zbigniewcichyszelest pisze:Nie stawiaj sobie jakiegoś deadline'u. To zbyt stresuje i dołuje, jak się nie wyrobisz. Żyj po prostu i traktuj to jako coś, co musi być z tobą, jednak nie ma wpływu na twoje własne Ja. I pamiętaj, że nerwica nie pójdzie tak szybko w zapomnienie, będzie przerzucać się z jednej wkrętki na drugą. Ja obecnie skończyłem z analizowaniem natrętnych myśli, na razie skanuje własne ciało, to jak mówię itd. denerwuje mnie to niemiłosiernie, ale to jest ten krok do przodu, nerwica mnie już nie może wystraszyć, jedyne co może mi robić, to po prostu wkurwiać, a to już postęp

Zbigniewcichyszelest bardzo Ci dziękuję za Twoją aktywność w moim temacie i bezcenne rady. Czytałem kilka razy wypowiedzi forumowicz w moim i podobnych wątkach i staram się każdą wskazówką dobrze przemyśleć by później wdrożyć zmiany w swoim postępowaniu. Bardzo podniosła mnie na duchu Twoja ostatnia i poprzednia wypowiedź. Wyraźnie w nich widać, że wiesz o co chodzi w tym problemie i sam musiałeś się z tym mierzyć bo aż za dobrze opisujesz, to jak się czuję. Masz rację z tym deadlinem - nie ma co stawiać sobie ram czasowych, bo to może tylko spowodować frustracje i niepotrzebne podcinanie sobie samemu skrzydeł. Ostatnim razem to dziadostwo trzymało mnie przez prawie 4 lata - trochę się boję, że teraz też może tyle trzymać, ale nawet jeśli - będę się starał jak tylko mogę być dobrym ojcem i mężem, choć nie ukrywam że kosztuje mnie to bardzo dużo energii.

munka pisze:hej,
cały problem polega na tym, ze mamy złe wyobrazenie na temat milosci. Początkowa faza to jest zakochanie, gdzie tracimy głowe dla drugiej osoby, klapki na oczach, motylki w brzuchu...sama chemia. Ten stan w koncu mija i przychodzi zderzenie z rzeczywistoscia...nagle zdajemy sobie sprawe, ze stoi przed nami nieidealny człowiek, ktory oprocz zalet ma tez wady...i to jest teen moment kiedy zaczyna sie prawdziwa milosc...kiedy widzisz te wszystkie ulomnosci ale podejmujesz decyzje, ze chcesz byc z ta osoba na dobre i na zle. Mam wrazenie, ze masz problem z odczuwaniem zlosci...to troche tak, ze jak czujesz do zony zlosc to jest dla Ciebie rownoznaczne, ze Ci na niej nie zalezy....a to jest jak nabardziej normalne, ze mozna kogos jednoczesnie kochac i sie wkurzac na niego.....to samo z innymi emocjami...czasem bedziesz rozczarowany żoną, czasem zły, czasem bedziesz chciał pobyć sam...to wszystko jest normalne w dojrzałej relacji i wcale nie oznacza, ze sie nie kocha. To media stworzyly obraz romantycznej milosci, gdzie przewija sie 'ten jedyny'..a to guzik prawda...ludzie w to wierza i potem przezywaja rozczarowania i ciagle szukaja idealnego partnera...a jak wiadomo, taki nie istnieje.

munka wielkie dzięki za bardzo mądre słowa, szczególnie te dotyczące złego wyobrażenia miłości. Chyba istotnie coś jest w tym co napisałaś, bo jak czytałem ten fragment coś mnie ukuło w sercu i zrobiło mi się jakoś tak dziwnie, coś jakbyś trafiła w punkt. Tak samo jak ze złością do mojej Żony. Masz chyba racja, a ja sam przed sobą nie chce się przyznać i zaakceptować tych złych emocji, które czasem w stosunku do niej żywię. Generalnie jest tak, że moja Żona jest typem osoby, która po kłótni musi wszystko przetrawić i zajmuje jej to trochę czasu by wyciszyć emocje i dojść do ładu i składu z myślami. A ja to wybucham, często bez sensu wzmacniam tym samym kwestie sporne, a potem jak widzę, że ona nie chce się pogodzić, to ja lecę z otwartymi ramionami, bo chce jak najszybciej, żeby znowu było dobrze, żeby była zgoda - nawet jeśli jestem pewny, że miałem racje - to ja staram się przeważnie łagodzić spór. Czasem źle się w związku z tym czuje, bo odczuwam w pewien sposób dyskomfort - doprowadziłem do pogodzenia, ale to znowu ja pierwszy musiałem wyciągnąć dłoń, pomimo że to ja miałem rację i nie powinienem przepraszać

Zgadzam się z Wami, ale... ale jak nie czuje się nagle żadnej więzi z partnerem to zaczyna bardzo przerażać. Zwłaszcza jak chwilę wcześniej wracało wszystko do normy, układało się. To potrafi przerazić, wywołać lęk i wtedy nie wiadomo: boję się, że przestałam/-em czuć, a czuję dalej, boję się, że przestałam/-em czuć i nie rozumiem co się ze mną nagle wydarzyło czy jeszcze coś innego? Wady ma każdy, ale w momencie kiedy partner wywołuje odrazę albo paranoiczny strach to za nic nie przemawia do człowieka, że się dorobił zaburzenia.

laure pisze:Zgadzam się z Wami, ale... ale jak nie czuje się nagle żadnej więzi z partnerem to zaczyna bardzo przerażać. Zwłaszcza jak chwilę wcześniej wracało wszystko do normy, układało się. To potrafi przerazić, wywołać lęk i wtedy nie wiadomo: boję się, że przestałam/-em czuć, a czuję dalej, boję się, że przestałam/-em czuć i nie rozumiem co się ze mną nagle wydarzyło czy jeszcze coś innego? Wady ma każdy, ale w momencie kiedy partner wywołuje odrazę albo paranoiczny strach to za nic nie przemawia do człowieka, że się dorobił zaburzenia.

Nie pozostaje nic innego jak tylko te stany zaakceptować. Problem nie jest to czy kochasz czy nie. Problemem jest katowanie się myślami. To, że OBSESYJNIE analizujesz oznacza, że masz zaburzenie, ZOK - OCD . I to właśnie po tym (obsesyjna analiza, niechciane myśli) powinnaś rozpoznawać, że to w tym tkwi problem a nie w tym czy kochasz czy też nie. Długotrwałe analizowanie wywołujące cierpienie = zaburzenie a nie brak miłości względem partnera/partnerki. Trzeba przechytrzyć umysł i przestać się bać tych myśli a to się dokona przez akceptację. Ważna jest medytacja i nauka obserwacji własnych myśli i przyzwolenie im na płynięcia. Z czasem granica po której przekroczeniu powstaje lęk się przesuwa.

To jest chyba najtrudniejsze co? Akceptacja...

Ja to dochodzę do wniosku, że cierpienie psychiczne może prowadzić do psychicznej wolności. Człowiek tak się katuje tymi myślami, że w końcu przychodzi moment w którym mówi "a jeba ć to". I nagle odczuwa się ulgę i dostrzega się, że całe to katowanie się było mega słabe.

WWA pisze:Ja to dochodzę do wniosku, że cierpienie psychiczne może prowadzić do psychicznej wolności. Człowiek tak się katuje tymi myślami, że w końcu przychodzi moment w którym mówi "a jeba ć to". I nagle odczuwa się ulgę i dostrzega się, że całe to katowanie się było mega słabe.

Bardzo mądre słowa WWA. Myślę, że na drodze do odburzenia każdy dochodzi do takiego momentu, kiedy jedyne co pozostało to olać to i niech sie dzieje wola nieba. Ja jestem na tej drodze jeszcze, ale wierzę, że zmierzam w dobrym kierunku. Weekend był naprawdę dobry, a dzisiaj tak sobie. Obudziłem sie z uciskiem w klatce piersiowej i gonitwą myśli w głowie o znanej nam wszystkim tematyce. No cóż, jeszcze nie teraz

-- 7 marca 2017, o 18:22 --
Dzisiaj ogólnie gorszy dzień niestety, ale staram się jak mogę nie angażować siew dyskusję z myślami. Niestety ucisk w klatce piersiowej skuteczni przypomina mi o tym, że nie jestem wolny od tego dziadostwa...

-- 11 marca 2017, o 16:54 --
Wczoraj było super, niewiele brakowało i mógłbym nazwać to "normalnością". Dzisiaj trochę gorzej, ale i tak jest dużo lepiej niż na początku. Jeszcze raz dziękuję WWA za postawienie mnie podczas ostatniego kryzysu do pionu w krótkich męskich słowach bez owijania w bawełnę I glaskania po głowie. Dzięki

@kapralis: jak Ty sie trzymasz?

Kapralis Jak tam chłopie poradziłeś sobie z ta nerwica bo ja już tracę nadzieję i wiarę w to że będzie dobrze przygniotlo mnie to strasznie

Opowiadaj co tam u Ciebie?

Kapralis , napisz co u Ciebie. Mam to samo już od prawie roku się męczę .

Hej robię update . Nic się u mnie nie zmieniło . Jedyne co wiem to mam stwierdzone zaburzenia osobiwosci mieszane , ale nic poza tym. Nie pracuje . Nawet nie szukam pracy. Teraz to nawet nie wiem dlaczego . Zona której niby nie kocham bo już sam nie wiem utrzymuje mnie i syna i sama już nie wie co ze sobą zrobić . Nie wiem po co to piszę . Aha po półtora roku na własna rękę odstawiłem leki antydepresyjne i wiecie co . Jest tak samo jak było z tym ze lepiej bo i tak tak damo reaguje ale nie jestem przymulony wiec kiedy nie jestem wkurwiony to jest przynajmniej trochę czasu kiedy jestem spokojny. Pozdrawiam i nie wiem co to będzie.