Victor pisze:

katarzyna1990 pisze:no wlasnie biore afoban asertin i jak mialam ta bezsennosc bralam pramolan. a do psychologa raz poszlam i teraz czekam na kolejna wizyte psycholog mi powiedzial ze mam o tym myslec wymusic to a pozniej zdusic np przez jkakies zajecie ze ttak mi to przejdzie ze przestane sie bac ale jak mam o tym myslec to juz jestem przerazona poniewaz jestem wtkjionczona tym stanem bo mecze sie juz pol roku. ale wiem ze to co mowi lekarz jest dobre.chcialabym zeby to uczucie juz mi ine wrocillo bym czula sie dobrze sama z soba przy wszystkich jak kiedys a nie tak dziwnie.

Swietnie ze juz podjelas leczenie, ze lykasz leki, poszlas do psychologa, jak najmniej zwlekania tym lepiej.
Twoja psycholog postawiła cię do terapii takiej jakby szokowej, jesli chodzi o przełamywanie lęku. I ma dużo racji, bo tak naprawde przełamywanie lęku i przełamanie go, jest 100 % pewnikiem sukcesu przy zaburzeniach lękowych. Bo jeśli nie będzie się czego bać, zaakceptuję się sytuację to lęk nerwicowy musi odpuścić.
To jest tak samo jak wywoływanie ataku paniki, np boimy sie wyjść z domu bo boimy sie panicznie objawów, ataku poza domem, boimy się, ze zmedlejemy, upadniemy, ośmieszymy i taka cała masa obaw.
I najpierw trzeba sobie zdać sprawę, że przy nerwicy się nie mdleje, bo puls jest tak duzy, że nie traci się świadomości, wręcz przeciwnie, jest nam goraco, czujemy się słabo ale adrenalina nie da nam ot tak sobie upaść, czesto ledwo można usiąść przy ataku, tak bardzo jesteśmy niespokojni.W ten sposób trzeba sobie nastroić umysł, że te nasze obawy są absurdalne. I nie okłamać ale nastroić na fakty, bo to nerwica nas okłamuje, dając złudne poczucie wielkiego niebezpieczeństwa.
I wtedy próbujemy wyjść, nawet jak dostaniemy ataku, to nie od razu nogi za pas i spieprzać tylko trzeba przetrwac atak, choćby stojąc, kucając, usiaść obojętnie.
Ja robiłem tak, że się kładłem i z tymi objawami lezałem tak długo aż atak nie minął, a mija zawsze predzej czy później.
Zanim zacząłem to stosować to było to dla mnie nie do pomyślenia, ja przy ataku mialem takie odloty, że traciłem prawie całkiem słuch, i dla mnie przeczekanie ataku wydawało się niemożliwe, a jednak jest to mozliwe, po kilku miesiącach prób, ataki przestały się pojawiać, bo sam na sobie zrozumiałem, ze one są gówno groźne, straszą straszą i nic nie robią a objawy serca, duszności to nic wielkiego, takie same objawy mam przy biegu do choćby tramwaju, albo kiedy uprawiasz seks w pokoju i boisz się, że ktoś wejdzie.
To taki przykład ogólny podałem przełamywania strachu i lęku i ataków paniki. Ale taki przykład można odnieść do kazdego rodzaju lęku, czy to ataki czy dd czy inne zaburzenie lękowe.
W przypadku tej nieszczęsnego dd rzecz wygląda tak samo, choć na początku tego nie widziałem, dd nie dawało mi się, nie wiedziałem jak to przełamać bo w końcu miałem to kilka lat i myślałem, że skoro miałbym się przyzwyczaić to już by się tak stało.
Ale to tak nie jest, bo był obecny tak naprawde lęk jak miałem dd, ciągle gdzieś powątpiewałem czy to tylko dd czy to nie schiz itd.
Do tego każdego dnia wkurzałem się, że to nadal jest, nie moglem tego znieść, w kółko żaliłem się, narzekałem, niby miałem to dd gdzies ale wcale tak nie było, bo ciągle mi przeszkadzało, ciągle gdzieś tam myślałem, ze to nie minie, ze się w coś zmieni. itp
I przełamanie się w przypadku dd polega na tym aby w pełni je zaakceptować, czyli pozwolić sobie na to, że to dd bedzie z nami, nie irytowałem się już, że mam poczucie obcości, że nie czuję ciała, że coś tam, coś tam i coś tam - bo tych objawów to była masa.
W pełni pozwoliłem sobie, że widocznie tak ma być i będe miał to dd choćby wieki. Ale dosłownie trzeba to poczuć, nie tylko sobie powiedziec, trzeba to ignorowac tak jakby tego nie było. I to jest mozliwe nawet z poczuciem obcości i tymi wszystkimi koszmarnymi objawami.
W taki sposób przestałem się tym irytowac, przestałem się szarpać, przestałem czuć sie wkurwiony od rana, że to nadal jest. To dało mi sporo luzu i od tego zaczeło się przłamywanie dd.
Brak szarpania się z tym, walka z dd paradoksalnie polega na tym, iż ma nie być walki. Jedynie co musimy zrobić to pogodzić się z tym jakby dane nam to było od zawsze. Jeśli zaczniecie to robić to nie ma bata żeby to nie zaczeło wam znikać, etapowo ale zacznie. Bo nie będzie strachu przed dd, ni ebędzi eleku o zdrowie o utratę jakiejkolwiek kontroli, dd zacznie mijać i pozostaną wasze problemy, które to wszystko spowodowały.
Bo mimo wszystko co myślicie o derealizacji i depersonalizacji, i jakie by ono nie miało koszmarnych i dziwnych i okropnych objawów, to DD jest odpowiedzią na lęk, na duży stres, jest to czynnośc obronna mózgu, i czy to dd jest po trawie czy po stresie czy po ataku, mechanizm jest taki sam. Jest to stan naturalny i nie potrzeba się go bać.

paprys91 pisze:popieprzone sa te zaburzenia, ehh. Teraz jestem na uczelni, mam chwilke przerwy. Popracowalem troche, ale przez dd nie odczuwam jakiejs satysfakcji z wykonannej pracy. Ogolnie brak mi motywacji zeby sie wziac. Przed chwila udowodnilem sobie ze koncentracja moja jest lepsza, robie niektore zadania z matmy i innych przedmiotow, ale kompletny brak motywacji nie daje mi zabrac sie za nadrobienie materialu i porzadne przygotowanie do majowych egzaminow. To chyba depresyjne jest, co? Leki ida w ruch, moze zadzialaja, tylko ze to juz bedzie puzno bo pod koniec kwietnia a wtedy bd zalowac ze nie wzielem sie do roboty w czas. Takie bledne kolo.
Strasznie ciezko jest znalesc samozaparscie do nauki :/

Wiesz paprys, ogólnie to zachowania depresyjne, apatia, brak zainteresowań itd zawsze wychodzą kiedy jest się chorym i nie widać wyjścia z tego.
A dokładnie lęk, nerwica, zaburzenie lękowe a szczególnie z depersonalizacją derealizacją powoduje, że człowiek czuje się w sytuacji bez żadnego wyjścia, nie widac nigdzie możliwości ucieczki od tego, i dlatego częste są te elementy depresji obecne.
Ale to bardziej nerwicowa, lękowa mała depresyjka, bardziej jest ona objawem lęku.
Co do szkoły to ja np niestety zawaliłem studia jak dostałem depersonalizacji, nie podołałem, wszystko mi się wtedy tak nasiliło, że byłem warzywem, a koncentracji nie posiadałem wcale.
Choć myślę, że zbyt poddałem się wtedy ale przypominając sobie jak się wtedy czulem to w sumie nie dziwię się sobie. Teraz patrzeć moge na to z perspektywy a wtedy byłem tylko ja depersonalizacja i lęk i żadnych perspektyw.
Choć myślę, ze dasz radę, jak znaleźć samozaparcie? Nie mam pojęcia, ale może po prostu robić swoje, w wolniejszym być moze tempie ale robić robić robić i robić a dd leczyc leczyć i leczyć i nie dawac się temu, nie szarpać się z tym, pogodzić się, zobaczysz, że to da efekty.
I nie ma się co bac, że jak to zaakceptujesz to to nie minie albo się pogorszy, bo wiem, że taki strach może byc obecny, bo ja taki miałem. Ale to bzdura jest i oczywiście kolejny objaw nerwicy, w postaci strachu przed utratą tej danej kontroli.