-pysia- pisze: ↑

14 stycznia 2019, o 22:57

Moim zdaniem - dzieciństwo ma wielki wpływ na nasze dorosłe życie.
Nie wiedziałabym o tym, gdybym sama tego nie doświadczyła.
(Jestem najstarszą córką, mam jeszcze dwie siostry. Jestem mamą dorosłych, samodzielnych synów, którzy mają swoje rodziny).

Z racji tego, że byłam najstarsza, nie poświęcano mi wiele czasu. Mogę powiedzieć, że "wychowanie" mnie rodzice traktowali jako zapewnienie mi dachu nad głową i jedzenia. Nie były zaspokojone podstawowe potrzeby jako dziecka, czyli: poczucie bezpieczeństwa, akceptacji, bliskości i miłości.

Poza tym, byłam powierniczką mamy (wcale tego nie chciałam; musiałam być!). Mama, osoba znerwicowana, niedojrzała do roli matki (choć - gdy urodziła mnie - miała 23 lata, a było to dawno temu) skupiała swoją uwagę tylko na sobie i średniej córce. Tato był surowy, apodyktyczny.
W domu nie było zgody, ciągle kłótnie i bójki rodziców.
Tato - po kłótniach z mamą - szedł na strych, by powiesić się. Mama budziła mnie (10-letnie dziecko) w środku nocy, bo bała się iść za nim na ciemny strych przekonywać tatę, by tego nie robił.
Takich traum było kilka w moim dzieciństwie.

By przetrwać w takiej rodzinie, wyrobiłam w sobie pewne schematy, i właśnie je wniosłam jako "posag" w moje dorosłe życie.
Wyszłam za mąż w wieku 22 lat za faceta, którego dom był pełen zrozumienia i miłości. Bardzo go kochałam... i kocham do dzisiaj.

W wieku 27 lat miałam już dwoje dzieci i wtedy zaczęły się moje problemy z nerwicą.
Nerwica pojawiła się wtedy, gdy zachorowałam na reumatoidalne zapalenie stawów.
Potrzebowałam wtedy więcej uwagi, pomocy, zainteresowania mojej mamy. Mówiłam mamie o swoich odczuciach, potrzebach. Nie były one dla niej ważne.
Przechodziłam przez różne rodzaje nerwicy: serca, natręctwa myślowe, depresja (1 rok), napadowy i paniczny lęk. Od kilku lat mam zdiagnozowany lęk uogólniony.

I pewnie do tej pory tkwiłabym w panicznym lęku, ale pewnego dnia - przez przypadek - trafiłam na blog Szaffera "Historia pewnej nerwicy".
Po przeczytaniu go poczułam, że znalazłam "skarb", tak jakbym czytała o sobie. Dzięki temu blogowi sama postawiłam sobie diagnozę (paniczny lęk) oraz szukałam książek, by bardziej zrozumieć chorobę. Gdy bardziej ją rozumiałam - poszukałam certyfikowanego terapeuty w moim mieście, by poznać przyczyny panicznego lęku. W ciągu 2-letniej terapii poznałam przyczyny moich lęków (leżą one w niemowlęctwie - tam mają źródło nasze paniczne lęki!) oraz - z pomocą psychoterapeuty - odkryłam konflikt wewnętrzny. Wziął się on stąd, że ciągle "ciągnęłam" do domu rodziców, bo ich kochałam, ale tam - zamiast zainteresowania, akceptacji i miłości - znajdywałam chłód i obojętność.

Choć podczas terapii ciągle poruszałam się jeszcze w wyrobionych w dzieciństwie schematach, potrafiłam taki schemat wychwycić i zmienić na coś pozytywnego dla siebie.
Po skończonej terapii dalej nad sobą pracowałam. Dzisiaj już nie stoję w miejscu, idę do przodu, rozwijam się.
Pokochałam i zaakceptowałam siebie, mniej od siebie wymagam, cieszę się życiem...

Nigdy wcześniej nie pomyślałabym, że rodzice mogą dzieciom zgotować taki los.
Przeczytałam gdzieś, że nerwice biorą się z dzieciństwa lub traumy w dorosłym życiu. Też tak uważam.

Teraz potrafię wymagać od innych, łatwo mi powiedzieć "nie". Nie muszę za wszelką cenę "kupować" sobie zainteresowania czy miłości.
Dzisiaj tylko ja sama mogę się sobą zaopiekować, zadbać i kochać siebie.
Cieszę się, że jestem w tym miejscu...

Lilyth pisze: ↑

15 stycznia 2019, o 15:20

dziecinstwo ma na nas wplyw ale w pewnym momencie stajemy sie kowalami wlasnego losu i wiele rzeczy mozemy naprawic w sobie sami.

-pysia- pisze: ↑

15 stycznia 2019, o 15:08

Jest literatura na ten temat.
Na terapii poznawczo-behawioralnej - którą przeszłam na samym początku, po rozeznaniu, że mam paniczny lęk, gdy nie mogłam być sama w domu ani wyjść sama z domu - dowiedziałam się, że lęk paniczny ma swój początek w niemowlęctwie.
Niemowlę utożsamia się z matką lub ojcem, którzy są wokół niego. Jeśli niemowlę jest zostawione samo sobie, przez dłuższy czas nie ma nikogo z rodziców wokół - nie ma z kim utożsamiać się.
Gdy robiłam pierwsze kroki na zewnątrz domu (oswajałam lęk), a także później, gdy na otwartej przestrzeni ogarniał mnie paniczny lęk, bardzo pomagało mi powtarzanie sobie w myślach to, co powiedziała mi terapeutka: "Ja jestem. Ja istnieję. Ja oddycham".

Gafa pisze: ↑

17 stycznia 2019, o 15:22

A atak paniki nie jest czasem z nadmiaru lęku i napięcia??? Czyli powód taki bardziej chemiczny niż niemowlęcy.