agora pisze:Czesc,
to co opisujesz wygląda na typową derealizację i depersonalizację, która bardzo często jest wynikiem lęków, które jak widze nie są Ci obce. My lękowcy jesteśmy wrażliwi i wszystkie wydarzenia dotykają nas z podwójną siłą. Organizm broni się przed nimi właśnie takim dziwnym stanem- odrealnieniem; paradoksalnie odrealnienie to powoduje znowu lęki . W Twoim wieku czułam się tak samo- jeśli Cię to pocieszy to mogę ci zagwarantować, że nie zwariujesz ani nie umrzesz- masz po prostu lęki i derealizację, niedługo coraz częściej będzie się to zdarzać w naszym stresogennym świecie. Ja rozchorowałam sie jak miałam 9 lat- wtedy mało mówiło się o lękach, mało się o nich wiedziało nie mówiąc już o derealizacji. Na prawidłową diagnozę musiałam czekać ładnych parę lat- wtedy też przepisano mi leki, które pomogły- do tej pory brałam nietrafione lub jakoś lęki ustępowały i nie brałam leków do następnego ataku...Pomyśl sobie też, że nie bierzesz żadnych leków- ja je łykam od 9 roku zycia z niewielkimi przerwami i żyję, funkcjonuję tylko czasami mam lęki które mnie męczą. Najważniejsze żebyś cały czas miał jakieś zajęcie- spotykaj się z ludźmi, gadaj z nimi, zajmij się malowaniem, graniem, śpiewaniem (mnie to pomaga), dużo ćwicz (mnie też to pomaga) wtedy rośnie poziom endorfin i lęki ustępują. Staraj się też szydzić ze swojej choroby- to tak naprawdę w Twojej głowie się dzieje i nie grozi niczym oprócz uczucia dyskomfortu i strachu- czasami ten strach naprawdę paraliżuje ale grunt to nie dopuścić do paniki. Ja jak jestem w ostatecznym stanie staram się mózg zająć czymś automatycznym np liczę ile w moim bloku mieszka kobiet ile mężczyzn ile mają psów itp- liczenie pomaga bo automatyzuje choc to mega debilne. Nie dawaj się tym myślom, nie dopuszcaj ich. Pamiętaj o naczelnych zasadach: lęk nie zabija, jest irracjonalny i przemija- mnie bardzo pomaga ta świadomość- żaden atak nie trwa dłużej niż 30 minut i choć potem czujesz się wyczerpany nic Ci się nie stanie. Ja też tak jak Ty myślałam, że sfiksowałam, wgapiałam się i zastanawiałam ale to jeszce pogarsza sprawę a staranie się odcięcia od tego naprawdę pomaga, od 9 roku życia mam lęki i Ci to gwarantuję. Lękowców nie zamyka się nawet w szpitalu, a Tobie nawet nie dano lekarstw. To tylko takie nasze demony, na tym polega ta choroba ze nam zle i smutno ale naprawdę nic się nie stanie i pisze Ci to pomimo tego, że teraz mam nawrót i nie czuję się najlepiej ale znam już te akcje i wiem, że minie- musze czekać. Mogę Ci od razu powiedzieć, że prowadzę z duzym powodzeniem firmę, dom, mam mnóstwo przyjaciół jestem najnormalniejsza w świecie- czasami tylko dopadają mnie lęki. Nie ukrywam tego zbytnio przed ludźmi z mojego otoczenia ale i nie dzielę się jakoś na siłę. Jak pracowałam na etacie w firmie jak mnie łapało zagadywałam kogoś kto budził moje zaufanie mówiłam, że mam taką dolegliwość by ze mną chwilkę pogadał i jakoś mijało- u mnie działało najbardziej to bym miała zajęcie. Okazało się, że w mojej pracy były 2 dziewczyny z depresją- jedna na takich samych psychotropach jak moje. Dużo ludzi to ma ale o tym się głośno nie mówi.
Teraz wchodzę sobie tutaj i jest mi lepiej, że nie jestem sama i że mogę powspierać się tym forum. to co masz to nic dziwnego choć czujesz się tak dziwnie- choroba jak każda. Wiem, że jest bardzo przerażająca ale da się z nią żyć terzeba się tylko bardzo starać. Będzie Cię to kosztowało mnóstwo wysiłku ale na pewno dasz radę. Musisz tylko uwierzyć w to, że to minie, nauczyć się z tym żyć i zaakceptować, że kiedyś może się powtórzyć- choć wcale nie musi. Być może w Twoim przypadku wystarczy sama psychoterapia. Terapeuta uczy jak sobie radzić z lękiem i takimi historiami jak masz Ty. Jak na nie reagować, opowie ci co Cię może spotkać, pokaże techniki relaksacyjne. Napisz może trochę o sobie- jak myślisz co mogło spowodować lęki? Zawsze byłeś wrażliwy? Bardzo martwisz się o siostrę? Tak naprawdę każdy ma jakiś problem- chorobę- my mamy taką. ?Jest niekomfortowa i przerażająca ale nie jest śmiertelna Otoczenie nas trochę nie rozumie ale wyobraź sobie, że odczucie, że nie masz nóg rąk lu b pustą głowę nie jest takie powszechne więc trudno się ludkom dziwić. Jedno jest pewne nie jesteśmy wariatami tylko mega wwrażliwcai- mimo wszystko ma też to swoje plusy. Są to tylko lęki- przychodzą odchodzą i da się z nimi żyć. W ostatecznosci dadzą Ci psychotropy- najczęściej antydepresanty-sertralinę albo paroksetynę (na początku jest często pogorszenie stanu u mnie trwało około miesiąca myśałam, że sfiksuję nikt mnie nie uświadomił, że tak może być- lekarka potem tłumaczyła się, że nie chciała mnie straszyć bo bała sie, że nie łyknę prochów) ale w pewnym momencie przeszło. Starałam się wtedy jak najwięcej działać. Starałam się wyszywać serwetki, malować choć wydawało mi się, że ręka rozpływa mi się na cały pokój ale mówiłam sobie- to minie, nie dam się oszukać, jestem normalna tylko mój mózg tak mnie wrabia bo chce dobrze. Przeczytaj sobie też dwa artykuły, może Ci pomogą, chyba, że czytanie o tym jeszcze bardziej Cię nakręca- mnie pomaga ale są ludzie co czytając mają lęki więc trzeba wtedy znaleźć inny sposób. Poniżej linki. Zobaczysz, że jeszcze będzie dobrze- jest to trudna choroba ale da się z nią żyć oswoić a ja nawet wierzę, że i uśpić ją na długie lata- damy radę
http://www.focus.pl/dodane/publikacje/p ... emie/nc/1/
http://m.wyborcza.pl/wyborcza/1,105226, ... szech.html

passat12 pisze:czesc mam 18 lat
od 1 kwietnia mam zaburzenia depresyjno-lękowe(moja siostra w nocy dostała ataku padaczki której powodem był zbyt mały cukiier o 3 w nocy a że mam z nią pokój to obudziły mnie jakieś jęki jak nazłość w prima aprilis nie musze wspominać jak to wyglądało...) miałem klasyczne objawy zaburzenia depr-lękow m.immymi drgawki całego ciała jednak po paru miesiącach coś mi jeszcze doszło mianowicie pechowym trafem dziadek źle się czuł w nocy zaczełem się uspoksajkać że wszystko bedzie dob rze że dziadek będzie żył ale strach spowodował u mnie ''wywoła ł'' dziwne myśli którymn oczywiście zaprzeczałem mianowicie nagle z myśli uspokajających nachodziły mnie niechciane myśli tego oczym nigdy bym nie chciał pomyśleć naszczęćie nic się nie stało dziadkowi zgłosiłem się do psychitry która zapisała mi lek i stwierdziła że to zaburzenia depr-lękowe ale po leku nie wróciłem do siebie ponadto zapisała mi za mocny lek bo jak stwierdziła musi mie wyciszyć ale co się okazało dziwnie się po nim czułem każda myśl była tak cię zka że kręciło mi się aż w głowie i w pewnym momenicie ''coś wemnie pękło'' nagle aż dostałem chisterii aż padłem na dywan ''otumaniony'' kompletnie rozkojarzony myślałem w tym momencie że kompletnie ''zgłupiałem'',ale jakoś treoche mi to pszeszło ale od tego wszystko się zmieniło poczułem w tamtym momenicie takie zahamowanie myśli coś jakby coś spowodowaqało że mój rozum się odcioł chyba to był lęk przed schizofrenią ale nie jestsem pewien i od tego momentu nie mogę wrucić do sierbie prze pare dni nie spałem i cały czas się zastanawiałemczy ja wogóle żyję bo taki się czułem jak był to był jakiś sen a raczej takiak bym ledwo stąpał po tym świecie, teraz pod tym wzdględem mi to prawie przeszło lecz czuje się dalej coś jak w filmie jak by to był mój '' urojony świat'' co jest głupotą, ponadto czuje jakby taką sztuczość tego świata taK JAK BYM NIE BYŁ Z NIEGO ( nie wiem czy to d/d) w co oczywiscie nie wieżę jak patrze przez okno to cały czas nie mogę wyobrazić sobie co jest dalej czy mam myśleć żę ziemia jest płaska czy okrągła nie mogę sobie tego wyobrazić nawet bloki wydają mi się takie sztuczne ponadto mam głupie uczucie tak jak bym wspomninał cofnął się w przeszłość nie tworzył a nie tworzył przyszłości czasem dużo myślę , lecz kiedy przychodzę do szkoły jestem bardzo pogodyny i roześmiany mam dużo kolegów z którymi sobie normalnie żartujemy , nauczyciele powiedzieli że przed wakacjami byłem mniej rozgadany a teraz się bardzo rozgadałem .kiedy chodzę do szkoły wszystko jest ok ale kiedy teraz pisze czuje się dziwnie tak jak bym bał się co będe robił przez te pare dni tak jak bym bał się co będę robić .... co kiedyś bym skakał ze szczęścia że mam chwile odetchnienia trochę opuściłem się w nauce ale w sensie mniej się uczę bo nie mam takiego drygu jak kiedyś że ''nauczę się i pokarze na co mnie stać'' ale z drugiej strony nie idzie mi też tak najgorzej cały czas towarzyszą mi niechciane myśli jeszcze mam coś takiego tak jak bym się od cioł od swojej przeszłości bo i był cały czas ten sam dzień imam taką delikatną aż niechęć życia nudność w dodatku czuje się tak jak bym ubzdurał sobie że mam schizorenię w nocy nie mogłem spać dziś ;/ bo boję się nawet filmów gdzie się zabijają... pomimo że tłumacze sobie że to tylko sztuczny film kiedy wstaje w nocy czuje się że jak bym coś zobaczył '' jakąś osobę fikcyjną to bym się nie zdziwił naszczęście nic takiego nie widzę co mnie choć trochę cieszy odczuwam nawet takie zagubienie w czasie nie odczuwam nastroju światecznego choć przy tej pogodzie to trudne raz czułem się w listopadzie nieźle ponieważ znów zacząłem odczuwać ten listopadowy nastrój takie prawdziwe się wszystko zrobiło ale uciekło to niestety po kłótni... w której płakałem ;/ . Przepraszam że tak chaotycznie napisałem ale nie wiedziałem już jako to ująć boje się dalej czy to nie schizofrenia.... możecie mi państwo odpisać bo to mnie niepokoi , czasem próbuje się rozluźnić kiedy się zdenerwuje i staję w miejscu i próbuje rozluźnić swoje mięsnie głowy ruszając skroniami . Jak mi się coś jeszcze przypomni to napiszę teraz jestm bez leków już od 3miesięcy a od 1 miesiąca od magnezu pani psychoiatra miesiąc temu mówiła mi że to już przechodzi ... ale ja nie jestem pewien proszę o pomoc..... fakt nie mam już tak zmiennych nastrojów i jest trochę lepiej tym bardziej że jestem bez leków. Pozdrawiam i jeszcze arz przepraszam za mój chaotyzm czy państwo miewają też tak ''dziwne'' stany jak ja?

krzewik pisze:

passat12 pisze:czesc mam 18 lat
od 1 kwietnia mam zaburzenia depresyjno-lękowe(moja siostra w nocy dostała ataku padaczki której powodem był zbyt mały cukiier o 3 w nocy a że mam z nią pokój to obudziły mnie jakieś jęki jak nazłość w prima aprilis nie musze wspominać jak to wyglądało...) miałem klasyczne objawy zaburzenia depr-lękow m.immymi drgawki całego ciała jednak po paru miesiącach coś mi jeszcze doszło mianowicie pechowym trafem dziadek źle się czuł w nocy zaczełem się uspoksajkać że wszystko bedzie dob rze że dziadek będzie żył ale strach spowodował u mnie ''wywoła ł'' dziwne myśli którymn oczywiście zaprzeczałem mianowicie nagle z myśli uspokajających nachodziły mnie niechciane myśli tego oczym nigdy bym nie chciał pomyśleć naszczęćie nic się nie stało dziadkowi zgłosiłem się do psychitry która zapisała mi lek i stwierdziła że to zaburzenia depr-lękowe ale po leku nie wróciłem do siebie ponadto zapisała mi za mocny lek bo jak stwierdziła musi mie wyciszyć ale co się okazało dziwnie się po nim czułem każda myśl była tak cię zka że kręciło mi się aż w głowie i w pewnym momenicie ''coś wemnie pękło'' nagle aż dostałem chisterii aż padłem na dywan ''otumaniony'' kompletnie rozkojarzony myślałem w tym momencie że kompletnie ''zgłupiałem'',ale jakoś treoche mi to pszeszło ale od tego wszystko się zmieniło poczułem w tamtym momenicie takie zahamowanie myśli coś jakby coś spowodowaqało że mój rozum się odcioł chyba to był lęk przed schizofrenią ale nie jestsem pewien i od tego momentu nie mogę wrucić do sierbie prze pare dni nie spałem i cały czas się zastanawiałemczy ja wogóle żyję bo taki się czułem jak był to był jakiś sen a raczej takiak bym ledwo stąpał po tym świecie, teraz pod tym wzdględem mi to prawie przeszło lecz czuje się dalej coś jak w filmie jak by to był mój '' urojony świat'' co jest głupotą, ponadto czuje jakby taką sztuczość tego świata taK JAK BYM NIE BYŁ Z NIEGO ( nie wiem czy to d/d) w co oczywiscie nie wieżę jak patrze przez okno to cały czas nie mogę wyobrazić sobie co jest dalej czy mam myśleć żę ziemia jest płaska czy okrągła nie mogę sobie tego wyobrazić nawet bloki wydają mi się takie sztuczne ponadto mam głupie uczucie tak jak bym wspomninał cofnął się w przeszłość nie tworzył a nie tworzył przyszłości czasem dużo myślę , lecz kiedy przychodzę do szkoły jestem bardzo pogodyny i roześmiany mam dużo kolegów z którymi sobie normalnie żartujemy , nauczyciele powiedzieli że przed wakacjami byłem mniej rozgadany a teraz się bardzo rozgadałem .kiedy chodzę do szkoły wszystko jest ok ale kiedy teraz pisze czuje się dziwnie tak jak bym bał się co będe robił przez te pare dni tak jak bym bał się co będę robić .... co kiedyś bym skakał ze szczęścia że mam chwile odetchnienia trochę opuściłem się w nauce ale w sensie mniej się uczę bo nie mam takiego drygu jak kiedyś że ''nauczę się i pokarze na co mnie stać'' ale z drugiej strony nie idzie mi też tak najgorzej cały czas towarzyszą mi niechciane myśli jeszcze mam coś takiego tak jak bym się od cioł od swojej przeszłości bo i był cały czas ten sam dzień imam taką delikatną aż niechęć życia nudność w dodatku czuje się tak jak bym ubzdurał sobie że mam schizorenię w nocy nie mogłem spać dziś ;/ bo boję się nawet filmów gdzie się zabijają... pomimo że tłumacze sobie że to tylko sztuczny film kiedy wstaje w nocy czuje się że jak bym coś zobaczył '' jakąś osobę fikcyjną to bym się nie zdziwił naszczęście nic takiego nie widzę co mnie choć trochę cieszy odczuwam nawet takie zagubienie w czasie nie odczuwam nastroju światecznego choć przy tej pogodzie to trudne raz czułem się w listopadzie nieźle ponieważ znów zacząłem odczuwać ten listopadowy nastrój takie prawdziwe się wszystko zrobiło ale uciekło to niestety po kłótni... w której płakałem ;/ . Przepraszam że tak chaotycznie napisałem ale nie wiedziałem już jako to ująć boje się dalej czy to nie schizofrenia.... możecie mi państwo odpisać bo to mnie niepokoi , czasem próbuje się rozluźnić kiedy się zdenerwuje i staję w miejscu i próbuje rozluźnić swoje mięsnie głowy ruszając skroniami . Jak mi się coś jeszcze przypomni to napiszę teraz jestm bez leków już od 3miesięcy a od 1 miesiąca od magnezu pani psychoiatra miesiąc temu mówiła mi że to już przechodzi ... ale ja nie jestem pewien proszę o pomoc..... fakt nie mam już tak zmiennych nastrojów i jest trochę lepiej tym bardziej że jestem bez leków. Pozdrawiam i jeszcze arz przepraszam za mój chaotyzm czy państwo miewają też tak ''dziwne'' stany jak ja?

miewam wiele z tego tylko ze na szczescie raz na jakis czas i potem mija. I na pewno nie masz schizofreni, ja tez sie czasem boje ze zwariuje. Wiesz co? jestes typowym nadwrazliwcem i za bardzo sie przejmujesz, zreszta ja mam tak samo, najpierw siostra potem dziadek, pewnie sie boisz ze im sie cos stanie czy cos podobnego. Mysle ze musimi sie nauczyc dystansu do tego wszystkiego, do takich sytuacji bo inaczej zawsze bedziemy wariowac.

agora pisze:Też bałam się tego filmu jak cholera- chyba na nas lękowców takie klimaty mocno działają, więc nie jesteś odosobniony. Wydaje mi się, że to typowe dla lękowców, że lękliwość jest często cechą ich osobowości (choć pewnie nie w każdym przypadku). Jesteśmy wrazliwi i filmy przeżywamy mocniej niż tacy co to potrafią sobie wyobrazić, że tam za kamerą stoi pan operator a obok pan reżyser i to tylko fikcja. Pewnie wystraszyłeś się, że ta historia jest oparta na faktach i boisz sie, że coś takiego może ci się przytrafić- pamiętaj jednak, że często takie historie ubarwia się mocno dla celów marketingowych; a nawet wymyśla się je od nowa by zarobić na nich większą kasę. Na seksie brutalności i grozie po prostu dobrze się zarabia a jakoś ludzi do kina trzeba przyciągnąć. Jak w kinie byłam najakimś filmie i pokazali zwiastun Oczu Julii myślałam że posram się w gacie- nawet mój mąż który nie jest lękowcem stwierdził że to było przerażające. Teraz technika, środki wyrazu poszły tak do przodu, że nawet nielękowca da się porządnie wystraszyć- po to są te filmy by podnieść adrenalinę. Ja np po Czarnym Łabędziu załapałam doła choć nie jestem depresyjna. Jednak pomyśl sobie tak gdyby te wszystkie straszne historie były prawdziwe w takim stopniu jak jest to pokazane aktorka, która grała Emily po prostu by sfiksowała. Pomyśl sobie o tych wszystkich aktorach, którzy grali w egzorcyście czy stygmatach już dawno powinni oszaleć, a oni sobie normalnie funkcjonują grają w innych filmach i w wywiadach nie opowiadają jakichś historii o jakichś niestworzonych rzeczach. Ja po prostu zawsze staram się zapalić światło jak się boję ciemności. Kiedyś oglądałam sama taki horror Klątwa (to jest remake takiego japońskiego filmu) i na początku zaczęłam mieć prawie atak ale potem oswoiłam ten lęk i jakoś dobrnęłam do końca bo tak naprawdę to głupoty. Może staraj się takich filmów nie oglądać dopuki nie oswoisz się jakoś z nimi, a to co się dzieje w Tw głowie to tylko myślenie magiczne, irracjonalny lęk taki trochę z typu natrętnego, ale zobaczysz, że to minie Weź sobie teraz pozapodawaj jakieś lekkie filmy byś mógł się pośmiać i się zrelaksować to bardzo pomaga.