Myślę, że ona tak uważa że ma monopol na wychowanie dzieci i może krytykować to wrażliwsze. Najgorsze jest to, że ona ma już prawie 70 lat i ciężko jej cokolwiek wytłumaczyć. Stosuje zasadę (jak jej zwracam uwagę, ze jest dla mnie wredna i się na mnie wyżywa), że powinnam się cieszyć że mam matkę która nie pije i nie jest taka jak inna. No i jeszcze jedna rzecz przypomniała mi się, że przez całe życie wiecznie mnie porównywała do moich starszych kuzynek, że one takie robotne. A w sumie większość z nich (tych kuzynek) jest niestety alkoholiczkami.
Ojciec mój chyba też sobie dał spokój, bo w sumie nie ingerował w wychowanie. W ogóle ciężki temat tych naszych rodziców. Boję się żeby nie być taką dla swoich dzieci i to jest najważniejsze.

Wiesz co, tak mnie teraz naszło... że to może być wynik tego, że od dziecka żyjemy pod krytyką osoby, którą tak naprawdę kochamy najmocniej i od której akceptacji i zrozumienia pragniemy najbardziej, a w wyniku jej "despotycznego" zachowania, tłamszone są w nas np. pewność siebie, poczucie ważności i wartościowości itd. a przede wszystkim (ja tak miałam) rezygnacja z "własnej osobowości" i zachowywanie się tak, żeby Mama była zadowolona. Po czasie już tracisz poczucie, że jesteś panem/panią swojego życia i cokolwiek może zależeć od CIEBIE właśnie. Nakładziono nam do głowy kupę nieswoich myśli i recept na życie w które kazano Ci wierzyć, ale wewnętrznie się dusimy. Złapałam się na tym niedawno i jak sobie to uświadomiłam to się przeraziłam totalnie.... a mianowicie (nie wiem dlaczego wczesniej nie słyszałam tych wewnętrznych mysli) jak chciałam coś zrobić, cokolwiek, podjąć jakąś większą decyzję, to pierwsza myśl to była taka - CZY MAMA NIE BĘDZIE ZŁA/CZY MAMA BĘDZIE ZADOWOLONA/CO BY MAMA POWIEDZIAŁA. Rozumiecie to?

Bardzo dobrze to rozumiem. Chociaż u mnie te emocje były ukryte. Bo niby się buntowałam, nie zgadzałam się na to jak mnie traktowała, jak do mnie mówi. A głęboko głęboko w sobie brałam odpowiedzialność za jej zachowanie. Tzn. chciałam żeby była zadowolona (a wiecznie nie była). Chciałam być chwalona przez nią, a tego nie robiła. Itd itp. Zawsze we mnie wpajała, że rodzina jest najważniejsza ale nie relacja mama-córka, tylko rodzina dalsza typu kuzyni, kuzynki itp. Masakra jakaś. I masz rację "jajko", że najbardziej kochamy mamy i od niej chcemy tej akceptacji i zrozumienia a tego nie dostajemy. I to jest zabijanie nas samych. Zawsze jest alternatywa, że możesz mieć wsparcie w kim innym, np. w babci, dziadku. To pomaga. Ja niestety tego nie miałam. Za to wyszłam za mąż za człowieka, wyobraźcie sobie, za którego też zaczynałam brać na swoje plecy odpowiedzialność. I kółko się zamyka . ehhh

Ja starałam się zawsze mojej mamie dać do zrozumienia, że jej słowa/zachowanie/podejście mnie ranią. Kończyło się to obarczaniem mnie za moje myśli tzn. że ja przesadzam, że w ogole wymyślam i narzekam na nią bo jestem jakaś tam nie teges i że w ogole o co mi chodzi Najgorsze jest to, że zauważyłam, że dla innych ludzi jestem w stanie coś robić, ale dla siebie nie bardzo....

Ja jak jej daje do zrozumienia że jest niesprawiedliwa, to patrzy tak na mnie jak by mi odbijało. I się zawsze pyta, czy coś się u mnie dzieje. He he . Więc po takich akcjach często wraca mi lęk, że mi odbija psychicznie "jajko" powiem ci, że ja też dla innych byłam (podkreślam słowo byłam) w stanie robić wszystko. Ale już staram się tego nie robić, tylko dbać o siebie.

To chyba nie tak bo jako dzieci jesteśmy bezbronni i wrażliwi tak że niesprawiedliwa krytyka jak i brak akceptacji i inne bardzo się silnie odbija na psychice a potem już w zyciu dorosłym generuje zaburzenie ... niestety nie da się wymazać ze swojego ja dziecka ( małpki ) i to potem szaleje ....

Wiecie, że to nie bierze się znikąd? One też były tak wychowywane.

Jerry pisze:Wiecie, że to nie bierze się znikąd? One też były tak wychowywane.

Nie strasz mnie, ze ja tak swoje dzieci będę wychowywała???????

Pomyśl jak Ty byłaś i wiedz że mają swoje ja

Tak zaczyna się, to prawda. Jadnak bez zrozumienia trudno będzie nam się zmienić, aby się zmienić trzeba zrozumieć powody Naszych rodziców, jednym z powodów jest pytanie - kto miał ich tego nauczyć? Kto miał ich nauczyć rozumienia siebie i swoich emocji? Większość z Naszych rodziców to osoby, które wychowywały się w dawniejszych niż my czasach, nie było wtedy ton książek o rozwoju siebie, sieci, superniań i ogólnie dostępnych psychologów od "przeszłości".

Jedno mnie jednak zawsze zastanawia dlaczego w okresie lat 60-80 nie było tak wielu zaburzeń jak teraz? A przecież ci ludzie nie mieli w tym okresie lepszego wychowania, a nawet 100 razy gorsze (i mówię tu o rodzicach, akceptacji i całej tej masy pięknych słów). Większej wiedzy o własnych emocjach.
Tak więc wszystko zaczyna się w domu ... ale nie jest to jedyny czynnik prowadzący do zaburzeń.

Natomiast aby wyjść spod wpływu rodziców należy uświadomić sobie najpierw, że jest się całkowicie oddzielnym bytem, który nie musi ulegać żadnym ocenom, opiniom innych osób w tym osób bliskich, i który ma prawo do własnego życia i egoizmu.
Tak, naprawdę, każdy z Nas jest całkiem oddzielną, samodzielną istotą, która wszystko co musi zrobić to wziąć od dziś odpowiedzialność za siebie wraz ze wszystkimi problemami, blokadami i złymi nawykami jak i emocjami.
Chodzi o świadomość własnej realnej odrębności i rozpoczęcia budowy samego siebie.

Na ten moment istnieje masa porad ogólnodostęponych, które idealnie mówią co trzeba i co można zrobić. W każdej filozofii życia, kwestii rozwojowej jest podane często wręcz na tacy rozwiązywanie tego z czym zazwyczaj ludzie się borykają.
Szczerze mówiąc wszystko jest pod ręką - nic tylko czerpać, tyle, że trzeba najpierw to zauważyć i dostrzec no i mocno, mocno chcieć być otwartym na coś innego niż utarte schematy myślenia emocjonalnego.

No tak, ojciec mojej mamy byl bardzo niedobrym człowiekiem, hardkorowe awantury w domu, babcia stłamszona, bardzo religijna. Jak sama mama mówiła, gdyby nie modlitwy to jej zycie by wygladalo tragicznie. Stad chyba na taki pogląd? Agresja od dziecka w domu + modlitwa jedyne ukojenie = mieszanka wybuchowa.

Dlaczego nie było ? to proste nie było wiedzy na ten temat jak i życie się wolniej toczyło i spokojniej .. ot jeden z członków rodziny był wariat i koniec ... teraz wiedza się pogłębiła i więcej wiadomo że to zaburzenie. Ale się zgadzam że należy sobie uświadamiać i zmieniać droga długa mozolna , szkoda że nie ma jeszcze interface żeby przeprogramować ( na zwierzętach już robią badania z sukcesem ).

Ano właśnie i to jest bardzo ważny wniosek - życie i sam sposób spostrzegania życia, świata obecnie jest najczęściej niesamowicie nagięty wobec Naszego życia emocjonalnego, to nie jest najzwyczajniej w świecie kompatybilne.
To nie jest tak, iż wówczas nie wiedziano, że to zaburzenie i to dlatego nie było aż tylu zaburzeń, tylko zupełnie odmiennie patrzyło się na życie, i trochę inne wartości tym spostrzeganiem kierowały.
Ewolucja emocjonalna nie nadążyła za niektórymi postępami a jak do tego dodamy jeszcze Nasze blokady i złe obrazy samego siebie nabyte w toku wychowania robi się - nn, nl, dd i masa innych "odchyleń".

Dla mnie osobiście wszystko leży w emocjach, gdyby teraz zacząć edukację kierowania własnymi emocjami i rozumienia swojego stanu emocjonalnego to w przyszłości byłoby lepiej, tyle, że... nie wiem czy którakolwiek obecna i przyszła władza świecka jak i religijna sobie na to pozwoli - na taką edukację

Na szczęście w tym nieszczęściu każdy z Nas ma obecnie duże możliwości zauważenia tego i tamtego i przede wszystkim nie musi siedzieć w zamkniętych schematach. Wyobraźcie sobie, ze macie teraz te swoje problemy ale nie macie treści, pomocy, która mogłaby wam to i owo wyjaśniać - to by powodowało, iż nawet nie wiedzielibyście, że można żyć inaczej.

Pozostaje nam tylko wybaczyć....i nie pozwolić się tak traktować, być asertywnym w stosunku do toxic rodziców.

jajko pisze:Wiesz co, tak mnie teraz naszło... że to może być wynik tego, że od dziecka żyjemy pod krytyką osoby, którą tak naprawdę kochamy najmocniej i od której akceptacji i zrozumienia pragniemy najbardziej, a w wyniku jej "despotycznego" zachowania, tłamszone są w nas np. pewność siebie, poczucie ważności i wartościowości itd. a przede wszystkim (ja tak miałam) rezygnacja z "własnej osobowości" i zachowywanie się tak, żeby Mama była zadowolona. Po czasie już tracisz poczucie, że jesteś panem/panią swojego życia i cokolwiek może zależeć od CIEBIE właśnie. Nakładziono nam do głowy kupę nieswoich myśli i recept na życie w które kazano Ci wierzyć, ale wewnętrznie się dusimy. Złapałam się na tym niedawno i jak sobie to uświadomiłam to się przeraziłam totalnie.... a mianowicie (nie wiem dlaczego wczesniej nie słyszałam tych wewnętrznych mysli) jak chciałam coś zrobić, cokolwiek, podjąć jakąś większą decyzję, to pierwsza myśl to była taka - CZY MAMA NIE BĘDZIE ZŁA/CZY MAMA BĘDZIE ZADOWOLONA/CO BY MAMA POWIEDZIAŁA. Rozumiecie to?

jajko, uderzyłaś w samo sedno. Moja terapeutka też zwróciła uwagę, że z jednej strony zalezy mi na zdaniu mamy, z drugiej boli mnie, że mnie jakby odtrąca - mnie jako osobę wyciągniętą spod tych wszystkich zasad I reguł. To rodzi dokładnie to co napisałaś - utratę własnej osobowości. Wybór jest dramatyczny dla dziecka - może wybrać brak akceptacji I własną drogę albo robić coś pod dyktando, ale tracić niezależność. Tylko które dziecko świadomie odłączy się od swojego opiekuna? I tu jest problem. Ja mam dokładnie to samo - z jednej strony chce być sobą, z drugiej zawsze potrzebowałam do życia opinii I poklasku rodziców, że to co robię, robię słusznie.

Wiesz jak mi ten wewnętrzny krytyk miesza w głowie? Jak mam natłuczone w głowie, że muszę prać, sprzątać, gotować, pracować, rodzić dzieci, wypełniać wszystkie obowiązki? I wtedy będę wartościowym człowiekiem? A gdzie w tym wszystkim jestem JA? I moja bezwględna wartość jako człowieka?

Tak jak już było pisane - pomaga spojrzenie wyrozumiałe wobec rodziców I zaakceptowanie, ze się pomylili, popełnili błędy. Bo inaczej można kręcić się tak wokół wlasnej osi całe życie. Trzeba pójść jakby krok dalej.

Victor to też fajnie napisał:

"Natomiast aby wyjść spod wpływu rodziców należy uświadomić sobie najpierw, że jest się całkowicie oddzielnym bytem, który nie musi ulegać żadnym ocenom, opiniom innych osób w tym osób bliskich, i który ma prawo do własnego życia i egoizmu.
Tak, naprawdę, każdy z Nas jest całkiem oddzielną, samodzielną istotą, która wszystko co musi zrobić to wziąć od dziś odpowiedzialność za siebie wraz ze wszystkimi problemami, blokadami i złymi nawykami jak i emocjami.
Chodzi o świadomość własnej realnej odrębności i rozpoczęcia budowy samego siebie."