Dzień dobry Państwu,
Chciałbym opisać historię i dostać ewentualną poradę, gdyż mam pewien problem i potrzebuję wsparcia. Naturalnie, rozumiem, że żadna dyskusja na forum nie zastąpi wizyty u terapeuty, lecz mam nadzieję, że Państwa doświadczenie i wiedza może rzucić nowe światło na mój przypadek

Jestem mężczyzną, rok ur. 1990, trzeci kwartał, jedynak. Od dzieciństwa matka żywiła mnie swoją chorobliwą miłością. Martwi się o mnie do tej pory, zważając, że niebezpieczeństwo zawsze czyha na mnie za rogiem. Od zawsze byłem pod silnym jej wpływem oraz jej matki (mojej babci). Czułem się z tym dobrze, zresztą do tej pory czuję. Mam osobowość neurotyczną, od zawsze miałem wahania nastroju i tendencję do filozofowania i rozmyślania nad przeszłością i sensem życia. Przy matce i babci czułem się bezpiecznie. Wszystko zaczęło się zmieniać 2,5 roku temu (kwiecień 2011). Pewnego kwietniowego dnia dowiedziałem się, że babcia ma chorobę nowotworową. Strasznie to przeżyłem, początkowo racjonalizowałem sobie ten problem, jednak po kilkunastu dniach zaczęły pojawiać się silne lęki. Początkowo (poniedziałek wielkanocny 2011) czułem kłucie/ucisk w gardle, dziwne uczucie, byłem przekonany, że coś mi zaczyna poważnego dolegać. Później pojawił się ból głowy za prawym uchem, początkowo myślałem, że to zapalenie ucha, pojechałem na pogotowie, lecz lekarz stwierdził, że tam nic poważnego się nie dzieje. Do tego dochodziły zawroty głowy (uczucie niestabilności gruntu pod nogami), leżąc na łóżku miałem wrażenie, że "lampa się porusza". Inaczej mówiąc, miałem wrażenie, że jestem na jakimś haju. Zacząłem czuć cały czas niepokój i lęk. Uwierzyłem, że i ja jestem poważnie chory, przerabiałem: guz migdałków, tętniak, guz mózgu, ciężkie choroby serca, stwardnienie rozsiane, niedocukrzenie i in. Zauważyłem jeszcze, że uczucie lęku, zawroty głowy pojawiają się nasilone po wejściu np. do galerii handlowych, dużych sklepów spożywczych itp. miałem wtedy lęk przed zatrzymaniem się w miejscu, gdyż miałem wrażenie, że zaraz się przewrócę. Raz wylądowałem na izbie przyjęć, niestety nic nie stwierdzono. 11 czerwca 2011 roku dostałem silny atak lęku. Pracowałem wówczas w pubie muzycznym, zaczęło się przed rozpoczęciem dyskoteki: gula w gardle, przyspieszona akcja serca, zawroty głowy, silny strach przed śmiercią. Kiedy zwolniłem się ze zmiany, dotarłem jakoś do domu, położyłem się do łóżka, byłem przekonany, że w tym stanie nie dożyję do rana. Później zacząłem nadużywać używek, alkohol m.in. lecz stany lękowe utrzymywały się. Do tego miałem uczucie derealizacji i depersonalizacji. Zacząłem powątpiewać we własne istnienia oraz realność świata. Miałem wrażenie, że wszyscy są jakoś zmienieni, inni. Miejsca, rzeczy i osoby straciły swój "feeling" sprzed czasu kiedy wszystko się to zaczęło, wszystko zaczęło tracić sens. Byłem silnie przekonany, że cierpię (podobnie jak babcia) na ciężką chorobę, taką, którą w dodatku lekarze nie umieją zdiagnozować.
Lęki co prawda trochę ustąpiły, ból głowy też, potrafię wejść już do sklepu i zrobić na spokojnie zakupy, pozostała mi od ponad 2 lat derealizacja (+śnieg optyczny). Co chwilę patrzę na zegarek i uświadamiam sobie, że każda godzina zbliża mnie i moją matkę do śmierci. Rzeczywistość w której się wychowywałem tak jakby uległa zdekonstruowaniu, co wywołało u mnie silne poczucie zagrożenia i lęki. Utraciłem poczucie czasu, żyję cały czas tymi zdarzeniami, które wywołały u mnie to zagrożenie i nie potrafię żyć teraźniejszością, dlatego mam wrażenie, że czas b. szybko leci, a ja nie czuję ulgi. Ponadto, mam wrażenie, że uległy zmianie moje uczucia wobec innych, podejrzewam, że to przez derealizację. Uczucia do matki uległy jakby spłaszczeniu, co przejawia się u mnie tęsknotą za tą "dawniejszą miłością". Zastanawiam się nad tym jak wyglądać będzie mój pogrzeb i najbliższych, bo będąc przestraszony tym szybkim upływem czasu i ciągłą derealizacją mam obawy, że nastąpi to - szybciej niż mi się wydaje. Nie potrafię już czerpać radości z życia, gdyż wszystko wydaje mi się bez sensu. Kiedy przypominam sobie siebie dawniej, mam wrażenie, że to nie ja, że to jakaś inna osoba, czuję, że straciłem jakąś tożsamość i nie potrafię jej przywrócić poprzedniego stanu. Czuję się jakbym wręcz był "opętany", mam wrażenie, że kiedyś ja to zupełnie ktoś inny. Nie potrafię od tego momentu budować nowych relacji z innymi, mam wrażenie, że "natura" (biologia, choroby) wobec "kultury" jest bezwzględna, dlatego na nic zdadzą się moje starania. Naturalnie, poczucie bezsensu towarzyszy mi bardzo długo, jednak nie miałem myśli samobójczych, lecz odczuwam ciągłą tęsknotę, złość na płynący czas i brak ulgi. Kiedyś miałem wrażenie (2010-2011, tj 20,21 lat), że wszystko co najlepsze przede mną, teraz gdy już jestem starszy (za rok 24 lata na karku) mam wrażenie, że już jest za późno na wszystko, a każdy dzień przybliża mnie do coraz większego cierpienia, do tego strach przed starością. Choć to wszystko o czym piszę jest głęboko uświadomione, nie straciłem motywacji do działania, wręcz przeciwnie realizowałem swoje zainteresowania, choć przykro mi gdyż nie dają one mi już takiej satysfakcji jak kiedyś. Z babcią dobrze, okazało się, że jej guz ma niski stopień zagrożenia tzn. nie była potrzebna nawet chemioterapia lecz tylko kontrole, które nie wykazują od prawie 3 lat żadnych niepokojących zmian. Niestety moja psychika została naruszona, nie wiem czy zdołam sobie jakoś z nią poradzić, wewnętrzny niepokój pozostał i nie pozwala mi swobodnie funkcjonować, stałe, nawiedzające myśli egzystencjalne dołują i gnębią. Mam wrażenie, że wewnętrznie mam ponad czterdzieści, a nie ponad dwadzieścia lat.

Moje podejrzenia:
nerwica lękowa, hipochondryczna,
zespół stresu pourazowego,
dodatkowo: uczucie derealizacji/depersonalizacji, zaburzenia odczuwania czasu, uczuć i przeżyć.

Odpowiem na wszystkie pytania. Proszę o radę.
pozdrawiam

Uważam, że w Twoim przypadku potrzebna jest przede wszystkim psychoterapia i ew. leki mogą pomóc. Co do tych objawów, bóle głowy, zawroty, uciski itp. są to typowe objawy nerwicy. Polecam przeczytanie podwieszonych tematów o derealizacji i "reakcji walcz badz uciekaj" zebys poznał mechanizmy lęku. Psychoterapia pomogłaby Ci wyjsc z błednego koła lękowego, w którym jestes... Lęk może dawać różne objawy ale wiedz, że choć masz takie wrazenie przy zawrotach głowy, ze sie przewrócisz, zemdlejesz to tak naprawde nie ma takiej możliwosci i nie umrzesz! Lęk ma za zadanie chronic człowieka i dawać takiego "kopa" w sytuacji REALNEGO zagrożenia dla tego jest obecne poczucie zawirowania w głowie. Na nerwice lękową terapia i jeszcze raz terapia. To wszystko co się z Toba dzieje to tylko lęk i derealizacja jest równiez jego objawem. Tak jak pisałem do psychologa a ten już Ci pokaze jak przerwac błędne myślenie

mam wrażenie, że diagnoze dot. babci przeniosłem na siebie po prostu i zaczęło się błędne koło. Najbardziej dokucza mi derealizacja i depersonalizacja, btw. czy to kompendium wiedzy nt dd/dp już się pojawiło?

pozdrawiam

na razie jeszcze Kuba z tego co wiem nie dal swojego kompendium ale ogolnie to o dd w sumie jest wszystko co potrzeba obecnie, kompendium mialo byc uwienczeniem tego calego info w oparciu o badania nad dd. Ale info o tym sie nie zmieni ani tez jakis magicznych sztuczek co do wyleczenia nie nalezy oczekiwac
Nie wazne w sumie jaka jest przyczyna w tym wypadku, udales sie na jakas terapie zeby przerwac to bledne kolo?

Wojciech, dokładnie rzecz ujmując nie wybrałem się na terapię, gdyż uważałem dość długo, że na psychice nic mi nie jest.., inaczej mówiąc byłem święcie przekonany o somatycznym charakterze mojej dolegliwości nie zaś chorobie na tle nerwowym. Później byłem przekonany, że to samo minie, że sobie sam coś wkręcam, ale mam wrażenie, że nie poczułem od tamtego czasu dużej ulgi. Dopiero gdy zauważyłem u siebie tzw. "śnieg optyczny", dopiero trafiłem na stronę traktującą o derealizacji i depersonalizacji i powoli odkrywałem wszystkie swoje objawy. Jestem tak zrezygnowany, że psychoterapia i tak mi nic nie pomoże, mam bardzo zaborczy umysł, trudno ufam i wierze komukolwiek, zawsze mam swoją, dołującą mnie w skutkach rację, nie wiem czy potrafiłbym rozmawiać z terapeutą.
pozdrawiam

tak jednakze terapia ma na celu nie tylko przekonywanie Ciebie do jakis racji, tylko otwarcie glowy czyli umyslu na zmiane myslenia o objawach nerwicowych w tym i derealizacji. Mylisz sie w jedneym twoje starania bardzo wiele moga dac, bo wszelkie leki u takie psychiczne problemy zalezne sa w prawie calej czesci od nastawienia do nich i do zycia. Jak to zmieniasz to i psychika sie zmienia. Jak tkwiesz w nieprawidlowym mysleniu to jak sam widzisz zmienia sie bardzo malo.
Wiesz wieku 24 lat nie jest na nic za pozno.

dzięki za rady, myślicie, że mam szanse wrócić do stanu poprzedniego? Czy już nigdy nic nie będzie takie samo?

Stary jakby nie bylo sznasy to mysle ze tyle osob nie pisaloby tutaj. Zaburzenia psychiczne maja to do siebie ze szansa jest zawsze i to jest naprawde wykonalne. Wielu przed nami wyszlo i wielu wyjdzie po nas. Ja wyszedlem z tego i wiem ze wszystko jest takie samo, tyle ze jestem bardziej powazny niz przed ale czy to minus? Dla mnie akurat nie.