cześć.
mam 22 lata, od listopada 2015 mam ciągłe lęki. zawsze byłam nerwowa, mega wrażliwa, odczuwałam niepokój i duży lęk ale przed konkretną sytuacją. od około 13 roku życia mam depersonalizację/derealizację. nie wiedziałam co mi jest, aż w grudniu 2015 odkryłam to forum. wszystko się zgadza.
w listopadzie miałam zawroty głowy i szumy, od tamtego czasu robiłam badania i nic w sumie nie wyszło, teraz w marcu mam mieć jeszcze rezonans głowy.
na początku nakręcałam się, że to coś poważnego, jednak kiedy badania wychodziły mi dobrze nie dobieram sobie już nic do głowy, nie szukam objawów choroby,a mimo to LĘK jest.
zaczęłam chodzić w między czasie do psychologa, nie wiem czy to była terapia poznawczo-behawioralna, ale rozmawiała ze mną głównie o teraźniejszej sytuacji. jednak mam wrażenie, że za mało się skupiała na moim lęku, a na tym jakie mam plany, co bym chciała robić, jakie mam relacje z siostrami. byłam u niej około 10 razy i jak na razie zrezygnowałam, bo też trochę zł mnie to kosztowało.
po wyjściu od niej było mi lepiej, potem lęk wracał.
w międzyczasie odkryłam to forum, pomogło mi to na jakiś czas, miałam wrażenie że super sobie poradziłam, jednak lęk wrócił tak samo mocny.

miałam milion myśli czy zacząć brać leki, czy iśc do innego psychologa, na kasę chorych, lecz boję się że będzie chciała rozmawiać tylko o dzieciństwie np. bo wiem, że mało jaki psycholog specjalizuje się w depersonalizacji. chodzę na studia do pracy, bo muszę, ale są to niewymagające zajęcia, praca np. nie jest w ogóle odpowiedzialna, więc funkcjonować funkcjonuję, ale cały czas z lękiem.
nie wiem co mam robić i czego od was oczekuję...

Najpierw musisz powiedzieć sobie sama czego ty oczekujesz od siebie.
Nie ma psychologów specjalizujących się w DD bowiem byłoby to bezsensowne, ewentualnie ktoś może się tym bardziej interesować, o DD nie da się nic więcej wymysleć raczej niż to co już wiadomo.
Do tego trwanie w tych stanach to jest efekt czegoś i to tym efektem należy się zajmować.
Nie jest to dziwne, ze psycholog rozmawiał z tobą o życiu dlatego, ze przecież on sam cię musiał poznać, a szczególnie kiedy mówisz, że zawsze byłas mega nerwowa i wrazliwa, a to może świadczyć o potrzebie np. zmiany spostrzegania problemów życiowych, czy też stosunku do innych ludzi bądź siebie.

Przecież DD nie jest bez powodu albo może to byc blokowanie z uwagi na właśnie problemy wewnętrzne, chocby złe spostrzeganie stresu, presji bądź a może i samej siebie. Bądź też może to wynikac (często tak się dzieje) ze strachu przed DD, z kierowaniem nieustannie uwag na te stany, z posiadaniem obaw itp.

To, ze tobie lęk wracał po wizytach u psychologa czy też po dłuższym czasie poprawy (po korzystaniu z forum) nie znaczy, że to jest złe tylko może dawac pytanie czy na pewno zarówno wizyty u psychologa jak i forum nie traktowałas tylko jako uspokajacz obaw? A NIE były to żadne wewnętrzne zmiany nastawienie, sposoby myślenia o tym?

Widzisz, to są bardzo wazne sprawy o których trzeba wiedzieć chcąc komuś w jakiś sposób pomóc.
Nie znajdziesz terapii gdzie będzie tylko rozmowa o objawach bo to też nie o to chodzi.
Radzenie sobie z zaburzeniem to nie tylko kwestia np zapominania o nim czy też wypierania, "olewania" (to są jakieś narzędzie) ale bardziej zmiana myslenia o tym, spojrzenia na samo zaburzenie, objawy a także swoje życie.

Jeśli chcesz takiej zmiany to powinnaś sobie najpierw uświadomić na czym ona ma polegać i od razu powiem, ze nie tylko na tym aby jak najszybciej mineły objawy