Na zewnątrz moje życie wygląda dobrze. Mam 34 lata, pracuje w dużej firmie, zarządzam swoim zespołem, jestem w wieloletnim związku, mam hobby, mam znajomych. To tyle pozory. Nienawidzę mojej pracy, utknąłem tutaj bo tak naprawdę nie jestem w stanie znaleźć nic lepszego, a zarobki nie są wcale tak dobre jakby mogło się wydawać, a moj szef jest typowym kierownikiem z memów. Moja dziewczyna zasadniczo oznajmiła mi że myśli o rozstaniu i tak naprawdę nie brzmi to jakbym miał na to jakikolwiek wpływ. Moi znajomi są "papierowi" gdybym sam czasem się do nich nie odezwał to zapominają o moim istnieniu, często na jedno głupie pytanie muszę czekać kilka na odpowiedź itd wszyscy uważają nas za zgraną paczkę ale tak naprawdę to nie mam w nich żadnego wsparcia, jestem dla nich jak powietrze.
Mam wrażenie że osiągnąłem pewnego rodzaju dno. Nie cierpie moje życia. Nie mam żadnego wsparcia, nie mam już nikogo. Choć pozornie nie jestem to czuje się strasznie samotnie/ Czuje jak życie przelatuje mi przez palce, a każdy dzień staje się co raz trudniejszy, a kiedy staram się cokolwiek zmienić to życie daje mi kontrolnie obuchem po głowie. Mam wrażenie jakbym utknął w ruchomych piaskach im bardziej staram się wydostać tym gorzej się dzieje

To jest jedna z sytuacji gdzie leki mogą być bardzo potrzebne wg mnie. Masz gorszy czas w życiu, każdemu może się to zdarzyć! Ale najgorsze to nie mieć wsparcia i ludzi na których się czuje że można polegać. W takiej sytuacji wsparcie można znaleźć w lekach lub w terapii, i stanąć na nogi, szukać nowej pracy, nowych znajomych, w końcu życie się ułoży, ale czasami samemu po prostu może nie być w stanie. Mnie uratowały leki rok temu, byłam bliska samobójstwu, prawie trafiłam przymusowo do szpitala. Na szczęście psychiatra dobrała mi odpowiednie leki i po nich zdecydowałam zmienić swoje życie, teraz jestem szczęśliwa z tym co mam, ale ciągle się leczę na inne aspekty mojej głowy.

Napisałam wiadomość...