Alicja539 pisze: ↑

17 czerwca 2018, o 18:55

Święta prawda!
Tak samo jest z nerwica i jej akceptacja

życie pisze: ↑

17 czerwca 2018, o 20:53

Właśnie nad tym pracuje AKCEPTACJA, a nie zmianą wszystkiego w życiu " na lepsze". I całkiem świetnie mi to idzie. Bo zawsze kochałam swoje życie i siebie, ale był moment zmęczenia i zagubienia. Mi taką wskazówkę dała książka "Człowiek w poszukiwaniu sensu" V.E. Frankl. No i oczywiście nasz wspólny ulubieniec buddysta Ajahn Brahm. Dziękuję ci kochana za tego posta jest wspaniały. Ostatnio raczej stękanie na forum, a tu super post. Pozdrawiam. I cieszymy się, że jesteśmy tu i teraz!

Angel pisze: ↑

18 czerwca 2018, o 10:25

Przepraszam za taki wtręt, jestem nowa może jeszcze pewnych rzeczy, mechanizmów nie rozumiem, ale jak przeczytałam twój post zaraz pojawilo mi sie pytanie. Jak to się ma (to "chcenie" być tu a nie gdzie indziej) do problemów z nasza podświadomością? Bo często czytam, także i tu na forum, że nerwica ujawnia się również wtedy, gdy robimy coś czego nasza podświadomość w gruncie rzeczy nie akceptuje. I mozemy sobie wcale nie zdawac sprawy że dana sytuacja nam "nie leży", tkwimy w niej z różnych powodów, ale podświadomość wie swoje. Ona wie lepiej co dla nas dobre i gdy długo ignorujemy pewne znaki,psychika nam w koncu wywala w postaci nerwicy chociazby. No i teraz jak to się ma do tego co napisalas? Czy takie wmawianie sobie ze chce byc tu, gdzie w gruncie rzeczy wcale nie chce, nie doprowadzi w konsekwencji do zupełnie odwrotnego skutku?

Furry pisze: ↑

18 czerwca 2018, o 12:40

Angel pisze: ↑

18 czerwca 2018, o 10:25

Przepraszam za taki wtręt, jestem nowa może jeszcze pewnych rzeczy, mechanizmów nie rozumiem, ale jak przeczytałam twój post zaraz pojawilo mi sie pytanie. Jak to się ma (to "chcenie" być tu a nie gdzie indziej) do problemów z nasza podświadomością? Bo często czytam, także i tu na forum, że nerwica ujawnia się również wtedy, gdy robimy coś czego nasza podświadomość w gruncie rzeczy nie akceptuje. I mozemy sobie wcale nie zdawac sprawy że dana sytuacja nam "nie leży", tkwimy w niej z różnych powodów, ale podświadomość wie swoje. Ona wie lepiej co dla nas dobre i gdy długo ignorujemy pewne znaki,psychika nam w koncu wywala w postaci nerwicy chociazby. No i teraz jak to się ma do tego co napisalas? Czy takie wmawianie sobie ze chce byc tu, gdzie w gruncie rzeczy wcale nie chce, nie doprowadzi w konsekwencji do zupełnie odwrotnego skutku?

Być może źle rozumiem to, co chciała przekazać Arletka, ale według mnie to nie chodzi o to, że przykładowo mając zaburzenie mamy sobie wmówić, że chcemy je mieć, jest nam dobrze i po co w ogóle się odburzać, skoro chcemy je mieć. Nie - nie mamy sobie wmawiać, że chcemy mieć to zaburzenie, nie chodzi o taką dosłowność. Bo przecież tak naprawdę chcemy także się odburzyć, prawda? To jest kwestia zmiany nastawienia. Nie nastawiać się do tego jak do jakiejś kary za swoje przewinienia, jak do cierpienia nie wiadomo za co i po co, jak do strasznej rzeczy, która marnuje nam życie, jak do przeogromnego bólu, który nie chce minąć. Bo siłą rzeczy sami tworzymy sobie w ten sposób presję, czujemy się rozgniewani, zestresowani, sami siebie potępiamy, że wciąż w tym tkwimy, boli nas, cierpimy. Lepiej nastawić się na tej zasadzie, że ok - mamy zaburzenie, niech sobie będzie, co sobie będę presję robić, zluzuję majty i na spokojnie to załatwię; bywa, że takie coś przychodzi, teraz jest tak, nie sprawię od razu, że będzie inaczej. Jeżeli będziemy sobie co chwila powtarzać "chcę już się odburzyć", to to jest analogia dla tego, co napisała Arleta: "Kiedy chcecie gdzieś iść i nie możecie, jedyną rzeczą, która was stresuje, to: „Chcę być gdzieś indziej”". Chodzi o zaakceptowanie obecnego stanu i nie katowanie siebie samego myślami, że chciałoby się mieć coś innego.

Angel pisze: ↑

18 czerwca 2018, o 13:14

Chyba sie nie rozumiemy. Ja nie pisze o samej akceptacji zaburzenia ale pozornej akceptacji sytuacji, która do tego zaburzenia doprowadzila. Moze lepiej to bedzie zrozumiec na przykladzie. Powiedzmy ze mam prace ktorej nie lubie. Nie mam jednak wyjscia i wiem ze nie moge jej zmienic. Wmawiam wiec sobie ze jest dobrze, choc podswiadomość i tak wie swoje. Wmawiam sobie to przez jakis czas i tkwie w tej znienawidzonej pracy udajac sama przed soba ze jest dobrze i to tylko moje fanberie. Organizm daje mi znaki np w postaci migren ze cos niedobrego dzieje sie w moim otoczeniu, ale ja je ignoruje caly czas tlumaczac sobie ze wszystko w porzadku. Po czym nastepuje katasrofa. Psychika nie potrafi juz dluzej bronic sie przed negatywna sytuacja i daje nam popalic w postaci nerwicy. Takie sytuacje przezciez czesto sie zdarzaja i jak to sie ma wobec tego do tego co napisala Schanis, że trzeba wyjsc z wiezienia a wiec zaakcptowac cos co podswiadomosc wcale zaakceptowac nie chce? Ech nie wiem czy jeszcze bardziej nie namieszalam heheh

schanis22 pisze: ↑

17 czerwca 2018, o 18:52

Istnieje wiele więzień w życiu. Widziałam wiele więzień, robiłam sam dla siebie liczne więzienia. Ludzie nadal je sobie tworzą. Każde miejsce, w którym nie chcecie być, to wasze więzienie.
Jeśli jesteście w związku, którego nie lubicie, to ten związek jest waszym więzieniem – nie chcecie w nim być. Jeśli jesteście w pracy, która nie daje wam żadnej satysfakcji, to będzie ona waszym następnym więzieniem. Moim zdecydowanie byla praca .
Każde miejsce, gdzie nie chcecie być, to więzienie. Jednak znam bardzo łatwy sposób na ucieczkę od tych więzień, które tworzymy w życiu. Nie musisz zmieniać swojego męża, żony, nie musisz nawet zmieniać swojej pracy.
Jedyne co musisz zrobić, to zmienić swoje nastawienie i chcieć być tutaj. Kiedy chcesz „tu” być, to jesteś wolny, nie ma znaczenia, jak boleśnie, niewygodnie jest; tak długo, jak chcesz być „tutaj” – jesteś wolny. To się nazywa zadowolenie z tego, co się ma, to jest drugi sposób odpuszczania. Chciej tu być, cokolwiek się tutaj przydarzy . Możesz być znudzony, senny, niespokojny, myśląc o różnego rodzaju dziwnych rzeczach w swojej głowie, ale jeśli chcesz tu być, czujesz spokój i wolność. Jeśli chcesz być gdzieś indziej, zawsze będziesz czuć napięcie i cierpienie. Sztuką jest zrozumieć, że nie trzeba niczego zmieniać oprócz swojej postawy.
Trzeba chcieć tutaj być . Istnieje wiele innych sytuacji w życiu: kiedy utkniecie w korku, nie macie wyboru, korek nie będzie się poruszać szybciej, bo staniecie się rozgniewani; więc gdy utkniecie w korku, chciejcie tam być. Jeśli chcecie tam być, to spowoduje zupełne rozluźnienie, brak stresu, poczujecie się całkowicie wolni, swobodni i spokojni w korkach swojego życia. Kiedy chcecie gdzieś iść i nie możecie, jedyną rzeczą, która was stresuje, to: „Chcę być gdzieś indziej”. I nie chcecie być tam, gdzie akurat jesteście, tak jak w więzieniu. Jeśli jednak chcecie być tam, gdzie akurat jesteście, to jesteście wolni.

Angel pisze: ↑

18 czerwca 2018, o 10:25

Przepraszam za taki wtręt, jestem nowa może jeszcze pewnych rzeczy, mechanizmów nie rozumiem, ale jak przeczytałam twój post zaraz pojawilo mi sie pytanie. Jak to się ma (to "chcenie" być tu a nie gdzie indziej) do problemów z nasza podświadomością? Bo często czytam, także i tu na forum, że nerwica ujawnia się również wtedy, gdy robimy coś czego nasza podświadomość w gruncie rzeczy nie akceptuje. I mozemy sobie wcale nie zdawac sprawy że dana sytuacja nam "nie leży", tkwimy w niej z różnych powodów, ale podświadomość wie swoje. Ona wie lepiej co dla nas dobre i gdy długo ignorujemy pewne znaki,psychika nam w koncu wywala w postaci nerwicy chociazby. No i teraz jak to się ma do tego co napisalas? Czy takie wmawianie sobie ze chce byc tu, gdzie w gruncie rzeczy wcale nie chce, nie doprowadzi w konsekwencji do zupełnie odwrotnego skutku?