Moja droga do całkowitego odburzenia jest jeszcze daleka. Ale… No właśnie, poczytałam sporo materiałów z forum, książki, Wasze wpisy i zaczynam dostrzegać swoje dotychczasowe sukcesy, a nie tylko ganię się, że jeszcze nie jest tak jak bym chciała. Jestem zaburzona od kilku lat, ale jak dobrze się przyjrzeć, to chyba właściwie początki i irracjonalne lęki czy natrętne myśli mam dużo dłużej. Natomiast zrobiłam sobie ostatnio krótkie podsumowanie i taką tabelkę co było kiedyś (w najgorszym okresie – jakieś 7-8 lat temu), a jak wygląda teraz i wygląda to naprawdę fajnie i budująco
Polecam robienie takich porównań, mnie bardzo, ale to bardzo pomogło Oczywiście, nie jest to taka sielanka, że teraz np. sobie jadę gdzieś samochodem daleko i jestem zrelaksowana w pełni. Co to to nie, nadal dużo mnie wszystko kosztuje, stresuje się, frustruje mnie mój lęk itd., ale widzę postęp i to daje mi nadzieję, że jeżeli jest lepiej niż było (a było fatalnie), to będzie lepiej.
Na terapię chodzę od kilku lat, tak naprawdę moja Pani Psycholog twierdzi, że właściwie niedługo możemy skończyć. Mi natomiast dobrze się rozmawia z Nią, pomaga mi bardzo, dowiaduję się nowych rzeczy na swój temat, zaczynam dostrzegać niektóre problemy itd. i jeszcze chętnie pochodzę 
Terapia głównie behawioralno-poznawcza. Tak naprawdę na początku, przez pierwsze miesiące psychoterapii nie do końca widziałam jej sens, wydawało mi się, że nie rozmawiamy o meritum, tylko o jakiś pobocznych tematach, z którymi nie mam problemu. Dopiero po dłuższym czasie zrozumiałam, że to wszystko układa się w logiczną całość i bardzo pomaga 