Witam postaram sie za duzo nie rozpisywać.dwa miesiace temu zaczely sie u mnie ataki paniki jedyne.o czym wtedy myślałam to ze.za chwile zwariuje.bylam akurat z dzieckiem na spacerze i bylam przerażona.od tamtej pory niby sie trochę uspokoilam ale zostal mi lęk uogolniony ,lęk przed zwariowaniem ,mam tez od lat neriwce natrectw (właściwie od dziecka) teraz meczy mnie i dobija DD masakra.nieznosze tego poczucia a lęk u ta deralizacja sprawila ze robię sie agresywan i bardzo łatwo mozna wyprowadzic mnie z rownowagi.czuje sie coraz gorzej i coraz czesciej mysle ze z tego nie wyjde a wrecz bedzie sie pogłębiać i ze ratunku juz dla mnie nie ma .mam male dziecko 8 mcy .niespie dobrze bo maly budzi sie w nocy na karmienie. Do tego moj partner naduzywa alkoholu i kilka razy pod wplywem bardzo sie poklocilsmy i straszyl zebym nie pyskowala bo sie doigram itd..czy te klotnie nasze mogly spodowodwac ten lęk teraz przed nim,przed wszystkim i ta derealizacje? W srode ide do psychologa bo juz naprawde coraz gorzej ze mna

Mogły, jak najbardziej. Tymbardziej że nie myślisz teraz tylko o sobie, podświadomie z pewnością chcesz też chronić dziecko. Ciężko czuć się bezpiecznie obok partnera, który Ci grozi. Samo to powoduje lęk i napięcie. Byc może sytuacji stresujacych było u Ciebie wiecej, skumulowaly się i zaowocowały zaburzeniem w pełnej krasie.
Świetnie że wybierasz się do psychologa, to odpowiednia osoba do przegadania takich problemów. Wyjdziesz z tego, nerwica to stan przejściowy. Korzystaj z materiałów forum i śmiało pisz gdybyś potrzebowała pomocy. Trzymaj się mocno i walcz o siebie, masz dla kogo

Dlaczego to jest w dziale "materiały"?

zbigniewcichyszelest pisze: ↑

6 listopada 2017, o 18:19

Dlaczego to jest w dziale "materiały"?

Przeniesione

Oj wybaczcie pomyłkę z wrzuceniem posta.jestem tu nowa nie zwrocilam uwagi.a prosze jeszcze powiedzcie mi ciągle mi towarzyszy poczucie odrealnienia które mnie strasznie dobija.jestem przez to mega zla bo nie czuje sie soba , czuje sie wariatka i coraz bardziej sie boje.boje sie choroby psychicznej czytalam o DD tutaj w materialach i wiele mam objawów ale czy moze byc tez tak ze boje sie przestrzni domowej np Wiszacych w przedpokoju ubran boje sie ze to naprawdę objawy jakies ciężkiej choroby? Dlaczego wszystko wydaje mi sie takie "nienormalne" .. boje się ze nie wyjde z tego i co bedzie z moim synkiem .tego sie obawiam najbardziej