Ma też ktoś tak, że jak się zamyśli o swoim istnieniu to nagle wszystko się robi takie odległe i nienaturalne np. moja rodzina i przyjaciele, mój dom (trochę czuje się jakbym się do niego wprowadził a nie żył zawsze), moje ciało (nagle zdaję sobie sprawę z tego, że jestem człowiekiem, mam mózg przez który to wszystko myślę i tak wyglądam do takiego niekomfortowego poziomu), dziwnie się też czuję z tym, że to wszystko to moje życie. Ostatnio dostałem jakiejś spirali nerwicowej i się panicznie zacząłem bać psychozy i takie egzystencjalne wszystko wróciło i nie wiem co myśleć do tego mam ten śnieg optyczny i to bardzo pogarsza sprawę bo wyszukuję czy nie widzę jakiś cieni czy coś czego nie ma a oczywiście jak się skupię na ścianie to oczy coś z kontrastem zmienią i coś kątem oka zobaczę do tego czasami widzę ruch w polu widzenia, powidoki, plamy a jak jestem zmęczony to mi oczy uciekają i wszystko się przesuwa ale i tak mnie to wprowadza w strach. Miał ktoś podobnie? Jest to dysocjacja? Dodam, że od zawsze myślałem egzystencjalnie np. panikowałem w wieku 5 lat bo nie wiedziałem co jest sensem życia, zastanawiałem się nad solipsyzmem i istnieniem wszechświata, panikowałem na temat śmierci przed tym wszystkim itp.