Witajcie !
Już dodałam wcześniej podobny temat, jednak teraz chcialabym uzyskać od was pomoc, skąd to się bierze, dlaczego i jak to zwalczyć.
Zacznę może od tego, że jako dziecko zawsze byłam bardzo wrażliwa, płaczliwa, wpadałam często w histerię. Bałam się że mojej mamie coś się stanie, że kiedyś odejdzie, myślę, że to było źródłem tych histerii. Byłam przyklejona do niej jak rzep.
Teraz jestem dorosła i radzę sobie dobrze. Mam narzeczonego, dom, psa, pracowałam 3 lata ( musiałam się zwolnić ).
Problemy zaczęły kilka lat temu. W związku jestem 9 lat od początku bylam dość zaborcza. Ale jakieś 4 lata temu zaczęła się dopiero jazda, że napewno 1000 lat temu mnie zdradził, a ja żyję w wielkim kłamstwie na 100%. Żadne tłumaczenia nie pomagały, analizowałam każde jego słowo, codzien gdy tylko otwierałam oczy pojawiały się te myśli, próbowałam z nimi walczyć, tłumaczyć sama sobie. Poszłam na terapię bo trwało to 1.5 roku. Zaburzenia związane z lękiem. Dobra, jakoś samo przeszło , teraz mamy się dobrze.
Ale to co jest teraz to dopiero katusze.
Moja najwspanialsza mama znów zachorowała na raka, przerzuty odległe do wielu miejsc. Nie ma szans, przedłużają tylko życie, ale te życie jest takie, że aż się wyć chce. Dla mnie to była i jest tragedia. Całe dnie wyłam, bo płaczem tego nazwać nawet nie można.strach, bezsilnosc.
I zaczęły się straszne myśli. Najpierw źle słowa na mamę, naprawdę źle. Potem, że może dotrzymać do ślubu a potem zdychać może ;(;(
Potem, że nikt nie może normalnie żyć że jak odejdzie to zacznę normalnie żyć.
Że jak odejdzie to dostanę odszkodowanie i ciekawe ile.
Nie mogę funkcjonować wyrzuty sumienia mnie zżerają, na mamę spojrzeć nie mogę. Dodam że mam problem z domem, wychodzą wady ukryte i potrzeba wiele wiele tysięcy których nie mamy, jestem sama narzeczony za granicą. Też się martwię kiedy zacznę normalnie mieszkać, kiedy nie będę sama. .
Wygląda to tak, że staram się nie skupiać na tych myślach jednak co jakiś czas nachodzi potrzeba ; musisz o tym pomyśleć, zastanowić się, wytłumaczyć sobie.
Jak się tego pozbyć. Skąd to się bierze i dlaczego. Dlaczego kiedy mama była zdrowa to tego nie było. A teraz nie dość że tragedia z jej choroba to jeszcze takie myślimy. Jak ona by cierpiała jakby się dowiedziała że jej własna córka ma takie myśli...pomocy

Nikt ? Help

Nie będę Cię tu upewniał w twoich wyobrażeniach i myślach, bo to i tak by Ci nie pomogło.Ale powiem, że jeśli źle jest rozmyślać o czymś, czego się nie chce myśleć, i się to wypiera, to to będzie wracało jak bumerang i nie da spokoju póki nie dasz tym myślą nie tyle co uwagi, co akceptacji i postawienia się im, ale nie we wrogi sposób, lecz neutralny.

To czego Ci brakuje to między innymi wyrozumienia dla tych myśli.
Możesz sobie odsłuchać nagranie o myslach, dotyczy to ogólnie myślenia chociaż jest o myślach lękowych:
etap-kowe-t4330.html

Mama choruje na raka, boisz się tego, pojawiają się natręctwa jako tematy zastępcze a Ty nie rozumiesz tych myśli. Nazywasz się strasznym człowiekiem, masz wyrzuty sumienia, oskarżasz się, próbujesz je na siłę wypierać i...dlatego mają one siłę i przewagę nad Tobą.

Ale to jest tylko jeden puzzel całej układanki.

Myślę, że gdyby te myśli dotyczyły kogoś innego i w innej sytuacji to może nie byłoby to dla mnie aż tak straszne. Ale mama...
Generalnie staram się nie dopuszczać do nudy bo wtedy jest największy kocioł w głowie.
Staram się ciągle coś robić, zajmować czymś , chociażby poraz setny sprzątać dom...
Czasem sama ze sobą rozmawiam, coś w stylu ; ty tak nie myślisz, te myśli to zwykle śmieci, kochasz mamę, chcesz jak najlepiej dla niej.
Pomaga to na chwilę..

A czy ktoś mógłby mi wyjaśnić cóż to te tematy zastępcze ?

Mogę ci polecić ciekawe spojrzenie na myśli natretne, bardzo ciekawy materiał, uzupełnienie treści, które możesz znaleźć na forum: https://youtu.be/AX7ptN9fR5c

Ja dziś cały stosuje oznaczanie myśli jako spam. Przychodzi natręt, w głowie oznacza jako spam i wizualizuję włożenie do folderu. Brzmi to dość głupio, ale działa

Jeszcze jeden film o błędach podczas radzenia sobie z nerwicą https://youtu.be/ECJWFzHf55E

Jedyną osobą, której powiedziałam o tym głośno jest narzeczony. Bałam się reakcji, ale potrzebowałam się wygadać. I wiecie co powiedzial ? Że nie widzi w tym nic chorego, bo każdy człowiek zaburzony czy nie, ma czasem straszne, głupie myśli. Jak on ma jakieś to poprostu pomyśli sobie, ale to było głupie i puszcza to dalej..