Mam 14 lat. Mam (ciągle) takie wrażenie jakbym była w śnie, jakby wszystko wokół mnie nie było prawdziwe. Czuję jakby moje ciało było obce, jakby nie było moje. Jestem obojętna do większości rzeczy. Mam tak z 3 miesiące. Kiedyś chętnie chodziłam z przyjaciółką na spacery, teraz po prostu nie chcę, jest mi wszystko obojętne. Nie mam ochoty spotykać się z przyjaciółmi i mogłabym po prostu leżeć. Przeczytałam, że to może być depersonalizacja/derealizacja. Wiem, że powinnam powiedzieć o tym mamie, ale mam wrażenie, że ona to zignoruje. Jak to wyleczyć? I jak bym poszła do psychologa to on by mi przepisał jakieś leki, czy co?

Droga młoda osóbko, powiedz o tym mamie najlepiej. No wygląda to na klasyczne DD, ale nikt z nas lekarzem nie jest, dlatego warto iść z tym do specjalisty. Dla mnie to na 100% DD. Miałaś jakieś stresy? jakąś traumę? Czy stało się to tak nagle i wzięło się znikąd?

Objawy które opisujesz wskazują na derealizację/depersonalizację. W takim młodym wieku takie stany raczej rzadko występują, ale oczywiście mogą występować i nie jest to nic złego. Psycholog leków nie przepisze, od tego jest psychiatra. Ale na te stany leki nie pomogą. Jedynie odpowiednie nastawienie, cierpliwość i praca nad sobą. Przeczytaj artykuły dotyczące DD, posłuchaj nagrań. Najważniejsze, to nie bać się tego stanu, nie analizować, nie czekać z utęsknieniem aż ustąpi. Po prostu on istnieje tylko dlatego, że zwracasz na niego uwagę Jeśli uda Ci się tak nastawić, żeby ten stan całkiem olać, to zniknie bez śladu