Moja historia z DD zaczęła się 9 lat temu wraz z silnymi stanami lękowymi. W miedzy czasie miałam kilka lat "świetego spokoju" nie wiem czy wynikiem tego były leki czy różne terapie , w każdym razie uporałam się z DD przynajmniej z 3 razy. Jednak ostatnio niestety znów wróciło. Nie wiem dlaczego po tylu latach znów jestem w panice, mam niesutające stany lekowe, po lekach także kiepsko się czuję. Boję się, że zwariuję, że umrę , że zamkną mnie w psychiatryku bo nie potrafię ze sobą wytrzymać. Lęk nie ustępuje i dokucza cały czas. Paskudne są poranki kiedy myśl o wstaniu z łóżka aż boli. Stąd moje pytanie po pierwsze czy jest możliwośc pozbycia się stanów DD raz na zawsze? A po drugie jak się motywować do walki każdego dnia? Staram się stopować natrętne egzystencjalne myśli, wychdzić z domu, nawet uczyć do sesji jednak lęk przed tym stanem jest tak przerażający pomimo tego , iż nie wystepuje on pierwszy raz, mnie paraliżuje. Bardzo proszę o radę.

Uzyskać dużą samoświadomość mechanizmów, mieć wewnętrzne przyzwolenie na te stany aby nie powodowały obaw czy leku jak o nich myślimy
Generalnie miałem w swoim zyciu wiele powodów aby mi to wróciło, sądze jednak, ze nie dzieje się tak dlatego, ze dla mnie te stany są czymś po prostu totalnie zwykłym i normalnym, nie są zagrożeniem, niebezpieczeństwem, nie boje się ich nawet jakby pojawiły się teraz.
Mam do siebie zbudowane emocjonalne zaufanie w tym względzie po prostu.
Inna kwestią jest czy może podejście do życia jest takie nadal, iż "chętnie" zajmujesz się tematami zastępczymi.