeba walczyć i się wspierać glowa do góry

Dla mnie to forum to było prawie jak odkrycie koła przez człowieka Dzięki filmom postom i wogole wszystkim użytkownikom na nowo zaczynam rozumieć nie tylko nerwice Ale i swoje życie dobre zeczy i błędy popełnione w życiu i chociaż nie jest łatwo to znalazłem drogę do wyjścia więc polecam tu być i czerpać tyle ile jest każdemu potrzebne

Heej, dobrze że jesteś

Cześć! Również mam fobię społeczną, podziwiam, że dałaś radę przemawiać do ludzi, ja swego czasu rzuciłam studia, bo miałam wygłosic na nich prezentację przed całym rokiem. Praca jak praca, przynajmniej się nie stresujesz ludźmi. Chcesz pogadać to pisz śmiało

Hej wszystkim, dzięki za miłe przyjęcie

sawa86 pisze: ↑

13 grudnia 2019, o 00:31

Hej wszystkim, dzięki za miłe przyjęcie

Spoko