Czy dzieciństwo ma wpływ?

dziwny123 · 11 stycznia 2017, o 12:47

Rodzic powinien uczyć dziecko samodzielności. Jeśli tego nie robi, to jest to poważny błąd wychowawczy. Dorosła osoba sama decyduje, co zrobi ze swoim życiem, ale czy będzie łatwo, czy będzie trudno (a w niektórych przypadkach, czy w ogóle się uda) odpowiada przeszłość, ci, co wychowywali, jak wychowywali.

Begonia · 1 lutego 2017, o 01:00

Dzieciństwo ma ogromny wpływ na człowieka.
A pisanie, że powinno się karać dzieci,że są złe... ech... człowiek piszący tak nie miał dziecka i nie zna psychiki dziecka, ani dorosłego.

dziwny123 · 1 lutego 2017, o 09:14

Że dzieci są zazwyczaj złe, to jest fakt. Obserwując rówieśników będąc w okresie podstawówki można to było łatwo zauważyć, złe rzeczy stanowiły największą fascynację dla większości. Były co prawda dzieci, które nie były złe, ale było ich bardzo niewielu. W domach teoretycznie mogą udawać, że nie są złe, nie pokazują wtedy, jakie są naprawdę. Można było też zauważyć, że ci najbardziej niegrzeczni stanowią ogólnie mocny autorytet.
"Bodźce wychowawcze" rodziców powinny być silniejsze od "bodźców rówieśników", gdy dziecko zacznie mieć z nimi kontakt i ogólnie od "bodźców" złych fascynacji. Olanie przez rodziców lub zbyt łagodne metody wychowawcze nie będą stanowić takich bodźców.

enough · 5 marca 2017, o 16:11

Myślę, że dzieciństwo bardzo wpływa na życie dorosłe, wtedy przecież wszystko się w nas kształtuje. U mnie widać to doskonale. Miałam bardzo ciężkie dzieciństwo i to zaowocowało obecnymi problemami i choć faktycznie problemy z przeszłości ewidentnie się skończyły - nie zostałam jako dziecko wyposażona w narzędzia, którymi mogłabym teraz posłużyć się do obrony siebie, pokochania siebie, wyzdrowienia. Ale walczę o nie ciągle! : )

dziwny123 · 28 sierpnia 2017, o 21:01

Nie tylko doświadczenia mają wpływ, także decyzje, postępowanie w dzieciństwie (od początku wieku szkolnego dziecko powinno być już zdolne do decydowania o swoim zachowaniu/postępowaniu) ma wpływ na dorosłe życie.
Ja na niektóre swoje obecne problemy ze sobą "zapracowałem" sobie częściowo sam w dzieciństwie.

cyraneczka · 16 grudnia 2017, o 12:41

Kolosalny - przynajmniej u mnie. Od dziecka byłam uczona bezradności przez nadopiekuńczych rodziców. Fobia społeczna, którą pokonałam też wzieła się z domu - ciągłe zawstydzanie, porównywanie mnie z innymi, poszło to wszystko w nienawiść do siebie, myśli samobójcze, poczucie niemocy. Dzisiaj mam sporadyczny kontakt z rodzicami, gdyż dalej traktują mnie jak dziecko i nie rozumieją mojego stanu, nie chcę sobie jeszcze ich na głowę zwalać.

Green_Tea · 29 grudnia 2017, o 21:12

Tak samo geny jak i wychowanie mają wpływ, ale przesada w obydwie strony może zaszkodzić. Oczywiste jest, że ktoś, kogo od maleńkości nauczono strachu (np. dorastał w patologicznej rodzinie) będzie miał te zachowania nerwicowe wpojone, ale też zbytnie rozpieszczanie dziecka daje mu złudzenie, że cały świat i ono same muszą być perfekcyjne. Gdy taka osoba dorasta okazuje się, że ani świat nie spełnia jego wymagań (więc lepiej się od niego odciąć), ani ona sama nie jest idealna, co znowu prowadzi do nerwicy i wyrzutów z powodu każdego niedociągnięcia.
Czasem to działa w drugą stronę, np. osoba po przejściach staje się odporniejsza na problemy, bo już raz udało jej się przetrwać, a osoba wychowana przez idealistów stara się te ideały wprowadzać w życie gdzie się da

dziwny123 · 1 stycznia 2018, o 14:28

Czasem rozpieszczanie może bardziej nauczyć strachu niż patologia.

Nipo · 1 stycznia 2018, o 14:37

dziwny123 pisze: ↑
1 stycznia 2018, o 14:28
Czasem rozpieszczanie może bardziej nauczyć strachu niż patologia.

Oj dokładnie tak

niestety ja byłem chowany pod kloszem i według mnie to spowodowało takie lękowe podejście do różnych sytuacji

dziwny123 · 1 stycznia 2018, o 15:16

Ja dostawałem coraz większych problemów lękowych, gdy w domu nastał spokój, a gdy była patologia, nie miałem ich. Patologia może działać dobrze na psychikę dziecka.

Olalala · 27 lutego 2018, o 20:03

Mam do Was pytanie czy ktos moze przeżywał cos podobnego. Otóż w wyniku nerwicy zmieniłam w sobie niektóre rzeczy, reakcje. Dzieki wglądowi, doświadczeniom nerwicy zmieniłam sie tez jako osoba. Nie potrafię tego do końca określić, ale czuje jakbym oddzielila sie od tego, co wynioslam z domu, w sensie nie od wszystkiego, ale zmodyfikowana podejscie do wielu spraw i czuje taka wlasna inność

wiem, ze nie potrafię juz być ta sama osoba co przed zaburzeniem, patrzeć na pewne sprawy tak jak wtedy, jakbym podważyla pewne fundamenty z dzieciństwa i co dostałam od rodziców. Co ciekawe wydaje mi sie, ze są to rzeczy naprawde fundamentalne i przez to sprawiają, ze jestem inna.

Czy ktos przeżywal cos podobnego?

nie wzbudza to we mnie strachu, ale takie właśnie poczucie inności, czegos nowego i swojego, ale zarazem innego niż to co znałam od dziecinstwa. No tez dużo takiej sily rażenia stracili moi rodzice, jakby widzę ich w innym świetle.

labraks · 28 lutego 2018, o 23:56

Moi rodziciele nie interesowali się zbytnio życiem wewnętrznym mnie-dziecka. Mam odczucie, że to właśnie przez nich (w nieco innych aspektach u rodziciela z penisem i z pochwą) jestem teraz zagrożony samobójstwem, a co najmniej bezdomnością. I ze zjebaną seksualnością.

dziwny123 · 29 marca 2018, o 09:00

Ja tam bym nie chciał, by moi rodzice interesowali się moim życiem wewnętrznym., od 7 roku życia "ch.je, muje, dzikie węże", no i chyba nie chcieliby takiej konfrontacji

to nie dla przeciętnego człowieka

Grzesiek98 · 31 października 2018, o 18:38

Odnoszę wrażenie,że większość rodziców skupia się na sferze materialnej,niewielu za to na sferze mentalnej,czy uczuciowej (jakkolwiek to nazwać). Jak dziecko ma co zjeść,ma co ubrać, to jest cacy. Jak to się kończy,wiemy sami.

dziwny123 · 31 października 2018, o 22:56

Skupianie się na mentalnym szczęściu dziecka też się może niefajnie skończyć.
"witaminy" też mogą być trujące w niektórych przypadkach, niestety z tego akurat nawet wielu psychologów nie zdaje sobie sprawy i propaguje szczęśliwe dzieciństwo jak jedyne słuszne w każdym przypadku.