Nie jesteś sama z tymi problemami!
Myślę, że dla wielu ludzi to przejście ze studiów na pracę jest ciężkie. Dla nerwicowców może szczególnie (ja też miałem duży kryzys właśnie na tym etapie).Estetka pisze: ↑27 października 2021, o 21:30Cześć,
myślałam, że powoli wychodzę z nerwicy, że czeka mnie już tylko dobra przyszłość. Niestety... niedawno skończyłam studia i pojawiła się kolejna przeszkoda - praca. Po moich studiach nie znajdę pracy w zawodzie w okolicy, a nie rozważam wyjazdu w najbliższej przyszłości. Wszystkie objawy się nasiliły.. problem z jelitami, mdłości, gula w gardle, problem z połykaniem, snem. Znowu biegam do lekarzy i wychodzą przy okazji różne diagnozy i podejrzenia. Mam takie szczęście, że przez studia zgromadziłam trochę oszczędności ze stypendiów, ale teraz już się to kończy. Czuję się strasznie źle, jest mi wstyd. Nie czuję się na siłach, żeby założyć działalność bez doświadczenia, a to jedyna opcja, oprócz doktoratu, którego nie brałam pod uwagę. Przez nerwicę nie pracowałam, studiowałam dziennie. Teraz siedzę i szukam czegokolwiek, ale.. no właśnie. Boję się wysłać CV, boję się tego zobowiązania, żeby chodzić do tej pracy. Mam czarne myśli, że sobie nie poradzę, że ktoś mnie wyśmieje, skrytykuje, wyrzuci po tygodniu. Jest mi wstyd, że teraz mam zacząć od pracy, np. w sklepie i spotka mnie tam ktoś znajomy. Z tego powodu, że były wobec mnie wysokie oczekiwania, byłam najlepsza w szkole, na studiach, miałam stypendia, jakieś sukcesy, wyróżnienia, a teraz nie wiem sama co chcę robić. Na terapię czekam na NFZ już bardzo długo. Przez to wszystko unikam rodziny, znajomych, a z każdym tygodniem moja pewność siebie sięga dna. Psują się moje relacje, bo każdy mi coś doradza i wkurza, że nie korzystam z tego. A ja po prostu panicznie się boję i wiem, że dopóki nie pójdę do tej pracy, to nic mi nie pomoże. Psycholog, psychiatra radziły podjąć się jakiejkolwiek pracy, nawet za najniższą, żebym się przekonała, że to nie jest straszne. Ale ja nie umiem... wysłałam już kilkadziesiąt CV, ale cisza. Często długo się zastanawiam, analizuję, sprawdzam lokalizacje firmy itp., co zabiera czas i jak w końcu wyślę CV, to jest już za późno. Byłam już na kilku rozmowach, nie stresowałam się, chcieli mnie zatrudnić, ale zawsze rezygnowałam z powodu lęku. Że to mnie przerośnie, że kogoś zawiodę. Rodzice tracą już do mnie cierpliwość, niedługo skończy mi się ubezpieczenie... Czy ktoś był w takiej sytuacji i jakoś z tego wyszedł? Jeszcze przed nerwicą marzyły mi się studia lekarskie, robienie kariery i teraz bardzo to przeżywam. Że jestem nikim, że zmarnowałam sobie życie, że już tego czasu nie nadrobię...
Nie chodzi nawet już o te zarobki tylko żeby zająć czymś głowę na jakiś czas w ciągu dnia, wtedy można w ogóle pracować nad emocjami i się od nich dystansować bo przy dłuższym braku zajęcia stają się zbyt silne.
Większość nerwicowców ma problem z perfekcjonizmem. Ja miałam taki problem, że stawiałam sobie wysoką poprzeczkę, że będę kimś wielkim, dostanę Nobla z elektryki, jednocześnie żyjąc w patologicznym domu i nie mając odwagi, żeby wykonać jakiś ruch. W ogóle nie wierzyłam w siebie, chociaż wyniki w nauce, rozmowy z ludźmi mówiły co innego. Jak skończyłam studia i doszło do szukania pracy to wysłałam zaledwie 3 cv. Okłamywałam rodzinę, znajomych, że tyle tego rozsyłam, a wysłałam tylko na to co mi w 300% odpowiadało, czyli coś na co w moim mniemaniu się nadawałam, czyli tam gdzie było minimum wymagań, bo takie miałam niskie mniemanie o sobie. Prace dostałam od razu i jestem w niej do dzisiaj, mimo że po jej rozpoczęciu nerwica mi się rozhulała i od tamtej pory się męczę. W każdym razie dostałam te prace od ręki, wszyscy byli mną zachwyceni, czy dostałabym się też do innych prac, na które bałam się wysyłać cv? Myślę, że tak, ale moja niepewność siebie wygrała. Plus tej sytuacji jest taki, że zaakceptowałam jakieś podrzędne stanowisko specjalisty (nie inżyniera), a zawsze mi się wydawało, że muszę komuś udowadniać jaka to ja nie jestem mądra i kim ja nie będę... Teraz mam w dupie nazwy stanowisk, mam w dupie same stanowiska, chciałabym być po prostu szczęśliwa. To moje myślenie było jakieś ograniczone. 
Wydaje mi się, że dopóki siebie nie pokochamy i nie zaakceptujemy, to i bycie prezesem nas nie zadowoli. :< A co do znuzenia itp, to dopiero zaczęłaś, ja do tej pory nie wiem czy się przestawiłam na ten tryb człowieka pracującego po studiach. W końcu i w te trybiki wejdziemy.