Przez ostatnie niemal trzy miesiące miałem nerwicę natręctw myślowych i jestem na ostatniej prostej
Mam kilka spostrzeżeń na gorąco i może to komuś pomoże. Od czterech dni mogę spokojnie się przyglądać temu "z boku" bez emocji. Pierwsza kwestia jest taka, że sami sprowadzamy na siebie te natręty bo wyłączamy kompletnie zdroworozsądkowość. Ja dla przykładu wszystko sprowadzałem do tego, że na pewno coś sobie zrobię lub komuś. Banalny przykład:
Mam gorszy nastrój i brak chęci do pracy (jest to normalne bo każdy tak może mieć) ja oczywiście automatycznie to wiązałem z depresją a mój kochany nerwusek łykał haczyk i rzucał myśli w stylu "życie nie ma sensu" to z kolei wpływało na strach przed zostaniem samemu w domu bo oczywiście stracę kontrolę i coś sobie zrobię
Nie wiem jak u was ale u mnie koronnym argumentem nerwuska jest " ale co będzie jak jednak kiedyś postanowię to zrobić" 
I ciągłe ale ale ale a chyba mu wreszcie przetłumaczyłem, że nie zrobimy tego choćby świat się kończył bo kochamy życie i dlatego jesteśmy na tym forum bo szukamy pomocy 
Druga sprawa jest taka, że zdałem sobie sprawę, że ja nic nie czułem praktycznie przez te trzy miesiące. Żadnego bólu nawet bo byłem tak mocno skoncentrowany na myślach a od kiedy puściło boli mnie coś codziennie i to jest...miłe
Trzecia i najważniejsza kwestia jest taka, że jak uporamy się z lękiem to myśli jeszcze zostają i powstaje taki dziwne uczucie bo z jednej strony jest natręt a z drugiej kompletny spokój i ja oczywiście znowu się nakręcam bo pewnie już mi nie zależy na życiu skoro mnie to nie przeraża i w ten sposób już wpadłem w koło z powrotem. Teraz już wiem, że natręty nie mijają z lękiem one muszą być w nas przez jakiś jeszcze czas.
Co mi najbardziej pomogło:
Ludzie a konkretnie przebywanie z nimi po pracy. Wieczorne przesiadywanie przy kieliszku wina i rozmowy. To uspokaja naszego nerwuska i pozwala mu zejść na drugi plan.
