agnefka28 pisze: ↑

4 stycznia 2019, o 21:44

Iwona29 pisze: ↑

4 stycznia 2019, o 21:36

agnefka28 pisze: ↑

4 stycznia 2019, o 21:32

Jak Wam się kobiety żyje z myślą, że Wasi mężowie/ partnerzy będą krócej żyć niż Wy? Wiem, pytanie od czapyAle większość kobiet zostaje samych, bo męźczyżni umierają wcześniej. Myślę, że to nie wymysł nerwicy, tylko fakty. Co nie oznacza, że we wszysykich przypadkach się sprawdza. Mnie to przeraża...ale nerwica chwyta się wszystkiego jak wiemy.

Ja nie znoszę samotnosci
Jeśli sama zostanę to oszaleje .
Mam nadzieję że będzie odwrotnie .

No właśnie...Mam tak samo...Jak i większość ludzi...Co nie słyszę i widzę, znaczna część babć żyje a dziadkowie już nie. To nie tylko moje ovserwacje, ale tak właśnie jest...Bardzo duża część kobiet w wieku 60+ to wdowy, takie są fakty... Oczywiście nie znaczy, że nas będzie to dotyczyć, bo nikt tego nie wie...

Niestety taka prawda.
Ostatnio jak mąż spał to popatrzyłam na pokój i pomyślałam sobie że jak zostanę sama nie daj Boże to ja nie przetrwam....psychicznie nie poradzę sobie bo za bardzo kocham

Ale narazie żyjemy bo mamy misje w zyciu jak każdy z nas

Iwona29 pisze: ↑

4 stycznia 2019, o 21:53

agnefka28 pisze: ↑

4 stycznia 2019, o 21:44

Iwona29 pisze: ↑

4 stycznia 2019, o 21:36

Ja nie znoszę samotnosci
Jeśli sama zostanę to oszaleje .
Mam nadzieję że będzie odwrotnie .

No właśnie...Mam tak samo...Jak i większość ludzi...Co nie słyszę i widzę, znaczna część babć żyje a dziadkowie już nie. To nie tylko moje ovserwacje, ale tak właśnie jest...Bardzo duża część kobiet w wieku 60+ to wdowy, takie są fakty... Oczywiście nie znaczy, że nas będzie to dotyczyć, bo nikt tego nie wie...

Niestety taka prawda.
Ostatnio jak mąż spał to popatrzyłam na pokój i pomyślałam sobie że jak zostanę sama nie daj Boże to ja nie przetrwam....psychicznie nie poradzę sobie bo za bardzo kocham

Ale narazie żyjemy bo mamy misje w zyciu jak każdy z nas

Też się tego strasznie boję, ale życie jest nieprzewidywane. Teoretycznie nie wiadomo, kto, kiedy odejdzie...Ale ta niepewność i szansa na to, że "myśli" się sprawdzą jest duża.. I to jeszcze bardziej przeraża. Trzeba żyć tu i teraz, każdy tak mówi i to jedyne rozwiązanie, żeby ŻYĆ normalnie. Nie wiem, kiedyś o tym aż tak nie myślałam, tego typu myśli pojawiały się, ale przepływały jakoś, a teraz jestem bardziej tego wszystkiego świadoma i cięźko z tym żyć. No, ale cóź, jakoś trzeba...

Starość to straszny stan,wyrok na który trzeba czekać,taka kara za dotychczasowe trudy życia.
Brrrr,pamiętam jak nam w szkole prali mózgi mówiąc że pracować trzeba za młodu
aby na starość móc cieszyć się życiem(jego resztkami) i odpoczywać (na poczekalni do lekarza).

Chciałem spytać czy ktoś wie jak sobie poradzić z anhedonią farmakologiczną?
Ona ustępuje wraz z odstawieniem "lekarstw" czy trzeba się najpierw wyleczyć ze skutków ubocznych "leczenia"?

Czy Wam od nerwicy też co chwilę robi się słabo? Ja jak mam gorszy dzień, to masakra:( już myślę, że jest dobrze i tu bach i kryzys przychodzi. A wtedy oczywiście ciągle myślę, że jednak jestem poważnie chora...

Przybity jestem mam dp z pół roku często kładę się i nic mi się nie chcę albo nie mam siły odbija mi poprostu z tego wszystkiego tracę nadzieje.

A kto nie traci? Ja mam dni: złe,bardzo złe i tragiczne, od 4 lat żadnego dobrego,żadnego bez objawów,to piekło nie życie ,a jak na złość nie zdycham całkowicie ,a zabić się nie mogę

Margola245 pisze: ↑

2 stycznia 2019, o 17:07

romaroma pisze: ↑

2 stycznia 2019, o 16:25

Cierpie na nerwice lękową i natręctw, biore seronil i chodze na terapie... mam 25 lat i od 3 tyg. ciągły stan wymioty, ataki paniki, trzęsawka. Mam regres do 5 latki. Jestem w totalnej symbiozie z mamą, ciągle chce do niej, ona to, ona tamto, ona lepiej robi ode mnie, ona jest lepsza, bez niej sobie nie poradzę. I sobie nie radzę. Od kilku tygodniu to nie jest życie, tylko męka, nic nie pomaga i jeszcze ten lęk, że już tak zostanie na zawsze. Jestem porabana, stara baba, a ciągle mama-mama-mama. Ktoś miał podobnie czy coś? HELP

Też się tak czułam koszmarnie przy połączeniu nerwicy lękowej i natręctw, chodzę na terapię od roku i zaczęłam bardziej świadomie przezywać panikę. Bardzo pomogło to w mojej agorafobii, nie wiem, czy też ją masz? Czułam impulsy ucieczki gdziekolwiek. Miałam też uczucia, że do rodziców, ale to przerażenie tak na mnie działało i robiło ze mnie dziecko. Bardzo Ci polecam iść na terapię, czytać forum i słuchać nagrań chłopaków divovica. U mnie nie jest jeszcze idealnie, nadal mam lęk przed dziwnymi myślami i te myśli, ale wychodzę już sama i poradziłam sobie z atakami i sercem. Daj znać, jeśli będę mogła coś pomóc przy atakach. Swoją drogą, jakie masz natrętne myśli?

Jak udało ci się poradzić sobie z sercem?

Lena nie próbowałam właśnie już radzić sobie tylko z sercem czy myślą...ale bardziej wrzucać to wszystko do jednego. Rozdrabniając wszystkie swoje objawy i nerwicę lękową na jedną stronę, natręctw na drugą to dostawałam pomieszania i nie wiedziałam, za co się zabrać. Z atakami paniki głównie wystawiałam się, żeby je dostawać, z objawami serca robiłam tak naprawdę to samo. Jak się pojawiały, twierdziłam dobrze, że jesteście...wiem, że może się to wydawać nieprawdopodobne, bo jeszcze 2 lata temu bym sama tak pomyślała, ale jak się zmotywujesz, to zaczniesz też tak postępować. Nie jest jeszcze dobrze, bo myśli nadal mnie straszą i są dziwne jak były, ale wiem już co robić.

pęklo cos dzis we mnie...chyba pierwszy raz poszedlem zapic dół...co prawda niewielka iloscią alkoholu ale ja chyba tracę juz kontrolę nad sobą...ten smutek jest nie opisania...

sebastian86 pisze: ↑

6 stycznia 2019, o 18:42

pęklo cos dzis we mnie...chyba pierwszy raz poszedlem zapic dół...co prawda niewielka iloscią alkoholu ale ja chyba tracę juz kontrolę nad sobą...ten smutek jest nie opisania...

Tabsów nie bierzesz, to pić możesz

Powróciło mi natręctwo z kontrolka oddechu. Kontroluje każdy wdech i wydech - te spięcie ciała jest nie do ogarnięcia nie miałam tego już kilka lat i nagle wróciło wraz z pogorszeniem i nawrotem nerwicy. Strasznie to dołujące.

Hej robaczki, ja od chyba już 2 tygodni walcze z zoladkiem. Uczucie pelnosci, dyskomfort, klucia raz z prawej, raz z lewej strony. W ciągu dnis mam kryzysy, które staram się zwalczać pozytywnym myśleniem I podbudowywaniem siebie na duchu. Ale mam też tak, że kończy mi się cierpliwość i mam ochotę wybuchnąć płaczem, bo gdyby nie ten żołądek to wszystko by było cudowne

Mnie dziś przydusza, zresztą od kilku dni krótki oddech, brak tchu i uczucie gorsetu na klatce piersiowej. W ogóle jestem poddenerwowana i nastrój do bani. Ogólnie gorszy czas

Dzień za dniem na męczarni,bólu i cierpieniu ,niech ktoś mnie dobije wreszcie

Celine Marie pisze: ↑

7 stycznia 2019, o 17:38

Dzień za dniem na męczarni,bólu i cierpieniu ,niech ktoś mnie dobije wreszcie