Natomiast mam problem z czynnościami które lubiłem. Nie umiem ich wykonywać:
Miałem swoje zainteresowania i ilekroć próbuje coś czytać co wcześniej mnie wciągało interesowało, fascynowało i podnosiło nastrój, teraz tak czytam i mało że czuję że mnie to w ogóle nie interesuje, to dodatkowo męczy a w gorszych momentach zaczyna mi się w głowie wywracać, ściskać w brzuchu, w końcu po godzinie orientuję się, że ja przeczytałem 2 zdania i w dodatku nic z tego nie wiem. Zamiast sprawiać przyjemność jest to udręka i w zasadzie kończy się tym że tego w ogóle nie czytam.
Słuchałem muzyki i sprawiało mi to przyjemność, próbuję robić to samo ale nic nie czuję słuchając tej muzyki, po paru minutach też często pojawia się ścisk w brzuchu, prąd przechodzący po twarzy itp. Po 30 minutach słuchania takiej muzyki cały jetem rozdygotany i poddenerwowany.
Oglądanie filmów w zasadzie to samo co słuchanie muzyki, choć tutaj jeśli się nie nastawiam na oglądanie i wyjdzie na spontanie to jakoś to oglądam i jest w miarę ok.
Bieganie, sprawiało sporo frajdy, teraz po 10 minutach biegu zaczyna mnie dopadać takie zmęczenie i zniechęcenie i potrafię przebiec cały dystans ale z okropną udręką.
Generalnie przez to spędzanie wolnego czasu wygląda tak że gapie się bezmyślnie w TV albo śpię. A chciałym jakoś móc zając się jakimiś czynnościami które jednak mnie zainteresują. Nie za bardzo wiem jak do tego podejść żeby było ok. Próbuję do tego podchodzić na luzie ale te odczucia przychodzą same
a czy nie jest tak, że wykonując te wszystkie czynności w głowie prowadzisz ciągła analizę? Do tego, mimo że piszesz ze starasz się podchodzić na luzie to jednak frustruje Cie to, że nie jest jak dawniej i jak najprędzej chcesz poczuć dawna radość i flow 
niby ostro działałam ale głową była w moich stanach i ciągłych rozważaniach, czy aby już mi się chce, czy jest lepiej,czy mnie to relaksuje itd. Oczywiście odpowiedzią którą dawało zaburzenie bylo: po co coś robić i tak jest źle. Tutaj klania się wiedza na temat zaburzenia oraz świadomość tego po co w ogóle coś robisz, że ma to większy cel i mimo wszytko warto. Wtedy to motywuje, mimo że emocje mówią nie, to logicznie wiesz dlaczego działać i stawać obok tego stanu. Też fajnie jest stosować metodę małychyba kroków. Widzisz, jak piszesz doły minęły, więc daj sobie czas i zwracaj uwagę czy jednakielna ciągle nie analizujesz, a niechęć minie. Trzeba kombinować szukać różnych bodźców, żeby przekonać podświadomość 
sam mam dzisiaj podobnie, bo w upalne dni jestem sflaczały i bez życia. Jakiś czas temu miałem często stan, który opisujesz i pomagało mi: medytowanie, drzemka, słuchanie muzyki na słuchawkach. Po takim zabiegu umysł trochę się regenerował i było zdecydowanie lepiej.