Teraz będzie o myślach i przekonaniach samych w sobie. Chciałabym Was zaprosić do zastanowienia się nad tym jak utożsamianie się z myślami potrafi powstrzymywać przed odburzaniem, czy zmianą sposobu myślenia.
Mam nadzieję, że dzięki temu tekstowi będzie Wam łatwiej przejść dalej do technik zmieniania mechanizmów myślowych, np. ignorowania pewnych myśli (nie tylko natrętnych ale też lękliwych i depresyjnych), do swoistej gry w zarządzanie myślami , do patrzenia na problem z myślami jak na lękowego chochlika myślowego, czy zamiany wizualizacyjnej.
-------------
Myślę, że mamy tendencję do utożsamiania się z mechanizmem, który istnieje wewnątrz nas - składa się z przekonań, wyuczonych zachowań, itd. - wszystkiego, co nas uformowało w procesie życia, wszystkiego, co się do nas przykleiło.
W pewnym momencie, niektórzy mogą zorientować się, że tkwiący w nich system się nie sprawdza. I często jest tak, że ktoś zaczyna się czuć uwięziony w nim, w tym błędnym kole, gdzie jedna myśl prowadzi do drugiej, a ta druga do następnej. I często nie są to konstruktywne myśli, wcale nie pomagające radzić sobie z życiem.
Uważam, że podstawową przeszkodą w wyjściu z tego błędnego koła jest to, że można się utożsamiać z tym wewnętrznym myślowym systemem. Coś w głębi duszy nie pozwala porzucić zapętlonego, jak zdarta płyta, sposobu myślenia i zestawu zachowań. Wewnętrzny głos przy wszelkich odstępstwach może się aż żachnąć - O rety! To niebezpieczne. Nie mogę zmienić nic, bo cały system mi się zawali, osobowość ulegnie dezintegracji. Zostanie zmienione, lub zniszczone coś, z czym się człowiek identyfikuje. Coś, czym się czuje i do czego jest przywiązany. Może też się okazać, że ktoś będzie odczuwać rodzaj skazania na siebie takim jakim jest, urodzonym takim jakim jest, zafiksowanym, niezmiennym.
Czasem na forum pada pytanie typu - jestem zdiagnozowanym neurotykiem, albo podejrzewam, że nim jestem. Czy to znaczy, że nie ma dla mnie nadziei? To przykład przekonania o wewnętrznym skazaniu na bycie takim, jakim się było do tej pory.
W ostatnim czasie zasłyszałam w autobusie rozmowę licealistek, które zeszły na temat tego, czy człowiek może się zmienić. Cześć z nich powiedziała, że jak najbardziej i wymieniała przykłady sobie znanych osób, jednak jedna z dziewczyn powiedziała, że nie wierzy w to, by ludzie mogli się zmienić, i co więcej, sama nie zmieni się nigdy (na co uśmiechnęłam się do siebie
). Są ludzie, którzy świadomie, lub podświadomie, noszą w sobie takie podejście. I dobrze jest jeśli dotyczy to fajnych wartości, czegoś konstruktywnego, ale co jeśli zaczyna sprawiać kłopot? Gdy przestaje się sprawdzać i zmienia wręcz w formę autodestrukcji, w wewnętrznego wroga? Wtedy ten upór przed zmianą szkodzi.Próba wyjścia z tego zaklętego kręgu rozumowania może być trudnym doświadczeniem. To jak mieszanie w wielkim garnku, nigdy nie wiadomo co wypłynie na wierzch, nie wiadomo kiedy się napotka opór. Ciężko jest zmieniać to, z czym się identyfikujemy, bo daje to wrażenie osypującego się spod stóp gruntu- w tym wypadku sposób myślenia, rozumowania, sposób patrzenia na to czym są nasze myśli zdaje się być tym gruntem.
Można też nie wiedzieć jak to wszystko ogarnąć. Dotyczy to chyba każdego, kto zaczyna. I za każdym razem kiedy coś się nie uda, będzie się wracało do starych ścieżek myślenia, jakby się biegło z powrotem do domu w kiepskim stanie technicznym, ale własnego, znanego. Zdarza się, to na prawdę normalne. Ale w tym tekście chodzi o to, żeby sobie to wszystko uświadomić.
Powtarzamy to często na forum - większość ludzi utożsamia się z wszystkim, co przychodzi im do głowy (dlatego ludzie potrafią się nawet czuć winni z tego powodu, że coś pomyśleli- nie zrobili a pomyśleli!). Dlatego, szczególnie jeśli mają zaburzenie, wydaje im się, że muszą podążać za każdą myślą, która się pojawi i pozwalać jej się prowadzić w ciąg myślowy, który kończy się nie wiadomo gdzie, choć zazwyczaj tak samo mniej więcej - w rejonach poczucia beznadziei, lęku, itd. I przez to można znienawidzić siebie, swoje życie, a co najważniejsze, stać się niewolnikiem swojego własnego narzędzia (umysł ma w moim przekonaniu służyć nam, a nie odwrotnie).
Jest coś bardzo ważnego, co możesz zrobić. Możesz zrozumieć ten mechanizm i naturę myśli. Bez zadawania podejrzliwych pytań czemu i jak to jest, że tak właśnie to wygląda. Bez kwestionowania czemu myśli są tylko inspiracją dla Ciebie, byś miał w czym wybierać (to kolejna nerwicowa lub depresyjna pułapka). Nie są czymś, z czym masz się identyfikować w stu procentach. Możesz identyfikować się z wyborem swoich myśli, ale jaki jest sens w identyfikowaniu się z inspiracją jaką stanowią? Jak już wspominałam w różnych postach, rodzaj myśli jest w dużej mierze zależny od atmosfery w głowie, a w zaburzeniach jest ona mało żyzną glebą do fajnych pozytywnych koncepcji na rozmyślenia.
Przyglądaj się swoim myślom. Zadecyduj co chcesz z nimi zrobić.
Ludzie często walczą z pewnymi myślami, by nie pojawiały się w ich głowie (niemożliwe), zamiast tę samą energię zużyć na wybieranie, które z nich się do czegoś nadają. To tak jakby się segregowało śmieci, by wydłubać wartościowe rzeczy, zamiast tych dobijających i lękowych. W ten sposób można odzyskać coś, czego tak bardzo brakuje w zaburzeniu - kontrolę, ale rozsądną, nie paranoiczną, rozumianą jako siłę, jako wewnętrzny wybór.
Najważniejsze jest to, by sobie to uświadomić. Proces uświadamiania sobie rzeczy jest, moim zdaniem, jednym z fundamentów tzw. odburzania, czy w ogóle zmian w sobie.
