Siemanko. Nie wiem czy dobry dział ale postanowiłem dzisiaj opisać po krótce moje życie z DD oraz sposoby które bynajmniej u mnie chociaż troche działają. Początek DD opisany jest tutaj viewtopic.php?f=14&t=2939 . Pierwszy tydzień był dość ciężki,ciągłe zamartwianie się,rozkminy typu "spieprzyłem sobie młodość" albo "kurde,mogłem nie jarać,największy błąd życia" ii takie ogólne. Generalnie wywierałem na sobie coraz większą presje. Na szczęście z pomocą przyszli mi ludzie z tego forum,którzy wytłumaczyli,że to nie jest żadna choroba tylko mechanizm obronny i z tego na 100 procent się wychodzi. Zacząłem żyć jak dawniej,treningi,wyjścia ze znajomymi,szkoła i różne takie rzeczy. Nie myślałem o DD, zaczałem ignorować ten stan a on zaczął znikać . Czasami poczułem się troche dziwnie ale to takie kilku-sekundowe akcje i zaraz wszystko wracało do normalności.
Oczywiście,dało się odczuć,że jeszcze do końca tego nie wyrzuciłem z siebie i podczas dwóch nocy obudził mnie lęk. Pierwszy pamiętam średnio,wiem,że jawa zlała mi się ze snem i wkręciło mi się,że nie moge zasnąć bo ktoś na mnie czeka przed domem. Towarzyszyło temu oczywiście kołotanie serca,drgawki i głupie myśli. Do tego to nieznośnie uczucie w głowie,dosłownie jak po "tym" jaraniu. Wstałem,posiedzialem na łóżku,uspokoiłem się.
Drugi z tych lęków miałem dzisiaj w nocy. Położyłem się około północy. Poleżałem chwile i nagle jakbym zasnął ale na maksymalnie minute. Obudziłem się,czułem jak serce zaczyna mi bić coraz szybciej i szybciej,zaczeły się drgawki i uczucie bani które miałem może z 4 razy tak po kilka sekund. Wiedziałem co się kroi więc starałem się ogarnąć,uspokoiłem się i zasnąłem. Dzisiaj czuje się nieco gorzej niż zazwyczaj,czasami też mam takie trzy/cztero sekundowe "fazy" ale zaraz znika. Jestem generalnie bardziej zmęczony niż zazwyczaj. Wiem tylko,że nie ma się tym co przejmować i należy olewac ten stan bo skoro nie odczuwalem go przez dłuższy okres czasu to dlaczego miałby się on utrzymać na długo lub na stałe? Po prostu należy żyć swoim życiem i nie zwracać na to uwagi a w końcu DD sobie pójdzie. Także olewka,pozytywne myślenie i jak najwięcej aktywności i wyrzucamy ten stan z siebie! Powodzenia wszystkim i pozdrawiam!

Jesteś na podobnym stadium jak ja. Tyle że u mnie nie występują silne lęki, po prostu taki napięcie i głupie myśli typu "A co jeśli nie minie?" "A co jeśli się pogorszy?". Też miałem kilkusekundowe wrażenia, że nie mam DD, po prostu próbowałem się w to wczuć i nic, jednak za chwilę znowu. Jednak wtedy byłem przepełniony szczęściem i ten stan mi nie przeszkadzał Teraz mam powrót do szkoły po feriach, od nowa obowiązki itp. No i trzeba jakoś przetrwać. I powróciły mi problemy ze snem (chyba...) ponieważ wiercę się 30 minut do godziny żeby zasnąć, a później coś mnie rano budzi, jeszcze przed budzikiem i nie mogę spać. Sen też trwa tyle jakby trwał maksymalnie minutę. Ale jak minęło kiedyś to może ustabilizuje się i teraz

w sumie 99.9 % racji