eiviss1204 pisze: ↑

25 marca 2018, o 11:41

Katzaaa pisze: ↑

24 marca 2018, o 20:23

Chciałam napisać o swoim postępie. Miałam straszny lęk o szum w uszach, który miałam wrażenie, że jest ze mną non stop od kilku miesięcy. Po tym jak kolejne badanie wyszło jednak ok i lekarz powiedział, że to raczej stres objaw jakby zniknął na 1 dzień. Pewnie dlatego, że ogromnie się ucieszyłam. To był duży przełom. Od tamtego momentu jest lepiej. Dalej słyszę szum, głównie w nocy i rano, pewnie dlatego, że jescze czuje napięcie z tym związane i trochę się boje, ale racjonalizuje to i staram się odwracać uwagę. Wierze, że minie

Szumy uszne tez towarzyszyły mi w trakcie nerwicy ale ja nie zwaracalam az tak na to uwagi i minęło mi po 4 mies z tym ze jak wspomnialam dla mnie one nie mialy znaczenia.
Takze jak wyluzujesz to jeszcze jakis czas Cie potrzyma i puści. Potem oczywisciw od czasu do czasu moga pojawiac sie pojedyncze sytuacje. Nerwica nie byla by nerwica gdyby od czasu do czasu nie sprawdziła czy aby na pewno nauczylas się wszystkiego tak jak mowisz

Moja mama ma szumy uszne a miała nerwice i mówię jej to od nerwy nadajesz im wartosc olej je a ona swoje ze to zdrowie hehe i co jakiś czas ske z nimi szarpie i one są

Mam co raz wiecej dobrych dni. Robie to co sprawia mi przyjemnosc i lapie sie na tym ze nie czuje lekow ani mojego gniota w klacie....Troche to dziwne ze tego nie czuje. Chce mi sie tanczyc, spiewac....robic psikusy jak dawniej. Jestem wdzieczna za wzystko co mam i ciesze sie chwila. Praca nad sobo otworzyla mi oczy na wiele kwestii ktore do tej pory byly niewidoczne. Nauczylam sie obserwacji i ucze dystansu do wielu rzeczy. Piekna sprawa. Wiem ze jeszcze wiele jest lub moze byc do zrobienia ale jest swiatlo w tunelu i to wcale nie jest pociag

Takie durne te moje małe kroczki, ale dla mnie bardzo dużo znaczą. Dziś odważyłam się kupić mięcho na wagę w sklepie

Dziś mija kolejny dzień nie pamiętam który ale wiem że jest lepiej.
Czuje się dobrze...nie mam somatów które by mnie paraliżowały.
Nie ściska mnie w klacie co naprawdę mnie zadziwia

Czuje że robię się silniejsza i odporniejsza na to co mnie trapi już tyle lat.

Wiem że to już spory sukces dzięki Wam kochani!

Brawo Iwonka

Brawo Furry super>

Ja dawno nic nie pisałam, ale będę wpadać dzielić sie z Wami moimi postępami i odkryciami

Rok temu marzyłam o spacerze z rodzina, marzyłam o wyjściu do sklepu, wszystko było paraliżujące (miałam zawroty, odrealnuenia, plytki oddech, walące serce) a teraz juz chodzę w wiele miejsc nie tylko sama ale i często sama z dziećmi Np do kościoła, do sklepów, na spacery.

Co sie zmieniło w ciagu tego okresu?

Mniej sie boje objawów, bo wiem ze one mi nic nie zrobią i nie sa dla nas niebezpieczne.

W trudnych chwilach sprowadzam sie do teraźniejszość... nie wybiegam w przyszłość i nie nie żyje przeszłością tylko mowię sobie „spokojnie, teraz nic sie przecież nie dzieje”. Będąc w teraźniejszości (nie w przeszłości ani w katastroficznej przyszłości ) czuje największy spokój.

Staram sie nie robić sobie presji zeby czuć sie dobrze.

Staram wchodzic w te największe obawy, niestawiając oporu ani nie uciekać. Zeby zobaczyć, ze to co wydaje sie nam byc najgorszym scenariuszem nie wydarzy sie (nie uduszę sie, nie upadnę, nie zwymiotuje)

Będę zaglądać i dzielić sie z Wami tymi odkryciami, które sprawiają ze ide do przodu
Trzymam kciuki za wszystkich !!!

Victoriaa pisze: ↑

28 marca 2018, o 18:02

Brawo Iwonka

Brawo Furry super>

Ja dawno nic nie pisałam, ale będę wpadać dzielić sie z Wami moimi postępami i odkryciami

Rok temu marzyłam o spacerze z rodzina, marzyłam o wyjściu do sklepu, wszystko było paraliżujące (miałam zawroty, odrealnuenia, plytki oddech, walące serce) a teraz juz chodzę w wiele miejsc nie tylko sama ale i często sama z dziećmi Np do kościoła, do sklepów, na spacery.

Co sie zmieniło w ciagu tego okresu?

Mniej sie boje objawów, bo wiem ze one mi nic nie zrobią i nie sa dla nas niebezpieczne.

W trudnych chwilach sprowadzam sie do teraźniejszość... nie wybiegam w przyszłość i nie nie żyje przeszłością tylko mowię sobie „spokojnie, teraz nic sie przecież nie dzieje”. Będąc w teraźniejszości (nie w przeszłości ani w katastroficznej przyszłości ) czuje największy spokój.

Staram sie nie robić sobie presji zeby czuć sie dobrze.

Staram wchodzic w te największe obawy, niestawiając oporu ani nie uciekać. Zeby zobaczyć, ze to co wydaje sie nam byc najgorszym scenariuszem nie wydarzy sie (nie uduszę sie, nie upadnę, nie zwymiotuje)

Będę zaglądać i dzielić sie z Wami tymi odkryciami, które sprawiają ze ide do przodu
Trzymam kciuki za wszystkich !!!

Ogromne gratulacje , wspaniała robota , Well done !!! że tak powiem co ja Ci tam będę gadać Ania jesteś mistrzynią

Trzeba jeszcze dodać, zeby nie irytować sie, ze dZisuaj nie czujemy sie Ok, nie żyjemy tak jak byśmy chcieli, bo do tego trzeba czasu i to miesięcy, a nie dni.

I kluczem jest jeszcze działanie, wychodzenie poza strefę komfortu, bo to nas wzmacnia. Chociaż należy tez pamietać o nie traktowaniu jako porażki jak cos nie wyjdzie, bo moze nie wyjsć („nawet 100 razy, ale za 101 wyjdzie” cyt. Schanis22 )

Dziękuję Ania , jesteś wzorem że mimo wszystko wystarczy uwierzyć, i działać , nigdy się nie poddawać . Jestem z Ciebie bardzo dumna

schanis22 pisze: ↑

28 marca 2018, o 18:57

Dziękuję Ania , jesteś wzorem że mimo wszystko wystarczy uwierzyć, i działać , nigdy się nie poddawać . Jestem z Ciebie bardzo dumna

Arletka czasem mozna sie załamać, mieć kryzys, to normalne, ale ważne zeby starać sie siebie stamtąd wyciągać i isc do przodu.

Kolejny raz pojechałam na terapię i wróciłam z niej autobusem. Zero lęku, nawet fajnie było Wczoraj był jedynie lekki stresik, bo miałam na inną godzinę niż zwykle i nie wiedziałam jak ogarnąć autobus - wracałam inną linią niż zawsze, przynajmniej przeszłam się kawałek z parku do domku

Postępy z wczoraj
1. Powiedziałem natrętowi aby spieprzał i go totalnie zatrzymałem
2. Natrętne mysli, muzyczka na żądanie zniknęła
3. Idąc spać cieszę się że czeka mnie kolejny dzień
4. Zrozumiałem że ludzie są urojeni to tylko natręt a nie moje zdanie

Kochani, nie było mnie tu jakiś czas, ale moje serce się raduję jak widzę Wasze 'małe' zwycięstwa i postępy <3
Ja ostatnio mam strasznie intensywny czas, do ślubu został tydzień także załatwień tysiące, no i ciąża, z którą dalej, mimo prawie 5 miesiąca, nie mogę się pogodzić. Ale staram się podchodzić do wszystkiego zadaniowo, trzymać dietę, która mi pomaga w trzymaniu lęków na wodzy.. no i kiedy przychodzi dzień czy dwa kryzysu z lękami, to już nie myślę 'to nigdy nie minie', tylko wiem, że zawsze mija
A 16go będę lecieć samolotem 5 godzin, pierwszy raz od ataku paniki na pokładzie- boję się strasznie, ale przecież nie zrezygnuję To dopiero będzie książkowe nerwicowe 'ryzykowanie' Także nie jest źle!
Wszystkich Was serdecznie pozdrawiam i przesyłam uściski, trzymam kciuki za dalsze kroki do przodu! :*

musiałam do Was napisać ....
Wiele juz wiem przede wszystkim to ze nie moge dążyć do tego co było przed nerwicą i jak wcześniej marzyć o tym ze chcę żeby było jak kiedyś zanim nerwica mnie dopadła ....właśnie chodzi o to żeby nie być takim jak kiedyś bo to w doprowadziło mnie tu gdzie teraz jestem. Niby super wesoła i towarzyska ale jednak coś było nie tak... skoro byłam taka "normalna " to dlaczego mam nerwicę? Wiem juz że wiele rzeczy robiłam żle i to przez lata i juz nie chce być taka jak kiedyś wiem że musze sie zmienić i na 100 %
Dązenie do wyzdrowienia po przez cofanie sie do tego co było to zła droga to już wiem i to jest na tą chwilę moje małe zwycięstwo
Może nie jestem jeszcze w 100 % bez nerwicy ale to nic wiem ze bedzie lepiej już sie nie boje czasem boli mnie brzuch jak mam stresa ale nie musze już zajmować uwagi gdy żle sie czuje robie zupełnie odwrotnie siedzie tam gdzie siedziałam i ni cholery sie nie rusze bo sie nie dam przestraszyć nie lece już i nie szukam zajęcia na siłe tylko zostaje z moim stanem bez problemu i powiem wam ze przechodzi bez odwracania uwagi
przynajmniej w moim przypadku to działa ....wcześniej zrywałam sie na równe nogi i robiłam cokolwiek zeby odwrócić uwage od somatyków czy głupich myśli
teraz pozwalam sobie na ich przyjście bo już sie ich nie boje i odchodzą jak senna mara ...
coraz mniej tych złych dni kazdy dobry cieszy a zły motywuje ....i to jest moja zmiana bo nigdy tak nie robiłam bo uciekanie od problemów to był mój sposób na życie
Każdy dzień przynosi dla mnie coś nowego jak bedzie tego nie wiem ale juz sie tym nie przejmuje bo żyje jestem zdrowa silna i tego sie trzymam
Miłego dnia wszystkim

Nie jest to może przełamywanie lęku czy coś takiego, w sumie nie wiem jak to nazwać... Jest sukces, bo doceniam siebie i swój postęp w nauce obsługi akwareli. Nie jestem aż tak krytycznie do siebie nastawiona i potrafię się cieszyć, że jak na drugi dzień prób, to idzie mi dobrze i dociera do mnie, że to tylko próby, ćwiczenia i mam prawo jeszcze tego nie ogarniać i nie musi być od razu idealnie. Kiedyś bym sama siebie katowała, że jak to tak jeszcze tego nie umiem i jak to tak mi może nie wychodzić

Po 2 miesiącach stosowania porad i metod z forum czuje zdecydowaną poprawę. To uczucie, gdy już zupełnie nie boisz się schizofrenii ani żadnych innych chorób psychicznych, a nerwica zapytaje: Czy to dobrze? Czy może właście dowód na chorobę!
Dziś puściłem kontrolę pierwszy raz od 8 lat i NIC się nie stało, ponadto automatycznie zacząłem myśleć o rzeczach nie związanych z nerwicą. Choć to duży plus, czeka mnie jeszcze dużo pracy.