Otóż mam dziwne rozkminki na temat stresu, zdaję sobie sprawę z tego, że jest to normalna reakcja każdego człowieka, ale nie każdy się stresem nakręca Ja się boję stresów, zwłaszcza tych, które towarzyszą takim pozytywnym wydarzeniom, jak np. ślub, że w przyszłości jakbym miała go brać to pewnie nawet mnie to nie ucieszy, bo za bardzo będę się przejmowała nie wiem jak się zdystansować do takiej myśli. Poza tym ogólnie mam wrażenie, że każdy stres i dolegliwość z nim związana będzie mi przypominał o nerwicy...

Justi co do ślubu to powiem Ci ze brałam go 4mc temu.owszem denerwowalam sie czy wszystko wyjdzie itp.nawet spowodowalo to u mnie 4nieprzespane noce.ale gdy nadszedł ten dzień to zero ale to zero stresu wiedziałam ze to mój dzień a skoro każdy się cieszył moim szczęściem to bardziej bylam usmiechnieta.gorzej przechodzil to mój maz:) co do innych rzeczy to zalezy jak do tego podejdziesz.ja wiem po sobie,ze jak tylko cos przezywam i sie stresuje to odchoruje to.ale ale trzeba zacząć podchodzić mniej emocjonalnie do niektórych rzeczy.

Jeśli chodzi o ślub to mimo tego, że wszystkie oficjalne sytuacje lub te w których są tłumy mnie stresują okropnie, to ślub nie. Dlatego, że żyję z kobietą i ślub dla nas to coś upragnionego, a jednocześnie nie możliwego do spełnienia w pl. Więc gdybym miała możliwość wziąć ślub z moją ukochaną nie pozwolilabym żeby cokolwiek mi ten dzień zepsuło. Zwłaszcza coś tak nierealnego jak lęk przed zagrożeniem, które nie istnieje.

Zdaje sobie z tego sprawę. Ja całe życie się przejmowałam, zero dystansu do czegokolwiek. Nerwica niejako zmusza mnie do zmiany tego podejścia, większego dystansu. Dziś byłam w Urzędzie pracy na giełdzie pracy, wcześniej pewnie bym to przeżywała, teraz staram się mówić, co będzie to będzie, nie nakręcać się dodatkowo mam nadzieję, że małymi kroczkami da się to zmienić