Victor, a może coś o rozwoju osobistym, motywacji, dyscyplinie. Słucham wykładów Briana Tracy'ego, dają pozytywny impuls do działania.
Fajnie byłoby posłuchać jak tu wyglądało u Ciebie w trakcie i po odburzeniu, czyli kogoś kto sam ujarzmił nerwicę i teraz pomaga innym zbłąkanym owieczkom Może te tematy to takie peryferia nerwicowe, ale dobrze uzupełniłyby obecne nagrania.

Celine Marie pisze: ↑

22 maja 2018, o 00:00

Victor pisze: ↑

21 maja 2018, o 22:56

To takie tematy na smutnego filozofa ;p Dałbym radę ale po pierwsze niemożliwością jest brak perspektyw w Twoim wieku,. Po drugie to słowo "z musu" mi nie pasuje. Nie wierzę nigdy do końca jak ktoś mówi, że musi to czy tamto bo nic innego nie można

Na smutnego czy na niesmutnego po prostu wielu ludzi tu na forum ma poważne problemy osobiste i czy oni/my mają szansę się odburzyć bez zmiany sytuacji życiowej,tylko tyle , bez umoralniania

Ale to trochę tak Celine, jakby więzień w obozie - miał będąc ciągle w nim - przestać być non stop głodny

Jednak ja uważam, iż mając nawet ciężką sytuację osobistą istnieje możliwość wbicia klina w mechanizmy zaburzeń lękowych.
Pod warunkiem, że bierzemy odpowiedzialność za daną sytuację życiową i zaburzenie nie jest Naszym tematem zastępczym, w postaci ucieczki od odpowiedzialności za swoje życie.
Moje życie osobiste nie wyglądało kolorowo kiedy z zaburzenia, mechanizmów lękowych wychodziłem.

Ale też trzeba zauważyć pewną rzecz nawiązując do więźnia wcześniej, że stan emocjonalny nie pozostaje tak naprawdę pod Naszą kontrolą. Człowiek posiada w sobie zarówno zdrowie fizyczne jak i psychiczne.
I wszystko ma swoje granice. Układ nerwowy także.
Dlatego nikt nie może zapewnić, że żyjąc ciągle w toksycznych warunkach nie będzie on szwankował.
Z mechanizmów lękowych wybić się można ale nie jest powiedziane, że kiedy jakieś sytuacje, konflikty ciągle obciążają Nasz układ nerwowy, to nie będzie on się buntował, w postaci jakiś np. objawów fizycznych, napięcia, problemów ze snem itp.
Do tego trzeba się wyszkolić w odpowiednim traktowaniu mechanizmów lękowych, analizy lękowej aby umieć się nie wkrecac w to, kiedy mamy naprawdę toksyczną sytuację, powodującą ustawiczne napięcie.

Twierdząc coś innego traktowalibyśmy Nasze emocje, układ nerwowy i w ogóle umysł emocjonalny bardzo niepoważnie.

Tak jak ten więzień. żyjąc w warunkach obozowych, nie przestanie odczuwać ciągle głodu, bo brakuje my do tego żarcia.

Dodatkowo, każdy człowiek ma w sobie zawsze ukryty pęd do rozwoju. Tzw. samorealizację Kiedy blokujemy to często sami, bądź blokują to sytuacje, które na pewno choć trochę można podrasować (ale tego nie robimy), to buntuje się i podświadomość i emocje także

Heimdall pisze: ↑

28 maja 2018, o 12:36

Victor, a może coś o rozwoju osobistym, motywacji, dyscyplinie. Słucham wykładów Briana Tracy'ego, dają pozytywny impuls do działania.
Fajnie byłoby posłuchać jak tu wyglądało u Ciebie w trakcie i po odburzeniu, czyli kogoś kto sam ujarzmił nerwicę i teraz pomaga innym zbłąkanym owieczkom Może te tematy to takie peryferia nerwicowe, ale dobrze uzupełniłyby obecne nagrania.

Mam na razie dwa nagranka do obrobienia i kilka w zanadrzu ale po nich mogę coś o tym dorzucić. Szczególnie, że ja nigdy nie byłem ostoją dyscypliny w swoim życiu, a jednak w pewien sposób systematyczności się wyuczyłem. Choć głownie postawą i stawianiem priorytetów. Ale zawsze jednak ;p

Victor pisze: ↑

29 maja 2018, o 21:39

Ale to trochę tak Celine, jakby więzień w obozie - miał będąc ciągle w nim - przestać być non stop głodny

Oglądałeś kiedyś film Życie jest piękne o obozie koncentracyjnym właśnie? Tam główny bohater przedstawił życie w tym piekle tak kolorowo ,że już nie wydawało się takie straszne,może to by był jakiś sposób,złe rzeczy traktować tak żeby przynajmniej nie gnębiły.Wątpię czy by mi się udało bo ja i w dobrych rzeczach znajdę minusy ale jestem ciekawa w ogóle takiego spojrzenia ,np. jesz nie wiem sałatę i wyobrażasz sobie,że to schabowy,tu też niektórzy twierdzą,że nerwica im uratowała życie ,ubogaciła itd.

Celine Marie pisze: ↑

29 maja 2018, o 22:14

Victor pisze: ↑

29 maja 2018, o 21:39

Ale to trochę tak Celine, jakby więzień w obozie - miał będąc ciągle w nim - przestać być non stop głodny

Oglądałeś kiedyś film Życie jest piękne o obozie koncentracyjnym właśnie? Tam główny bohater przedstawił życie w tym piekle tak kolorowo ,że już nie wydawało się takie straszne,może to by był jakiś sposób,złe rzeczy traktować tak żeby przynajmniej nie gnębiły.Wątpię czy by mi się udało bo ja i w dobrych rzeczach znajdę minusy ale jestem ciekawa w ogóle takiego spojrzenia ,np. jesz nie wiem sałatę i wyobrażasz sobie,że to schabowy,tu też niektórzy twierdzą,że nerwica im uratowała życie ,ubogaciła itd.

Przepraszam, że wtrącę się do dyskusji:) Myślę, że w obozie koncentracyjnym jest trochę inaczej niż w życiu, bo zazwyczaj tam ludzie przebywali zupełnie nie z własnej woli i ucieczka z obozu była raczej słabym pomysłem. Aby przetrwać człowiek miał dwa wyjścia, albo się dostosować, albo nie i umrzeć. Poza tym w filmach zazwyczaj pokazują jakieś skrajne przypadki. Ja jestem w ogóle przeciwnikiem pozytywnego myślenia. Oczywiście zawsze lepiej jest widzieć dobre strony sytuacji np. mam grypę czuję się paskudnie, ale mogę poleżeć, odpocząć, nie robić obiadu i wreszcie spokojnie poczytać, ale czy tak samo kazalibyśmy myśleć osobie która dostała poważnego udaru? Warto zdawać sobie sprawę w jakiej jest się sytuacji i przeżyć emocje z nią związane w całości a nie zakłamywać rzeczywistości. Ja uważam, że pozytywne myślenie właśnie wpędza w nerwicę, bo pozbawia człowieka szansy na ocenę sytuacji biorąc pod uwagę jego indywidualne potrzeby i pragnienia. Wątpię, żeby kobieta z zaburzeniami lękowymi spowodowanymi życiem w toksycznym związku (przemoc) była w stanie pozytywnym myśleniem pozbyć się nerwicy nic nie zmieniając. Wiadomo, odejście od faceta, który stosuje przemoc jest na pewno trudne biorąc pod uwagę to, że taka kobieta może być do tego osobą współuzależnioną, ale jest niezbędne żeby znowu zacząć żyć normalnie.

Victor pisze: ↑

16 maja 2018, o 21:48

kami pisze: ↑

16 maja 2018, o 21:32

Witam.Jestem nowa więc jeszcze nie przeczytalam wszystkiego ale zarzucam temat,którg zresztą próbuje ogarnąć na terapii.Chodzi o odwrócone role matki z córką(ciągnące się wiadomo od dzieciństwa i trwające nadal).Jak złapać dystans do takiej rrlacji bez poczucia winy

Będę w weekend robił nagranie, to zrobię też o rodzicach, poruszę ten temat
O ROCD też ale to w innym czasie

Hej Victor, ja to by bardzo chciał abyś w nagraniach dawał wiele swoich przykładów. Czytam wiele z Twoich postów i masz mega doświadczenie i miałeś wiele z różnych rodzajów lęków. I dlatego mega pomocne by było jakbyś zawsze doda co miałeś i jak to wyglądało, to bardzo motywuje wtedy <okey>

Ja bym była happy z piguły o wychodzeniu z fobii społecznej, bo od niej mam nerwicę.

Hej Viktor.
A może coś wrzucisz o nasileniu nerwicy po porodzie?jak nie zwariować od napięcia...albobo depresji poporodowej

Hej
Nie wiem czy przypadkiem nie ma już czegoś podobnego, ale może coś o przesadnej samokrytyce i przesadnym poczuciu winy ?
Jak przyjmować/ignorować takie własne wewnętrze krytyczne myśli-oskarżenia itp.

O nałogach to bym wysłuchał O ile już nie ma takiego tematu

ja paląco potrzebuję wiedzieć, jak pójść do pracy z depresją i fobią społeczną...i wytrzymać w niej

A może pojawi się coś o lęku przed niewyspaniem ? Z tego co się zorientowałam to dużo osób ma na forum z tym problem ☺

Lęk jak lęk.Nie widzę sensu dawać tutaj specjalnie materiału.

Szkoda ..

Rozwiązanie Twojego problemu z tym lękiem jest zawarte w materiałach przecież

Dyskomfort w oddychaniu połączony z bólem kręgosłupa górnego odcinka na przemian z lędźwiowym, czasem kłucia w klatce uczucie ciepła bez żadnych myśli i lęków, suchy kaszel rano i wieczorem, utrata wagi 7 kg w ciągu 2 tygodni ( z przeziębienia utrzymujący się) Zagwozdka jak dla mnie przed badaniami nerwicowe czy chorobowe jak to zweryfikować ?!