Hej! Jestem tu nowa i nie do końca się odnajduję, dlatego, przepraszam z góry, jeśli pojawił się już tutaj taki wątek. Nie wiem za bardzo jak poradzić sobie z lękiem przed samotnością. Paradoksalnie mam rodziców, siostrę, partnera. Jednak chorobliwie boję się co się stanie gdy ich zabraknie, gdy umrą. W wyobraźni mam siebie samotną, bez nikogo, nie potrafiąca sobie poradzić z życiem, z samym zaburzeniem. To wywołuje ataki paniki, duszności, płaczliwość, odruchy wymiotne. Mam wrażenie, że żyję w nieustannym lęku, napięciu. Czekam aż to się stanie i pozostanę samotna. Nie potrafię cieszyć się chwilą i tym co mam teraz, tylko wyobrażam sobie co będzie za te kilkanaście/kilkadziesiąt lat. Jak sobie z tym poradzić? Mam wrażenie że jest coraz gorzej...

Uszatka pisze: ↑

7 stycznia 2020, o 18:54

Hej! Jestem tu nowa i nie do końca się odnajduję, dlatego, przepraszam z góry, jeśli pojawił się już tutaj taki wątek. Nie wiem za bardzo jak poradzić sobie z lękiem przed samotnością.

Tak jak z każdym innym lękiem tj. nie nadając wartości lękowym myślą.
Twój umysł jest w trybie awaryjnym, więc poszukuje zagrożenia, a wobec braku realnych zaczyna Cię wkręcać potencjalne.
Myśli to tylko myśli. Nikt z nas nie wie co będzie za 5 czy 10 lat i kto zostanie sam. Nie daj się wkręcać, nie traktuj tego serio i najważniejsze nie stresuj się tym, że tego typu myśli się pojawiają.