Kłaniam się nisko aż po same...:)

[Nie_Poddam_Sie]

Witajcie moi drodzy
Mam dwadzieścia pare latek i od czterech walczę z nerwicą lękową. Obecnie do pokonania pozostała mi tylko agorafobia czy coś z tym związanego. Pracowałem w służbach mundurowych parę lat. Nerwica dopadła mnie w trakcie pracy. W domu rzadko bywałem, a po służbie robiłem dalekie kilometry aby spotkać się z dziewczyną. Lubie ciężko pracować i sprawiało mi to satysfakcję, że moje życie się rozwija w dobrym kierunku. Niestety w tym wszystkim zabrakło czasu na studia, przez co byłem poniżany przez dziewczynę. Generalnie gdy choroba się zaczęła to zostałem sam ze wszystkim. Na dodatek zaznałem zdrady. Wszyscy uważali, że symuluję, a dziewczyna ze złości aż dostawała spazmy, że poszedłem na l4. Pracowałem z bronią i nie czułem się na siłach. Natrętne myśli, lęki dobijały. Przez te parę lat choroby straciłem wszystko. Jedyne co mi pozostało to wiara w siebie i to, że kiedyś będzie lepiej. W sumie zawsze byłem i jestem uśmiechnięty, wesoły, pozytywnie nastawiony do życia. Zresztą pal licho przeszłość. Nie chce do tego wracać i myśleć o tym. Brałem różne leki, próbowałem rożnych terapii. Obecnie wciągam wenle i chodzę na terapię indywidualną. Szukam pracy, chce kontaktu z ludźmi. Nie ma innego sposobu na pokonanie lęków jak eksponowanie się . Zmieniłem tryb życia, diete, podejście do życia. Chce być po prostu szczęśliwy i odbudować się psychicznie. Zarejestrowałem się na forum, ponieważ szukam ludzi z agorafobią z Trójmiasta. Samemu "ciężko" jest mi się poruszać po mieście. Może ktoś biega, chodzi gdzieś na siłownię. Chętnie bym dołączył. Co prawda zbudowałem swoją pakernie, ale jednak wolałbym nie izolować się. Oczywiście nie szukam miłości! . Nie mam problemu z nawiązaniem relacji na portalach randkowych, ale agorafobia utrudnia spotkania na żywo. A przyznawać się nie wolno, ponieważ automatycznie . Życie... . Po drugie dość mam sadystek.
Ze wszystkich objawów, które towarzyszą nerwicy akurat dopadł mnie najgorszy syf :/. Każdego dnia trzeba wywoływać lęk i się mierzyć z nim na mieście, masakra. Niby jest on mniejszy w często uczęszczanych przeze mnie miejscach, ale nie satysfakcjonuje mnie to. Jeśli chce jechać do Warszawy to po prostu mam to wykonać. A obecnie mózg kalkuluje jakieś drogi odwrotu. Nie wiem skąd to się bierze. Lubie spacery, uwielbiam podróże. Zupełnie niezrozumiałe dla mnie.

Pozdrawiam

[eyeswithoutaface]

Cześć, witaj na forum Dzięki za podzielenie się swoją historia Czuj się tutaj jak w domu!

[Nie_Poddam_Sie]

Rzadko przeglądam fora o takiej tematyce. Nie lubię myśleć o chorobach. Ta cała sytuacja to dla mnie cios poniżej pasa. Uważałem(i w sumie nadal uważam) się za twardego faceta. Chciałem być filarem, wsparciem dla lubej. Nie mogę się z tym wszystkim pogodzić. Nie będę się żalił, nie lubię stękać . Każdemu tutaj jest ciężko, każdy coś stracił.
Może jak znajdę pracę to agorafobia odpuści.

PS
mam opakowanie anafranilu do oddania

[eyeswithoutaface]

Rzadko przeglądam fora o takiej tematyce. Nie lubię myśleć o chorobach. Ta cała sytuacja to dla mnie cios poniżej pasa. Uważałem(i w sumie nadal uważam) się za twardego faceta. Chciałem być filarem, wsparciem dla lubej. Nie mogę się z tym wszystkim pogodzić. Nie będę się żalił, nie lubię stękać . Każdemu tutaj jest ciężko, każdy coś stracił.
Może jak znajdę pracę to agorafobia odpuści.

To nie forum o chorobach, lecz o zaburzeniach i lękach, a więc tym co i Ciebie dotyczy Nikt tutaj nikogo nie straszy, a wręcz przeciwnie - to miejsce, gdzie znajdziesz dobre słowo, pomocna dłoń i wsparcie. Na pewno jesteś twardzielem, to żadna ujma, że i Tobie nerwy się przegrzały. Kazdy ma jakaś tolerancję na stres Jestem przekonana, że sobie poradzisz. I super, że chcesz być filarem, na którym można się oprzeć ale teraz pozwól też sobie oprzeć się na kimś. Życze powodzenia

[Nie_Poddam_Sie]

Dziękuję za słowa otuchy
Z oparciem u innych to ciężko. Rodzice są w takim wieku, że pamiętają biesiady z Mojżeszem. Niektórych spraw nie potrafią zrozumieć, ale w pełni to akceptuje i nie mam o to pretensji. Znajomi z pracy, gdy widzieli na początku mojej "przygody" z nerwicą mój kiepski stan, zalecili reset alkoholem i towarzystwo panienek. Akurat jestem niepijący, a to drugie pozostawię bez komentarza...
Także też, mam pecha do ludzi . Największy cios(a raczej grad ciosów) dostałem od dziewczyny. Trzymający w napięciu bez happy endu film mógłbym o tym nakręcić. I to bez krzty romansu. Fakt, nerwica i z początku brak walki z nią sporo zniszczyły, ale czy to jest powód aby drugiego człowieka sponiewierać?. To tak delikatnie mówiąc. Zawsze daje z Siebie wszystko. Sporo serca włożyłem w związek. Zawsze się starałem, dbałem, szanowałem, pamiętałem. Mam Swoje wady i nie jestem idealny. Dlaczego gdy jest źle to druga osoba unika rozmów i staje się agresywna. Nasłuchałem się tony epitetów i sformułowań, których wole nie przytaczać, na które i tak machałem ręką. Nie rozumiem tego...
Ciężko będzie komuś zaufać :/

[eyeswithoutaface]

Dziękuję za słowa otuchy
Z oparciem u innych to ciężko. Rodzice są w takim wieku, że pamiętają biesiady z Mojżeszem. Niektórych spraw nie potrafią zrozumieć, ale w pełni to akceptuje i nie mam o to pretensji. Znajomi z pracy, gdy widzieli na początku mojej "przygody" z nerwicą mój kiepski stan, zalecili reset alkoholem i towarzystwo panienek. Akurat jestem niepijący, a to drugie pozostawię bez komentarza...
Także też, mam pecha do ludzi . Największy cios(a raczej grad ciosów) dostałem od dziewczyny. Trzymający w napięciu bez happy endu film mógłbym o tym nakręcić. I to bez krzty romansu. Fakt, nerwica i z początku brak walki z nią sporo zniszczyły, ale czy to jest powód aby drugiego człowieka sponiewierać?. To tak delikatnie mówiąc. Zawsze daje z Siebie wszystko. Sporo serca włożyłem w związek. Zawsze się starałem, dbałem, szanowałem, pamiętałem. Mam Swoje wady i nie jestem idealny. Dlaczego gdy jest źle to druga osoba unika rozmów i staje się agresywna. Nasłuchałem się tony epitetów i sformułowań, których wole nie przytaczać, na które i tak machałem ręką. Nie rozumiem tego...
Ciężko będzie komuś zaufać :/

Innych znajomych zawsze zdążysz znaleźć Co do związku to doskonale rozumiem co czujesz... Zabrzmi to jak banał, ale jest prawdziwe: czas leczy rany. Za rok spojrzysz na wszystko co teraz Cię dotyka z innej perspektywy, z dystansu.
Najważniejsze żebyś teraz zadbał o samego siebie, o regeneracje swojego układu nerwowego, zmianę podejścia do życia, odbudowanie sił.

[Nie_Poddam_Sie]

Udało mi się znaleźć pracę w zawodzie. Coś tam z informatyką to ma wspólnego. Najważniejsze, że stałe godziny pracy po 8h i weekendy wolne. No i blisko miejsca zamieszkania. Niby wszystko idealnie, ale jednak czuje obawy, może stres. Dawno nie pracowałem u kogoś. Dręczą mnie myśli, czy to jest odpowiedni moment na podjęcie pracy. Nie wiem czy jestem w pełni sił. Sporo kiedyś unikałem i taki mechanizm się wyrobił. Z drugiej strony chce tej agorafobii się pozbyć i muszę coś robić. Przydałoby mi się chyba kilka kopniaków na zachętę bo zaczynam się miękki robić
Była często darła na mnie jape, szantażowała i wyzywała, że aż człowiek się do takich głupot przyzwyczaił się hehe . Nie byłem nigdy słaby :/

[Victoriaa]

Udało mi się znaleźć pracę w zawodzie. Coś tam z informatyką to ma wspólnego. Najważniejsze, że stałe godziny pracy po 8h i weekendy wolne. No i blisko miejsca zamieszkania. Niby wszystko idealnie, ale jednak czuje obawy, może stres. Dawno nie pracowałem u kogoś. Dręczą mnie myśli, czy to jest odpowiedni moment na podjęcie pracy. Nie wiem czy jestem w pełni sił. Sporo kiedyś unikałem i taki mechanizm się wyrobił. Z drugiej strony chce tej agorafobii się pozbyć i muszę coś robić. Przydałoby mi się chyba kilka kopniaków na zachętę bo zaczynam się miękki robić
Była często darła na mnie jape, szantażowała i wyzywała, że aż człowiek się do takich głupot przyzwyczaił się hehe . Nie byłem nigdy słaby :/

No i super
Praca będzie dobrym początkiem do budowania nowego lepszego życia. Musisz spróbować zeby samemu sie przekonać. Nie rezygnuj tez z codziennego pokonywania własnych słabości (rowniez poza praca) Trzymam kciuki.

[Simple_85]

Witaj!

[Nie_Poddam_Sie]

Dziękuję za słowa otuchy. Co do pracy to długo tam nie zasiedziałem. Nie spodziewałem się, że obecnie robi się jeszcze przekręty przy zatrudnianiu pracowników. Brak umowy, parę groszy pod stołem. Człowiek przychodzi do pracy i dowiaduje się, że ktoś inny jest na jego stanowisku. To chore.
Co ciekawe, nie miałem żadnych lęków ani nic związanego z agorafobią. Dziwne, spodziewałem się, że nie dam rady funkcjonować jak normalny człowiek a tu proszę, niespodzianka . Absolutnie nie było po mnie widać, że coś tam mi dolega. Czuje się podbudowany, lecz jest mi trochę przykro, że ludzie sobie lecą w kulki...
Przez chwilę mogłem poczuć się jak "odburzony" hehe
Nie poddaje się i szukam nadal czegoś w okolicy, choć znaleźć coś, gdzie są wolne weekendy to jak trafić w totka...
Lekarz zalecił mi znalezienie byle czego aby wpaść w rytm pracy. Sam nie wiem czy byle co nie wpłynie na mój powrót do optymalnej formy. Po drugie nie cierpię "bylejakości" :/

[eyeswithoutaface]

Lekarz prawdopodobnie nie miał na myśli tego, żebys kliknął w pierwsze lepsze ogłoszenie, wysłał CV i następnego dnia maszerował już do pracy jako składacz długopisów Chodzi o to, żebyś nie szukał teraz bóg wie czego, nie miał zbyt wygórowanych oczekiwań, a skupił się na znalezieniu w miarę sensownego zajęcia, które pozwoli Ci złapać pewien rytm pracy i zająć czymś umysł. Znalezienie pracy marzeń zwykle nie udaje się w dzień czy dwa, także potraktuj to jak cel długofalowy. Pozdrawiam!

[Nie_Poddam_Sie]

Dokładnie tak jak napisałaś . Sporo osób mnie tutaj rozumie

[eyeswithoutaface]

Dokładnie tak jak napisałaś . Sporo osób mnie tutaj rozumie

[Nie_Poddam_Sie]

Witam. Po dwóch latach gnicia w Gdańsku, wsiadłem w samochód z obcymi ludźmi i udałem się w daleką podróż aby choć przez chwilę zobaczyć dziewczynę, którą pokochałem.
Nie znam miasta, w którym jestem. Przyjechałem na chwilę, ale chyba tu na trochę zostanę i otworzę sobie jakieś perspektywy na przyszłość. Jak się czuje?. DOBRZE, lecz lekko zagubiony. Po co to piszę?. Chciałem wam podziękować za to forum, za społeczność jaką tworzycie. Dzięki Wam poznałem osobę, która potrafiła do mnie dotrzeć i zrobiła więcej niż jest w stanie sobie wyobrazić.
Nie ma rzeczy niemożliwych. Wiara w siebie i w to co się kocha i na czym nam zależy daje niesamowitą siłę. Nigdy nie traćcie nadziei i wykorzystujcie każdą szansę.





ps
poproszę o skasowanie konta

edit:
odburzony? , ale dalej zakręcony z niewyparzonym jęzorem :/