Aven! A myślałam, że już Tobie dawno minęło

Uff, poczułam się, że nie tylko ja zostałam ze starych wyjadaczy
Ja też mam DD dalej choć bywają okresy gdzie jest w porządku czasami właśnie tak potrafi pierdzielnąć, że nie wiesz co masz ze sobą zrobić
ale to dobrze, że już masz to z głowy! Guett, miejmy nadzieję, że nam też przejdzie, choć jeszcze zapewne musimy trochę pocierpieć

Ciężko mi to sobie w ogóle wyobrazić, skoro obecnie jest tak fatalnie.
U Cb widać rezultaty skoro jest czasem w porządku i tego mogę pozazdrościć.
Rozumiem, gdyby miał jakieś lepsze okresy z dd, moja praca z tym jest jak widać bez celowa. Mam to prawie albo już 3 lata i gdy spojrzę w przeszłość jak było np. 2 lata temu, bądź nawet rok temu no to żałuje, że wtedy narzekałem, wtedy było ok, a dwa lata temu już w ogóle luks.
No a obecnie jest jeden wielki koszmar, jestem tak odcięty, że nawet już tego całego cierpienia które niesie dd tak jakbym nie odczuwał

Cześć guett. Wiesz co mam tak samo.. Derealizacje zacząłem zauważać jakieś 3 lata temu i tak sobie z nią trwam.. Każdego dnia myślę sobie -kuźwa wczoraj było lepiej a dziś takie odcięcie... wszystko z automatu, całe życie leci z automatu.. Najbardziej mi szkoda tego czasu, tych zmarnowanych chwil z derealizacją.. Czasami jest fajnie, pozbylem się lęków dzięki terapi ale derealizacja nie odpuszcza ani na chwilę, chociaż czasami są dni kiedy tak nie przeszkadza ale ciągle mi towarzyszy.. Mam 25 lat, chciałbym jeszcze coś osiągnąć, cięszyc się życiem jak kiedyś, cieszyć się słońcem, zieloną trawą, cieszyć się z prostych rzeczy... Próbuję przestać analizować, akceptuję, ale robię to źle -nie pomaga. Wciąż mam na to wewnętrzne ciśnienie i nie potrafię się odwiesic. Myślę cały czas wrócić do pierwszego psychiatry u którego byłem,.. Bardzo dobry specjalista -jeden z najlepszych w Krakowie, wyleczyl już wiele wiele młodych ludzi z derealizacją. Zaproponował mi wtedy Abilify, zrobił to z taką pewnością i z taką łatwością, mówił że to lek który potrafi to całkowicie znieść i po kilku dniach dd poprostu będzie puszczać. Wtedy się strasznie wystraszylem jak przeczytałem o tym leku i wpadłem w koło lęków które trwało rok, wiadomo -lęk przed schizofrenia.. Może gdybym wtedy nie czytał już dawno było by po zaburzeniu.. Nie ma w internecie żadnych opinii odnośnie Abilify i jego wpływu na derealizacje, znalazłem tylko dwie opinie ludzi i obie mówiły że ten lek całkowicie zniósł zaburzenie. trochę brakuje mi odwagi żeby go spróbować ale myślę że chyba wkoncu się zbiorę

Chlopaki, ja mam dd rok czasu I od kilku dni jest lepiej. Podobnie jak Aven przyjelam w koncu, ze dd to nic strasznego, ze to tylko zmeczony umysl. I powiem Wam, ze cudownym uczuciem po takim czasie jest np. Troche poczuc klimat tego,ze jestem nad jeziorem, czy poczuc zapach glupiego zelu pod prysznic, powietrza, no kurde to dla mnie szok. Pisze troche, bo dd jest, ale mniejsze, I to zauwazalnie mniejsze. Co jeszcze zauwazylam to fakt, ze moja glowa wszyatkiego nie analizuje. A do tej pory od momentu otwarcia oczu analizowalam wszystko. To, czy chce wstac z lozka, czy bede wiedziala co na siebie ubtac, czy bede wiedziala, co zjesc, czy moze mam sprzatac, a moze lepiej pobawic sie z Synem, a moze lepiej spacer. Mnie te cale analizy dawaly takiego stracha, ze nie do opowiedzenia komus, kto tego nie przezyl. Strach byl na kazdym kroku, od kapieli przez mycie garow, przez spacery, no wszystkie czynnosci.Nawet nie wiem jak mam to opisac.
Ale bedac w ten weekend nad jeziorem I czujac powiew wiatru, czy nawet fakt, ze moge sobie luzno pozartowac, powyglupiac sie, bez takiego dowalenia w glowie czy to ja przed dd tez bym tak zrobila czy to czy tamto, no uczucie wspaniale. Serio! Kurde I tak w ostatnich dniach moge isc na spacer I po protu isc na spacer bez zbednych analiz to jest dla mnie magia. Albo to, ze zaraz wstane I zjem kolcje bez myslenia o tym, ze np. WlacZe gaz na czajnik, potem wezme chleb do reki tylko to jest naturlane I normalne to dla mnie magia. Powiem Wam, ze jak dd schodzi to jest uczucie nie do opisania dla kogos kto tego nie przezyl. Cieszy mnie wszystko I nic nie dziwi. Szok

p.karnia1, też coś o tym leku czytałem, opinii mało co do tego jak działa na dd. Dla mnie leki jednak to ostateczność.
Mnie nawet głupie spojrzenie na błękitne niebo nie cieszy, no bo zresztą jak ? skoro widzę ogromne iskry i męty, przez które w polu widzenia nie mam wolnej przestrzeni bez mętów. Codzienne patrzenie na wszystko męczy (co kiedyś było nie do pomyślenia), tu to faluje, tu męty, iksry, tu śnieg optyczny, tu tamto sramto....

Wiesz co, też mnie to baaardzo kiedyś martwiło , że życie przelatuje mi koło nosa, obecnie to nawet do mnie nie trafia. Kiedyś gdybym sobie pomyślał, że mam to np. 1,5 roku to bym czuł żal, smutek itp. A teraz tak jakby to zrobiło mi się obojętne...

szpagat, no to gratuluje. Na pewno miłe uczucie. Ja gdybym poczuł teraz klimat tego dawnego życia nawet odrobinke, to chyba bym wybiegł w samych gatkacch na ulice z radości. Serio

Zresztą, nie znam uczucia schodzenia tego stanu, poprawy czy coś. Odkąd to mam nie było czasu aby było lepiej ani jednej chwili, momentu gdzie bym poczuł się lepiej, jest ciągle tylko gorzej, znacznie gorzej. Rok temu myślałem, że wtedy było ciężko, ale myliłem się. Teraz mój kontakt z rzeczywistością z otoczeniem jest zerowy. Nawet nie ogarniam tego co się dzieje u mnie w pokoju, nie mówiąc już o wolnych przestrzeniach.
Z roku na rok, miesiąca na miesiąc jest sięgam coraz większe dna, odcięcie 200% większe każdego kolejnego dnia tracę jakąkolwkek ochotę na te zasrane życie.
Mogę robić wszystko a i tak mi to nic nie pomoże.
I jak tu mam widzieć szanse, że to mija. Nawet posty o wyjściu z tego nie dają mi nadzieji.

Guett, chyba wiem co czujesz

Ostatnio też jakoś to wszystko mi się pogorszyło. Mam jakieś dziwne lęki o byle pierdoły. Niedawno prawie dostałam ataku paniki, bo dom wydawał mi się obcy i było tak inaczej.
Teraz znowu ciągle mam zawroty głowy, ciągle boli mnie głowa. Poszłam z tego wszystkiego na badania, żeby sprawdzić czy wszystko ok. Pewnie znowu sie okaże, że to tylko nerwica i nie ma się czym martwić

A z tym, że nie masz radości z tego, że ktoś wyszedł z DD itd. to w sumie znma z autopsji Kiedyś byłam bardzo zaangażowana w to, żeby się odburzyć, żeby było jak kiedyś. A teraz? Też jakoś dziwnie nie mam na to takiego zapału. Ale są momenty, takie jak np. dzisiaj, że mam już dość. Dość analizowania, przejmowania się jakimiś pierdołami nerwicowymi. Zamiast np. iść kupić sobie bluzkę to sklepu to ja rozminiam - a dostanę tam migreny z aurą? Odrealni mnie pewnie, będę czuła ścisk w głowie, nie będę wiedziała co się dzieje itd.

Ale zauważam jedną rzecz - takie rzeczy dzieją się wtedy kiedy u mnie się coś zmienia, a ja cholera zauważam to za późno, kiedy już nerwica nieźle się rozkręca. Teraz wychodzę za mąż, za miesiąc gdzieś bronię magisterki, kończę studia. Wkraczam w nowy etap. Etap dorosłego, odpowiedzialnego życia... szkoda tylko, że nie pełną parą, ale to tak właściwie wina mnie samej

Nierealna, no właśnie ten zapał do wyjścia z tego jakby zniknął, jakby mi nie zależało na wyjsciu z tego.

To i u mnie jest gorzej gdy pojawiają się jakieś zmiany. Ale u siebie zauważyłem coś innego, jak mam wiele rzeczy do zrobienia, raz jestem tu raz tam, gdy ciągle coś mam na głowie, to mój mózg mniej ogarnia, wszystko dzieje się za szybko dla niego. Ciągle jestem bardzo odcięty w takie dni, a w dzień wolny czuje się mniej odrealniony, chociaż jak jestem po za domem to jest tak samo jak w dni które mam coś do zrobienia.

Mi sie poprawia z każdym tygodniem. Jaki zestaw? Dobrze dobrane leki w szpitalu, w konkretnych dawkach, które mnie wyciągnęly ze stanow depresji i dały podłoże do działań, psychoterapia CBT, i przedewszystkim akceptacja wszystkich stanów i pozwolenia na to by mieć gorszy moment i akceptacja tego, że się teraz nie czuje, nie pamięta i nie nakręcanie się tym bo to powoduje lęk. To wszystko mija, widzę sam po sobie. Jak przypomnę sobie swój stan w okresie zimowym to jest niebo a ziemia. Pobyt w klinice wiele mnie dźwignal dzięki opiece profesorow psychiatrii i szeregu psychologów. Wyszedłem w dużo lepszej kondycji i spotkalem mnóstwo ciekawych ludzi z różnymi problemami. Nie bójcie sie leków, psychiatrów, ja byłem tak zdesperowany, że zgłosiłem się do kliniki i to był strzał w dziesiątkę bo czuje sie coraz lepiej a miesiąc maj uważam za miesiąc sukcesu w odburzaniu.

42Klara pisze: ↑

26 lutego 2015, o 14:48

Witajcie wszyscy !

Ponieważ jak już niektórzy z Was wiedzą, w końcu zaczęłam naprawdę PRÓBOWAĆ wcielać w życie całą mądrość znajdującą się na forum nt.
jak sobie radzić z DD.

Rozpoczęłam także terapię z psycholog-terapeutą, która od 10 lat pracuje z osobami po traumach i która zaproponowała mi
na początek "coś" czego nikt do tej pory nie proponował i o czym nie słyszałam.

Jest to metoda EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing), poniżej link z informacjami cóż to takiego jest.

www.emdr.com.pl/?id=2&lang=1

Dzień dobry Wszystkim,
Czy ktoś z forumowiczów lub moderatorów, którzy są na forum od 2015 roku, wie do kogo 42Klara chodziła na terapię EMDR i jakie efekty tej terapi miała... ma?
W postach 42Klary nie wyczytałam żadnych konkretnych wiadomości, do kogo chodziła, ale może na priv z kimś korespondowała i ktoś wie do kogo chodziła na terapię?
Jej ostatni post mówi, że wybiera się na tą terapię ale już niestety nie wróciła na forum z wiadomościami jak jej ta terapia pomogła i czy się odburzyła.

Chciałabym skorzystać z tej metody ale nie wiem do kogo się udać. Chciałabym kogoś poleconego, własnie z wieloletnim doświadczeniem.
A może ktoś z forumowiczów wie coś o tej metodzie i może polecić jakiegoś terapeutę w Warszawie.

Pozdrawiam Wszystkich i dziękuję za odpowiedź.

Em...Hej dobry wieczór wszytkim?
Że stanem Deralizacji mam sztuczność już od... pierwszego zapalenia Maryśki. Jako młoda osoba byłam ciekawa jak to jest i cóż skończyło się tym stanem w jakim jestem. Do tego owe uczucia nasiliło się po tym jak chłopak który dał mi spróbować zioła ze mną zerwał. Dostać się do psychiatry ciężko oraz badania neurologiczne a do tego wizytę z psychologiem mam dopiero w następnym miesiącu. Szczerze próbuje sobie jakoś radzić, dużo dotyku ludzkiego, ból , głośna, muzyka , zimny wiatr i częste wychodzenie na dwór. Jednak mam to dosłownie codziennie i mija to tylko na chwilę by potem wrócić na samą noc przez co boje się usnąć gdyż mój mózg na dodatek mówi mi że się nie obudzę. Staram się z tym walczyć ale nie wiem co robić 🥲

Hi polecam dobry serial i przede wszystkim ja biegałem po 2- 3 km dziennie:) pomagało! Polecam również suplement bez recepty Sanprobi Stress 20 Kap. Probiotyk.
Serdecznie pozdrawiam życzę zdrówka wszystkiego dobrego jedno mogę ci z mojego doświadczenia jeszcze podpowiedzieć nie ma takiej opcji żeby ten stan „rzeczy” nie przeszedł mózg sam się uspokoi ale to są moje doświadczenia podkreślam moje! Jeszcze raz wszystkiego dobrego!Ps. mi podsyłał mózg fałszywe myśli fałszywe uczucia fałszywe fantazje po to żeby doprowadzić mnie do stanu zagrożenia bo uzależnił się mój mózg od lęku i mniej wnikałem tym lepiej się czułem!

Aby zminimalizowac zejscie po amfetaminie kluczem jest odpowiednie nawodnienie. Na drugi dzień po zażyciu pijemy 2 litry płynów. Pijemy małymi łykami co kilkanascie minut czyli 1 szklanka zajmuje nam ok 30 minut. Pijemy 2 razy dziennie elektrolity, dwa razy dziennie witaminę c 1000 - pomaga wyplukac scierwo z organizmu. Rano wypijamy yerba mate plus bierzemy tabletke guarany. Inne przyjmowane plyny to przede wszystkim woda i ziola moczopedne jak np korzen mniszka lekarskiego. Nie zapominamy o jedzeniu. Najlepiej 5 posilkow co 2 - 3 godziny. Możemy brać też dodatkowo magnez. Ja biorę dodatkowo guggul balsamowiec indyjski rano i komplex witamin. Staramy się tak działać nie tylko na drugi dzień po zażyciu, ale też przez kolejne dni. Na 4 dzień możemy darować sobie już picie witaminy c. A tak w ogole to życzę wszystkim żeby udało się calosciowe rzucenie amfy, nie tylko na jakiś czas, ale na całe życie.

Kruczek pisze: ↑

16 lutego 2022, o 01:31

Em...Hej dobry wieczór wszytkim?
Że stanem Deralizacji mam sztuczność już od... pierwszego zapalenia Maryśki. Jako młoda osoba byłam ciekawa jak to jest i cóż skończyło się tym stanem w jakim jestem. Do tego owe uczucia nasiliło się po tym jak chłopak który dał mi spróbować zioła ze mną zerwał. Dostać się do psychiatry ciężko oraz badania neurologiczne a do tego wizytę z psychologiem mam dopiero w następnym miesiącu. Szczerze próbuje sobie jakoś radzić, dużo dotyku ludzkiego, ból , głośna, muzyka , zimny wiatr i częste wychodzenie na dwór. Jednak mam to dosłownie codziennie i mija to tylko na chwilę by potem wrócić na samą noc przez co boje się usnąć gdyż mój mózg na dodatek mówi mi że się nie obudzę. Staram się z tym walczyć ale nie wiem co robić 🥲

Chyba nie ma złotego środka tak naprawdę z doświadczenia wiem ,że to minie ale jak mózg sie po prostu uspokoi. Jedynie co możemy zrobić to mu w tym pomóc poprzez zrozumienie, nie dodawanie nakręcaniem się i cierpliwe czekanie poprzez np relaksację . Musisz znaleść sposób na siebie co ci przynosi ulgę chociażby na chwilę. Dobrą wiadomoscią jest to ,że to mija mózg się wystraszył i cie odcina. Nic ci nie będzię chociaż wiem ,żę jest to bardzo upierdliwie i uprzykszające zycie.