Gosia powiem Ci tak.
Nigdy nie zapomina się pewnych krzywd, ale mozna je w jakis sposob zrozumiec i zaakceptować ze tak sie stało. Ja tak zrobialam i we mnie jest duza obojętność wobec tych dawnych rozterek. W zasadzie mialam opisac dziecinstwo w poscie odburzeniowym a nie moge nadac temu pewnej emocjonalnej wartości bo we mnie jej nie ma.
Warto iść do przodu bo Ty juz przeszlosci nie zmienisz jedynie możesz zmieniać coś w teraźniejszości, która kiedys zaowocuje inna jakością życia.
Tak naprawdę tamten czas odcisnal w Tobie dość duże pietno ale czy warto poświęcać na to kolejne 10 lat ? Przez to ze nadal jestes w tamtym czasie nie dajesz sobie szansy by budować coś teraz.

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:00

Gosia powiem Ci tak.
Nigdy nie zapomina się pewnych krzywd, ale mozna je w jakis sposob zrozumiec i zaakceptować ze tak sie stało. Ja tak zrobialam i we mnie jest duza obojętność wobec tych dawnych rozterek. W zasadzie mialam opisac dziecinstwo w poscie odburzeniowym a nie moge nadac temu pewnej emocjonalnej wartości bo we mnie jej nie ma.
Warto iść do przodu bo Ty juz przeszlosci nie zmienisz jedynie możesz zmieniać coś w teraźniejszości, która kiedys zaowocuje inna jakością życia.
Tak naprawdę tamten czas odcisnal w Tobie dość duże pietno ale czy warto poświęcać na to kolejne 10 lat ? Przez to ze nadal jestes w tamtym czasie nie dajesz sobie szansy by budować coś teraz.

Nie wiem ,myślę że terapia w tym kierunku dałabym więcej efektu bo nie sądzę abym sama sobie z tym wszystkim poradziła
Można rzucać hasła pt `idź do przodu ,nie oglądaj się za Siebie ale to tak nie działa .Znam starsze osoby ,ludzi z podobnymi doświadczeniami którzy zmagają się z traumami tego typu przez całe swoje życie. Nie wiem jakie miałaś dorastanie i dzieciństwo -ale moje było na tyle dramatyczne że wciąż na wspomnienie pewnych krzywd chce mi się płakać ,zwłaszcza jeśli chodzi o akty przemocy .Mój ojciec ma prawie 50 lat, sam miał patologię w swoim domu rodzinnym ,zwykle ta spuścizna spada na kolejne pokolenia ,alkoholizm zniszczył jego życie ,pije do dziś dzień i wygląda gorzej od menela który chodzi po śmietnikach ,atmosfera w moim domu jest i była taka sama. Mój ojciec sobie nie poradził ,nie wiem jak będzie ze mną. ..

Wiem że jeżeli nie przejdę przez terapię to sama zgotuje piekło ,swoim najbliższym ,rodzinie .

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:16

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:00

Gosia powiem Ci tak.
Nigdy nie zapomina się pewnych krzywd, ale mozna je w jakis sposob zrozumiec i zaakceptować ze tak sie stało. Ja tak zrobialam i we mnie jest duza obojętność wobec tych dawnych rozterek. W zasadzie mialam opisac dziecinstwo w poscie odburzeniowym a nie moge nadac temu pewnej emocjonalnej wartości bo we mnie jej nie ma.
Warto iść do przodu bo Ty juz przeszlosci nie zmienisz jedynie możesz zmieniać coś w teraźniejszości, która kiedys zaowocuje inna jakością życia.
Tak naprawdę tamten czas odcisnal w Tobie dość duże pietno ale czy warto poświęcać na to kolejne 10 lat ? Przez to ze nadal jestes w tamtym czasie nie dajesz sobie szansy by budować coś teraz.

Nie wiem ,myślę że terapia w tym kierunku dałabym więcej efektu bo nie sądzę abym sama sobie z tym wszystkim poradziła
Można rzucać hasła pt `idź do przodu ,nie oglądaj się za Siebie ale to tak nie działa .Znam starsze osoby ,ludzi z podobnymi doświadczeniami którzy zmagają się z traumami tego typu przez całe swoje życie. Nie wiem jakie miałaś dorastanie i dzieciństwo -ale moje było na tyle dramatyczne że wciąż na wspomnienie pewnych krzywd chce mi się płakać ,zwłaszcza jeśli chodzi o akty przemocy .Mój ojciec ma prawie 50 lat, sam miał patologię w swoim domu rodzinnym ,zwykle ta spuścizna spada na kolejne pokolenia ,alkoholizm zniszczył jego życie ,pije do dziś dzień i wygląda gorzej od menela który chodzi po śmietnikach ,atmosfera w moim domu jest i była taka sama. Mój ojciec sobie nie poradził ,nie wiem jak będzie ze mną. ..

Wiem że jeżeli nie przejdę przez terapię to sama zgotuje piekło ,swoim najbliższym ,rodzinie .

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:23

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:16

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:00

Gosia powiem Ci tak.
Nigdy nie zapomina się pewnych krzywd, ale mozna je w jakis sposob zrozumiec i zaakceptować ze tak sie stało. Ja tak zrobialam i we mnie jest duza obojętność wobec tych dawnych rozterek. W zasadzie mialam opisac dziecinstwo w poscie odburzeniowym a nie moge nadac temu pewnej emocjonalnej wartości bo we mnie jej nie ma.
Warto iść do przodu bo Ty juz przeszlosci nie zmienisz jedynie możesz zmieniać coś w teraźniejszości, która kiedys zaowocuje inna jakością życia.
Tak naprawdę tamten czas odcisnal w Tobie dość duże pietno ale czy warto poświęcać na to kolejne 10 lat ? Przez to ze nadal jestes w tamtym czasie nie dajesz sobie szansy by budować coś teraz.

Nie wiem ,myślę że terapia w tym kierunku dałabym więcej efektu bo nie sądzę abym sama sobie z tym wszystkim poradziła
Można rzucać hasła pt `idź do przodu ,nie oglądaj się za Siebie ale to tak nie działa .Znam starsze osoby ,ludzi z podobnymi doświadczeniami którzy zmagają się z traumami tego typu przez całe swoje życie. Nie wiem jakie miałaś dorastanie i dzieciństwo -ale moje było na tyle dramatyczne że wciąż na wspomnienie pewnych krzywd chce mi się płakać ,zwłaszcza jeśli chodzi o akty przemocy .Mój ojciec ma prawie 50 lat, sam miał patologię w swoim domu rodzinnym ,zwykle ta spuścizna spada na kolejne pokolenia ,alkoholizm zniszczył jego życie ,pije do dziś dzień i wygląda gorzej od menela który chodzi po śmietnikach ,atmosfera w moim domu jest i była taka sama. Mój ojciec sobie nie poradził ,nie wiem jak będzie ze mną. ..

Wiem że jeżeli nie przejdę przez terapię to sama zgotuje piekło ,swoim najbliższym ,rodzinie .

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

Chciałam się Ciebie jeszcze spytać - a jakbyś postąpiła z tym facetem dzisiaj ?Czy powinnam go ignorować przez resztę życia ? czy porozmawiać? czy zachowywać się tak jakby nie było tematu? bo tego też nie wiem .Jakbyś się zachowała na moim miejscu? mam prawo do tego aby zapomnieć o jego istnieniu?

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:50

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:23

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:16

Nie wiem ,myślę że terapia w tym kierunku dałabym więcej efektu bo nie sądzę abym sama sobie z tym wszystkim poradziła
Można rzucać hasła pt `idź do przodu ,nie oglądaj się za Siebie ale to tak nie działa .Znam starsze osoby ,ludzi z podobnymi doświadczeniami którzy zmagają się z traumami tego typu przez całe swoje życie. Nie wiem jakie miałaś dorastanie i dzieciństwo -ale moje było na tyle dramatyczne że wciąż na wspomnienie pewnych krzywd chce mi się płakać ,zwłaszcza jeśli chodzi o akty przemocy .Mój ojciec ma prawie 50 lat, sam miał patologię w swoim domu rodzinnym ,zwykle ta spuścizna spada na kolejne pokolenia ,alkoholizm zniszczył jego życie ,pije do dziś dzień i wygląda gorzej od menela który chodzi po śmietnikach ,atmosfera w moim domu jest i była taka sama. Mój ojciec sobie nie poradził ,nie wiem jak będzie ze mną. ..

Wiem że jeżeli nie przejdę przez terapię to sama zgotuje piekło ,swoim najbliższym ,rodzinie .

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

Chciałam się Ciebie jeszcze spytać - a jakbyś postąpiła z tym facetem dzisiaj ?Czy powinnam go ignorować przez resztę życia ? czy porozmawiać? czy zachowywać się tak jakby nie było tematu? bo tego też nie wiem .Jakbyś się zachowała na moim miejscu? mam prawo do tego aby zapomnieć o jego istnieniu?

Powiem Ci tak. Ja jak mialam 18scie lat miałam chłopaka bylismy ze soba z pol roku. W piatek ( dokladnie pamiętam dzien) stracilam z nim dziewictwo w sobote na imprezie siedziala juz na jego kolanach inna dziewczyna.
Potem ja zdradzal ze mna ( ja już z nim nie chcialam byc)
Ogólnie doszlam do wniosku ze to taki typ osoby i ja tego nie zmienie a sam ma duze problemy.
Chlopak o którym opowiadalas tez je mial bi jego reakcje tez były malo stosowne.
Masz prawo by o nim zapomniec masz tez prawo czuc zal czy dystans.
Ja odpuściłabym spotanie i wyjaśnianie. Jedynie jakbym ja np byla nim to bym starala sie to wyjaśnić w przeciwnym wypadku nie. Ale dla Ciebie moze to byc pewne oczyszczenie z demonow przeszlosci z tym ze zastanow sie Gosia czy Ty aby znow nie ozywisz pewnych emocji i potem jak cos nie wyjdzie nie będziesz zamartwiac się kolejne 10 lat?
Wiesz tak naprawdę gdybyś tym nie zyla bylabys szczesliwa z kims innym. Czasami warto dac odejsc wspomnienom ja dalam i bylam potem zakochana potężnie. Teraz tez jestem bo daje sobie prawo by byc szczesliwa osobą.
Czesto też do ciężkich zdarzeń dorabiam sobie filozofie jakiejs z tego nauki obserwacji. Tez mialam ciezkie życie jak Ty chociaz kazda z nas mogla inaczej to odebrac i przezyc ale jak miałam 19scie lat wpadlam w roczna depresję. Lezalam w lozku z talerzami garnkami zamkniętymi zaluzjami. Po tym okresie powiedzialam sobie ze juz nigdy tak nie bedzie, ze nie bede swoim wrogiem i jak po 7 latach dostałam ciezkiego napadu nerwicowego od razu ruszylam z buta po to by dbac o siebie i siebie cenić.
Jak bedziesz chciala moge Ci pomoc wiem ze Twoje zycie to nie byl koncert zycien ale tez wierze bo jestes madra dziewczyna ze sie podniesiesz i pojdziesz na przod. Jak mi sie udalo to Tobie tez sie uda

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:59

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:50

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:23

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

Chciałam się Ciebie jeszcze spytać - a jakbyś postąpiła z tym facetem dzisiaj ?Czy powinnam go ignorować przez resztę życia ? czy porozmawiać? czy zachowywać się tak jakby nie było tematu? bo tego też nie wiem .Jakbyś się zachowała na moim miejscu? mam prawo do tego aby zapomnieć o jego istnieniu?

Powiem Ci tak. Ja jak mialam 18scie lat miałam chłopaka bylismy ze soba z pol roku. W piatek ( dokladnie pamiętam dzien) stracilam z nim dziewictwo w sobote na imprezie siedziala juz na jego kolanach inna dziewczyna.
Potem ja zdradzal ze mna ( ja już z nim nie chcialam byc)
Ogólnie doszlam do wniosku ze to taki typ osoby i ja tego nie zmienie a sam ma duze problemy.
Chlopak o którym opowiadalas tez je mial bi jego reakcje tez były malo stosowne.
Masz prawo by o nim zapomniec masz tez prawo czuc zal czy dystans.
Ja odpuściłabym spotanie i wyjaśnianie. Jedynie jakbym ja np byla nim to bym starala sie to wyjaśnić w przeciwnym wypadku nie. Ale dla Ciebie moze to byc pewne oczyszczenie z demonow przeszlosci z tym ze zastanow sie Gosia czy Ty aby znow nie ozywisz pewnych emocji i potem jak cos nie wyjdzie nie będziesz zamartwiac się kolejne 10 lat?
Wiesz tak naprawdę gdybyś tym nie zyla bylabys szczesliwa z kims innym. Czasami warto dac odejsc wspomnienom ja dalam i bylam potem zakochana potężnie. Teraz tez jestem bo daje sobie prawo by byc szczesliwa osobą.
Czesto też do ciężkich zdarzeń dorabiam sobie filozofie jakiejs z tego nauki obserwacji. Tez mialam ciezkie życie jak Ty chociaz kazda z nas mogla inaczej to odebrac i przezyc ale jak miałam 19scie lat wpadlam w roczna depresję. Lezalam w lozku z talerzami garnkami zamkniętymi zaluzjami. Po tym okresie powiedzialam sobie ze juz nigdy tak nie bedzie, ze nie bede swoim wrogiem i jak po 7 latach dostałam ciezkiego napadu nerwicowego od razu ruszylam z buta po to by dbac o siebie i siebie cenić.
Jak bedziesz chciala moge Ci pomoc wiem ze Twoje zycie to nie byl koncert zycien ale tez wierze bo jestes madra dziewczyna ze sie podniesiesz i pojdziesz na przod. Jak mi sie udalo to Tobie tez sie uda

Dziękuje Ci. Co do kontaktu z nim -to odpuszczę Sobie ,tyle już przeszłam w życiu i tak się nacierpiałam z jego powodu również .Poza tym wychodzę z założenia że skoro raz tak między nami wyszło to widocznie tak miało być .A on i tak przeszłość nie zmieni ,ani czasu nie cofnie ..najwyżej powie że mu przykro ,bez sensu .

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 19:49

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:59

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:50

Chciałam się Ciebie jeszcze spytać - a jakbyś postąpiła z tym facetem dzisiaj ?Czy powinnam go ignorować przez resztę życia ? czy porozmawiać? czy zachowywać się tak jakby nie było tematu? bo tego też nie wiem .Jakbyś się zachowała na moim miejscu? mam prawo do tego aby zapomnieć o jego istnieniu?

Powiem Ci tak. Ja jak mialam 18scie lat miałam chłopaka bylismy ze soba z pol roku. W piatek ( dokladnie pamiętam dzien) stracilam z nim dziewictwo w sobote na imprezie siedziala juz na jego kolanach inna dziewczyna.
Potem ja zdradzal ze mna ( ja już z nim nie chcialam byc)
Ogólnie doszlam do wniosku ze to taki typ osoby i ja tego nie zmienie a sam ma duze problemy.
Chlopak o którym opowiadalas tez je mial bi jego reakcje tez były malo stosowne.
Masz prawo by o nim zapomniec masz tez prawo czuc zal czy dystans.
Ja odpuściłabym spotanie i wyjaśnianie. Jedynie jakbym ja np byla nim to bym starala sie to wyjaśnić w przeciwnym wypadku nie. Ale dla Ciebie moze to byc pewne oczyszczenie z demonow przeszlosci z tym ze zastanow sie Gosia czy Ty aby znow nie ozywisz pewnych emocji i potem jak cos nie wyjdzie nie będziesz zamartwiac się kolejne 10 lat?
Wiesz tak naprawdę gdybyś tym nie zyla bylabys szczesliwa z kims innym. Czasami warto dac odejsc wspomnienom ja dalam i bylam potem zakochana potężnie. Teraz tez jestem bo daje sobie prawo by byc szczesliwa osobą.
Czesto też do ciężkich zdarzeń dorabiam sobie filozofie jakiejs z tego nauki obserwacji. Tez mialam ciezkie życie jak Ty chociaz kazda z nas mogla inaczej to odebrac i przezyc ale jak miałam 19scie lat wpadlam w roczna depresję. Lezalam w lozku z talerzami garnkami zamkniętymi zaluzjami. Po tym okresie powiedzialam sobie ze juz nigdy tak nie bedzie, ze nie bede swoim wrogiem i jak po 7 latach dostałam ciezkiego napadu nerwicowego od razu ruszylam z buta po to by dbac o siebie i siebie cenić.
Jak bedziesz chciala moge Ci pomoc wiem ze Twoje zycie to nie byl koncert zycien ale tez wierze bo jestes madra dziewczyna ze sie podniesiesz i pojdziesz na przod. Jak mi sie udalo to Tobie tez sie uda

Dziękuje Ci. Co do kontaktu z nim -to odpuszczę Sobie ,tyle już przeszłam w życiu i tak się nacierpiałam z jego powodu również .Poza tym wychodzę z założenia że skoro raz tak między nami wyszło to widocznie tak miało być .A on i tak przeszłość nie zmieni ,ani czasu nie cofnie ..najwyżej powie że mu przykro ,bez sensu .

Co ciekawe jesli tak na poziomie podświadomości zapiszesz sobie to co terqz mowisz uwierzysz w to tak mentalnie to bedzie Ci sie dobrze zyc. Bo teraz napisalas wazna rzecz. Ze pewnych kwestii juz nie zmienisz, ze w sumie sytuacja za bardzo sie nie wyklaruje. Ze tak czasami bywa. To sa madre slowa .
Powiedz mi co Ty teraz robisz? Gdzie mieszkasz? Od tego czasu bylas z kims ? Jak wygladala ta relacja ? Duzo tu piszesz o tym co dzialo sie 10 lat wstecz, ale co dzieje sie teraz ?

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 21:57

Gosia2626 pisze: ↑

1 maja 2018, o 19:49

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:59

Powiem Ci tak. Ja jak mialam 18scie lat miałam chłopaka bylismy ze soba z pol roku. W piatek ( dokladnie pamiętam dzien) stracilam z nim dziewictwo w sobote na imprezie siedziala juz na jego kolanach inna dziewczyna.
Potem ja zdradzal ze mna ( ja już z nim nie chcialam byc)
Ogólnie doszlam do wniosku ze to taki typ osoby i ja tego nie zmienie a sam ma duze problemy.
Chlopak o którym opowiadalas tez je mial bi jego reakcje tez były malo stosowne.
Masz prawo by o nim zapomniec masz tez prawo czuc zal czy dystans.
Ja odpuściłabym spotanie i wyjaśnianie. Jedynie jakbym ja np byla nim to bym starala sie to wyjaśnić w przeciwnym wypadku nie. Ale dla Ciebie moze to byc pewne oczyszczenie z demonow przeszlosci z tym ze zastanow sie Gosia czy Ty aby znow nie ozywisz pewnych emocji i potem jak cos nie wyjdzie nie będziesz zamartwiac się kolejne 10 lat?
Wiesz tak naprawdę gdybyś tym nie zyla bylabys szczesliwa z kims innym. Czasami warto dac odejsc wspomnienom ja dalam i bylam potem zakochana potężnie. Teraz tez jestem bo daje sobie prawo by byc szczesliwa osobą.
Czesto też do ciężkich zdarzeń dorabiam sobie filozofie jakiejs z tego nauki obserwacji. Tez mialam ciezkie życie jak Ty chociaz kazda z nas mogla inaczej to odebrac i przezyc ale jak miałam 19scie lat wpadlam w roczna depresję. Lezalam w lozku z talerzami garnkami zamkniętymi zaluzjami. Po tym okresie powiedzialam sobie ze juz nigdy tak nie bedzie, ze nie bede swoim wrogiem i jak po 7 latach dostałam ciezkiego napadu nerwicowego od razu ruszylam z buta po to by dbac o siebie i siebie cenić.
Jak bedziesz chciala moge Ci pomoc wiem ze Twoje zycie to nie byl koncert zycien ale tez wierze bo jestes madra dziewczyna ze sie podniesiesz i pojdziesz na przod. Jak mi sie udalo to Tobie tez sie uda

Dziękuje Ci. Co do kontaktu z nim -to odpuszczę Sobie ,tyle już przeszłam w życiu i tak się nacierpiałam z jego powodu również .Poza tym wychodzę z założenia że skoro raz tak między nami wyszło to widocznie tak miało być .A on i tak przeszłość nie zmieni ,ani czasu nie cofnie ..najwyżej powie że mu przykro ,bez sensu .

Co ciekawe jesli tak na poziomie podświadomości zapiszesz sobie to co terqz mowisz uwierzysz w to tak mentalnie to bedzie Ci sie dobrze zyc. Bo teraz napisalas wazna rzecz. Ze pewnych kwestii juz nie zmienisz, ze w sumie sytuacja za bardzo sie nie wyklaruje. Ze tak czasami bywa. To sa madre slowa .
Powiedz mi co Ty teraz robisz? Gdzie mieszkasz? Od tego czasu bylas z kims ? Jak wygladala ta relacja ? Duzo tu piszesz o tym co dzialo sie 10 lat wstecz, ale co dzieje sie teraz ?

Ogólnie to mieszkam już sama ,pracuje ..staram się wiązać koniec z końcem . Przez 10 lat było się w kilku związkach Jednak większość z nich nie była szczęśliwa ,kilka przelotnych znajomość też mam za sobą . I powiem Ci że swoja pierwszą miłość przeszłam najmocniej i najintensywniej ,całkowicie wypaliłam się emocjonalnie. Byłam z facetem półtora roku i przy rozstaniu nawet łzy nie uroniłam .. wciąż uważam ze tamto uczucie było ogromne .I pewnie też dlatego skończyło się tak dramatycznie dla mnie .

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:23

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

Myślisz,że gdybyś musiała mieszka z matką 24h to byś się odburzyła?Miałaś chyba to szczęście w nieszczęściu ,że nie musiałaś dłużej przebywać z matką i mogłaś się od niej odseparować.Myślisz,że byś dała radę odzyskać spokój przebywając z nią ?

Celine Marie pisze: ↑

2 maja 2018, o 23:05

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:23

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

Myślisz,że gdybyś musiała mieszka z matką 24h to byś się odburzyła?Miałaś chyba to szczęście w nieszczęściu ,że nie musiałaś dłużej przebywać z matką i mogłaś się od niej odseparować.Myślisz,że byś dała radę odzyskać spokój przebywając z nią ?

Tak to sa plusy jednakze w młodości bylam bardzo samotna osoba mimo iz wielu ludzi obcych gdzies tam było. Ja osobiście nie moglam zrozumiec dlaczego jestem niekochana. Matka zas mieszkala niedaleko mnie wiec miala często okazje mnie ponizac i w pewnien sposób znecac się nade mna. To ze z nia nie mieszkałam to jedno a to ze ten kontakt od czasu do czasu byl i niestety opieral sie on głównie na dosc ciężkich awanturach i wykrzykiwaniu w moja strone to jak ona musi cierpic bo zmarnowala sobie zycie. Poza tym jak masz 14 lat i musisz ogarnac zycie, podstowowe kwestie ktorej czasami ludzie nie ogarniaja w wieku 25 lat to tez druga bajka bo jak ja sobie zakupow nie zrobiłam to po prostu nie jadlam.

Celine Marie pisze: ↑

2 maja 2018, o 23:05

eiviss1204 pisze: ↑

1 maja 2018, o 15:23

Terapia jest bardzo ważna. Takze koniecznie idz. U mnie to bylo tak ze ja mieszkalam sama od 14 steto roku zycia musialam sie wyprowadzić do pustego domu po babci bo mama nie mogla mnie znieść. Ojca nie znam
Wiem ze latwo sie mowi, ja ze lzami w oczach musialam isc do przodu bo nie chcialam tak zyc. Obserwowałam swoje zachowania i podpinalam je pod pewne zdarzenia z mojego dziecinstwa i staralam się je zrozumieć. I odnalazlam pewnien spokój. Nadal mam czasami kontakt z matką jak trzeba bo mam siostrę mala ale nie wzbudza we mnie wielkich emocji czasami jestem w szoku jak mówię do siostry "Twoja mama" "Ah ta Twoja mama" co jest czasami nieco dziwne dla osób z boku.
Zycze Ci powodzenia i idz koniecznie na terapie, bo życie w zawieszeniu na 10 lat nie da Ci właściwie za wiele. Dobrze ze zauwazylas ze jest to problemem i szukasz pomocy

Myślisz,że gdybyś musiała mieszka z matką 24h to byś się odburzyła?Miałaś chyba to szczęście w nieszczęściu ,że nie musiałaś dłużej przebywać z matką i mogłaś się od niej odseparować.Myślisz,że byś dała radę odzyskać spokój przebywając z nią ?

Czasami wyprowadzka z destrukcyjnego środowiska to najlepsza decyzja i możliwość dla takiej osoby . Ja nie miałam takich warunków żeby gdzieś uciec przed swoimi oprawcami tylko mieszkałam z nimi pod jednym dachem . Mogę śmiało powiedzieć że do mojego stanu psychicznego i choroby przyczyniła się moja matka wraz z ojcem .
Gdy miałam problemy z autoagresją to nie otrzymałam od matki żadnego wsparcia ani pomocy ,jedynie przemoc i wyzwiska ,byłam nazywaną wariatką ,stukniętą ,nienormalną. A gdy sugerowałam jej że mam myśli samobójcze to twierdziła że droga wolna jak chce to mogę sobie coś zrobić ,to ona mi ładną trumnę przygotuje . Szydziła ze mnie ,naśmiewała się gdy byłam zapłakana i w agonii. ....znęcała się nade mną do takiego stopnia że chwilami myślałam że z tej desperacji skoczę z 4 piętra okna mieszkalnego mojego pokoju ...


Gdy dowiedziała się o tym co ojciec mi robi ,że przekracza granicę mojej intymność .. to zbagatelizowała sprawę ,twierdząc ze to moja winna , że go prowokuje i zachowuje się jak jego kochanka ,zamiast mi pomóc traktowała mnie jak swoją rywalkę, była o mnie zazdrosna. ..moja matka ,tak naprawdę nigdy moją matką nie była... pamiętam jak miałam pierwszego chłopaka ,starszego od Siebie i on bardzo nalegał na zbliżenie ,byłam wtedy jeszcze dziewicą ,nie gotową zupełnie na te sprawynie chciałam tego .. . On naciskał i próbował siłą wymusić na mnie seks ..a ja nie znająca się na tych rejonach .. poszłam po radę do niej ,usłyszałam wtedy że mężczyzna nie jest od kochania i przytulania ale od łóżka i jak mu sama nie dam to mnie siłą weźmie i będzie mnie używał ,a skoro nie chce z nim sypiać to mam mu dupy nie zawracać niech sobie inną prawdziwą jak to określiła kobietę. w końcu po jej namowach uległam się na przeżycie swojego pierwszego razu -facet gwałcił mnie za jej przyzwoleniem .matka zadawała mi tylko pytania czy zgwałcił czy nie a jeśli tak to cóż ,co mogłabym z tym faktem zrobić ? na przecież nie pójdę na policje ,taka rola kobiety jest .Ojciec też molestował mnie za jej przyzwoleniem ,bo wtedy nie sypiali ze sobą ..

to tylko malutki wycinek moich przeżyć z nią.