co łaska.zwykle ludzie daja 20 zl.i rzadko slyszalem narzekania na usluge.on przyjmuje w prywatnym domu na wsi.to nie zaden rozreklamowany cudotworca.

sebastian86 pisze:nie wiem jak zmienic ten nawyk, mam go nawet gdy ide do kibla.nawet gdy ogladam mecz a to przeciez teoretycznie cos co mnie interesuje.probowanie na sile przekierowac mysli powoduje napiecie.jaka technike mam zastosowac?

Wydaje mi sie że jest różnica pomiędzy akceptowaniem samopoczucia i zajmowaniem się czymś innym,
a analizowaniem i przekierowaniem myśli na siłę. To sie nie udaje bo to wciąż ciagła kontrola stanu samopoczucia.
Różnica ledwo dostrzegalna i wydaje sie mało znacząca ale dużo daje.

Oglądanie meczu czy wyjście do kibla to trochę mało absorbujące zajęcia
Najlepiej działaja zwykle codzienne sprawy, inni ludzie, praca.
Po jakims czasie analizowanie traci na ważności bo umysł jest zbyt zajęty życiem po prostu
i okazuje się że spontanicznie tak po prostu coś cie ucieszyło, albo masz ochote na seks.
Czyli normalność, bo analiza się wyłącza.
Ty Seba zyjesz objawami i analizowaniem dlatego czujesz sie taki zmeczony.
Pamietam jak jakis czas temu analizowałeś problem niespokojnych nóg czy rąk, ja tez to czasami miewam
ale nie siedze i nie analizuje tego. Mam to ok, trudno, zostawiam temat i robie swoje.
Gdybym usiadła i zaczęła na tym mysleć, że znowu to mam, dlaczego, kiedy to sie skończy, jak mi to przeszkadza
no to faktycznie można nad ta analizą latami siedzieć i nie łapać akceptacji do żadnych objawów.
I faktycznie można być zniecheconym do wszystkiego.
To samo jesli chodzi o analizę samopoczucia.
Po prostu stale wałkujesz temat, nie wazne co robisz zamiast go zaakceptować, tak jak kazdy inny objaw.
Tak mi sie wydaje, patrząc po sobie;)

co do niespokojnych nog to nie bylo analizowania tylko po prostu nie wyrabialem z tym.przymus ruchu to nie tak latwo zignorowac jak bol serca czy glowy.a co do absorbowania no to niestety nawet w pracy nie moglem sie oderwac od tego rozmyslania.nawet w towarzystwie czyims.pol godzinu temu bylem w barze zjesc i tez mnie zlapalo analizowanie.musialbym chyba codziennie obserwowac niesamowite zjawiska przyrody zeby sie oderwac od ruminacji...

Rozumiem, naprawde rozumiem.
1000 razy to przechodziłam, ta walke z analizowaniem i analizowanie wszedzie chocby nie wiem co.
Dopiero z perspektywy czasu widzę że to u mnie miało związek z stanami lękowymi po prostu.
Jesli miałam niezałatwione sprawy, cos mnie podświadomie nawet przerażało, pewne lęki były nienazwane
to ciężko mi było z tej analizy wyjść.
To chyba naturalne w stanach lekowych.
I teraz pytanie do Ciebie, co własciwie przez 10 lat Ciebie trzyma w stanie lekowym i analizie?
Czego sie boisz, co ma sie takiego stać?
I czy z tym wszystkim poszedłeś sobie na terpię?
Aby to wszystko wypowiedzieć, nazwać i rozprawić sie z tym na spokojnie, z realizmem?

co mnie trzyma? pewnie to ze mieszkam nadal z rodzicami z toksycznym troche ojcem i to ze mieszkam w tym samym miescie w ktorym nigdy nie czulem sie bezpieczny.to ze jestem samotny tez ma wplyw.czego sie boje?ze zycie przeleci przez palce, ze nie odzyskam radosci z codziennosci,ze bede samotny...nie wiem co ma sie stac, licze chyba na cud...na terapie poszedlem ze wszystkim co mnie dreczylo.ja mam za soba kilka terapi indywidualnych i jedna grupową na oddziale.niestety ulgi nie poczulem po tych terapiach.ulga to dla mnie brzmi strasznie abstrakcyjnie w tej chwili.najwiekszy problem to odpuszczenie tego co bylo,pogodzenie sie z doswiadczeniami.najtrudniej odpuscic rodzinie...

co mnie trzyma? pewnie to ze mieszkam nadal z rodzicami z toksycznym troche ojcem i to ze mieszkam w tym samym miescie w ktorym nigdy nie czulem sie bezpieczny.to ze jestem samotny tez ma wplyw.czego sie boje?ze zycie przeleci przez palce, ze nie odzyskam radosci z codziennosci,ze bede samotny...nie wiem co ma sie stac, licze chyba na cud...na terapie poszedlem ze wszystkim co mnie dreczylo.ja mam za soba kilka terapi indywidualnych i jedna grupową na oddziale.niestety ulgi nie poczulem po tych terapiach.ulga to dla mnie brzmi strasznie abstrakcyjnie w tej chwili.najwiekszy problem to odpuszczenie tego co bylo,pogodzenie sie z doswiadczeniami.najtrudniej odpuscic rodzinie...

Dojrzałość i siła wewnetrzna to kiedy przestajesz uzależniać swoje samopoczucie i zycie od tego co robią i mówią inni
i bierzesz 100% odpowiedzialnosci za siebie.
Nie znam Seba szczegółów Twojej historii ale mysle że to jest uniersalna prawda dla wszystkich.

to sa mądre slowa ale mimo usilnych staran nie potrafie sie do nich zastosowac...