Jakiś czas temu trafiłam na to forum, żałuję, że tak późno. Jestem w ciąży i jestem pewna, że gdyby nie to i fakt, że trzeba było odstawić lek, nadal żyłabym, jak żyłam, nie podjęłabym nawet próby jakiejkolwiek zmiany. Jak tylko dowiedziałam się o ciąży, od razu zaczęłam panikować, bo wiadomo - jak ciąża, to mdłości i wymioty, a to jest coś, czego się panicznie boję. I chyba tak się tym nakręciłam, że przez pierwszy trymestr wręcz wegetowałam, a nie żyłam - codziennie mdłości, ale bez wymiotów, z tym, że jak już były, to od razu lęk, co prowadziło do ataków, które trwały nawet do dwóch godzin. Nie było tak źle, jak 10 lat temu, kiedy nerwica się u mnie zaczęła na dobre, ale miałam dość, już nawet stwierdziłam pewnego razu, że najlepiej, jakby mnie nie było na tym świecie.
Oczywiście czytałam forum, historię Victora, słuchałam nagrań i pierwsze, co mi przyszło do głowy to jakim cudem tak się czując mam akceptować, ryzykować? Nie mogłam tego pojąć, aż pewnego dnia powiedziałam DOŚĆ. Zaczęłam się stawiać nerwicy i jakoś szybko ogarnęłam somaty. Były nadal, ale nie tak często i nie tak silne, nie było już ataków lęku, tego ciągłego napięcia. Dało mi to nadzieję na to, że rzeczywiście mogę coś zrobić.
Po tym krótkim okresie poprawy nadszedł dół, następnie coś się wydarzyło, co mnie jeszcze bardziej zdołowało i teraz czuję się beznadziejnie. Nie mam somatów, ale czuję się taka rozdarta, gorzej niż zanim zaczęłam cokolwiek robić. Nie chcę się poddać, bo widzę, że jest lepiej, nie chodzi tylko o somaty, jednak jestem w stanie już o czymś innym pomyśleć niż tylko to, jak mi źle, pogadać z kimś o czymś innym niż mój stan psychiczny, nie użalam się tak nad sobą, jakoś częściej myślę o dziecku i są chwilę, że naprawdę się cieszę, z niektórymi myślami też jest lepiej, bo kiedy się pojawiają już nie wpadam w panikę, dlaczego się pojawiła, jak mogła się pojawić i nie zaczynam tego przeżywać na ogromną skalę, więc podsumowując jest różnica.
No ale jakby było tak kolorowo, nie pisałabym
Zacznę od tego, że od dziecka byłam nieśmiała, źle reagowałam na krytykę, bałam się opinii innych, chciałam być akceptowana, a raczej byłam wyobcowana. Jak mi coś nie wychodziło, zawsze czułam, że to moja wina, nawet jeśli nie było w tym mojej winy, to myślałam, że jakbym coś zrobiła lepiej, może byłoby inaczej. I te przemyślenia ciągną się za mną do dziś, co jest bardzo uciążliwe. Do tego oprócz rozpamiętywanie przeszłości, wiecznie się wszystkim zamartwiam. Czy np. gdzieś zdążę, czy ludzie mnie zaakceptują, czy będę miała pracę, czy mi przedłużą umowę i oczywiście od razu czarne scenariusze, że na pewno będzie źle. Jakoś tak żyłam do tej pory. Obecnie też mam obawy, czy z mężem będzie wszystko dobrze, czy go nie zwolnią z pracy (ostatnio to jest moja obsesja, mimo że nic na to nie wskazuje, ja się doszukuję jakiś znaków na niebie i na ziemi), czy rzeczywiście jeśli nerwica trwała tyle lat da się coś zmienić, czy dam radę zająć się swoim dzieckiem...Ostatnio zauważyłam, że obecnie nie mam myśli lękowych, np. coś się stanie mojemu dziecku, tylko właśnie przypomina mi się to, co było w przeszłości i niestety tylko to, co było negatywne. Aż się dziwię, że przychodzą mi do głowy nawet rzeczy, z którymi już się pogodziłam i o których myślałam, że już zapomniałam. Ja nawet o tym nie myślę, wczoraj podczas relaksacji nagle przypomniała mi się koleżanka z liceum
Codziennie budzę się rano, już nie mogę zasnąć, myśli się kłębią, a ja mam wrażenie, że muszę to analizować, czuję duży niepokój, jakby coś się miało wydarzyć niedobrego. Jeszcze jakby pojawiały się tylko obawy o teraźniejszość i przyszłość, to wiedziałabym, że to nerwica podsuwa mi te myśli, żeby mnie osłabić, pokazać, że nie dam rady, nie ma sensu się starać, ale czy te negatywne wspomnienia z przeszłości, chęć analizowania tego, obwinianie się za wszystko, mimo że wcześniej też tak było, ale jednak byłam w stanie pewne rzeczy zaakceptować, a teraz wszelkie zło to moja wina też jest związane z nerwicą, z tym, że chcę z tym walczyć, coś zmienić, czy to wynika z czegoś innego? Przepraszam za przydługawą historię
i jednocześnie proszę Was o rady.