Wieczorem w ogóle było świetnie, klimatu nie czułem, ale jakiś zapach mógł dawać chwilowo klimat, oczywiście rzeczy robiłem powoli, nie tak jak kiedyś, ale nie obchodziło mnie to! ;] ? Zaczeło się, od 'jeszcze nie byłeś u kardiologa' choć sam stwierdziłem, że to nie jest potrzebne, bo wszytsko mi przeszlo, ba nawet jak coś było to widziałem BRAK STRESU, PRESJI, RUMINACJI = przechodzi!.. Ale uwaga uwaga... Zrobiony rezonans, po którym się uśmiechnąłem.. i nie sądziłem, że pomyśle nawet coś takiego 3 dni później (tak jak mi sie pogorszyło), to jest idiotyczne.. "aa zanieś go do neurologa, niech go zobaczy" , "jesteś pewny, że jest dobrze zrobiony?", no wkurzeniem to bym tego nie nazwał, ale to nawet już mi nie było do śmiechu. Przecież obawy o zdrowie pozbyłem się 100 lat temu, ale oczywiscie z ruminacji wychodzi 1000 innych problemów, nikt problemu tak nie rozwiązał. Problem polega na tym, że nie mogę się skupić na tu i teraz, bo ciągle wraca gdzieś myśl 'powiedz jej to.. ' itp. nawet jeśli to.. skupie się na tu i teraz, ale przez 10 min 20 ? Cóż, nie ma bodźców, to ciężko się skupić na tu i teraz, bo jak zaczne myślec 'ładny budynek bl abla,' to wchodzą zaraz natręty.. :O dlatego trzęsą mi się nogi jak wychodze na dwór, myśli zero, reakcja ciała jest.. wrr..? Czy CBT Moja wiedza jeśli mi tak dobrze szło, czytanie nie wystarczy ? Czy traumy nie przerabiają się samę, dlatego że mózg działa na zasadzie skojarzeń ? 
no właśnie.. tak sobie mówie, co o tym sądzić. SORRY ZA DŁUGIEGO POSTA, WYŻALONY !
błagam o jakies dobre słowo, cokolwiek
dobrze znane mi sa te objawy ktore opisalas. Tez nie czuje siebie, wlasnego JA, tego ze naleze do tego swiata, zero emocji, uczuc cokolwiek. Kiedys mi ma czyms zalezalo, teraz wszystko jest mi obojetne. 
, które od początku zaburzenia czytałam incognito i pod wpływem mojego lekarza psychiatry, który również stawia głównie na psychoterapię zdecydowałam się na świadome wychodzenie z tego piekiełka, które funduje nam własny umysł.
To mi się wydaje niepojęte żeby tak się czuć. Ale z drugiej strony jak to jest że ja się czuję, kim jestem ja? Czy ja mam jakiś charakter? Co to jest charakter, a może ja jestem tylko zaprogramowanym robotem? Skoro można sie nafaszerować lekami i zmienić postrzeganie świata to gdzie jest moja dusza, czy ja w ogóle mam na cokolwiek wpływ, czym ja do cholery jestem?! Wszyscy uważają mnie za osobę zabawną, wesołą, mega inteligentną ale ja się czuję, że nie istnieję. 
Absolutnie nie jest to świecenie ;p To co opisałaś w poprzednim poście yo klasyk stanów odrealnienia, poczucie oczu i całą ta reszta to KLASYK.wszystkobedzieok pisze: ↑18 kwietnia 2017, o 19:18Mam wrażenie, że jeśli nie rozwiążę tych kwestii to nie będę mogła dalej żyć...
Co więcej wydaje mi się, że oto ja odkryłam odwieczną prawdę o bezsensie istnienia, że to nie moje zaburzenie tylko oświecenie a ludzie są głupi bo nie mają takich myśli tylko chodzą jak te zwierzątka i myślą tylko o jedzeniu, piciu, pracy i spaniu. I wydaje mi się że te myśli to nie śmieci tylko prawda która w końcu do mnie dotarła.
Co za dramat
Te mysli, zagadki, pytania nie mają zwykle rozwiązania, są do wiecznego rozważania a tego wierz mi nie chcesz sobie zrobić 
Podziwiam i szacuneczek super Chyba po prostu musiałam się wyżalić, bo czasami dopadają mnie takie stany, że wylewając to z siebie i tym samym widząc Wasze odpowiedzi działa to jak takie poklepanie po plecach 
wszystkobedzieok pisze: ↑20 kwietnia 2017, o 03:23Jasne, jasne że słuchałam !!!!! Czuję się jak debil, bo słuchałam wszystkiego i logicznie już to wszystko przyswoiłam, ale wiem że muszę się starać bardziej i bardziej, żeby to dotarło do warstwy emocjonalnej, nie tylko tej logicznej. Bardzo dziękuję Victor za tę odpowiedź, odpisujesz tyle razy na te same pytania, wątpliwości i obawy. Nie wiem jak masz jeszcze cierpliwość do tej rozhasanej gromadki zaburzonych na forum
Ale skoro jesteśmy już w takim dziale, to jeszcze sobie ponarzekam:D nie chcę być taka żałosna i tylko stękać, ale naprawdę potrzebuję Waszego wsparcia.
Ostatnio mam straszny spadek formy, wiążę to z odstawieniem leków, ale kiedyś trzeba. Wasze historie dały mi do myślenia i zachciałam świadomie i bez pomocy farmakologii się odburzyć. Niestety jest to trudniejsze niż mi się wydawało. Mam taki mętlik w głowie.. Raz chcę wrócić do leków (zawsze to były bardzo niskie dawki, przez ostatnie kilka miesięcy 12,5mg sertraliny) innym razem mówię że dam radę, nie wiem czego chcę i nie wiem jaka decyzja jest słuszna. Może takie bohaterstwo na siłę też nie jest dobre? Uczestniczę w terapii, bo wiem że moje problemy wzięły się z domu rodzinnego, toksycznej relacji między rodzicami, wciąganiem mnie w ich konflikty, ekscesach alkoholowych taty, moim perfekcjonizmie, który doprowadził mnie do ataków paniki tak wielkich, że żegnałam się już z tym światem pewna że tak właśnie wygląda śmierć. Każdy dzień to totalna sinusoida humorów, mój charakter się rozpłynął, nie wiem jaka decyzja jest słuszna
Jak widzicie jest godzina 3 w nocy, ja się budzę po 3 godzinach snu, od godziny chodzę po mieszkaniu z kąta w kąt, zastanawiając się czy ja jeszcze żyję, bo znieczulenie mózgu trwa w najlepsze. Muszę wstać za kolejne 3 godziny i będzie to w pracy następny z rzędu zombie day. Obudziłam się z przerażającą pustką wewnątrz siebie, taką pustką która wręcz myślałam że mnie pochłonie. Nie wiem czy już dopada mnie depresja, bo zaczynam się zastanawiać jakby wyglądało moje samobójstwo (myśli absolutnie paraliżujące), co by zrobiła moja rodzina, jakby to było być pierwsza samobójczynią w rodzinie, osobą która z pozoru wyglądała na człowieka sukcesu, która była bystra i postrzegana jako przezabawna wśród wszystkich znajomych a skończyła na stryczku. Jestem przerażona tymi scenariuszami w głowie ale coraz ciężej mi się do nich zdystansować bo wydaje mi się że ja tego chcę. Wydaje mi się, że ten świat to jakaś pomyłka, miejsce samego cierpienia, pytam się siebie co ja tutaj robię? Myśli że powstałam przez przypadek nie mając na to żadnego wpływu przez złączenie się jakichś komórek,że zrobił się ze mnie jakiś stwór który tylko cierpi i nie chce więcej tutaj żyć sprawiają że jest mi niedobrze. Ale z drugiej strony jak to jest mi niedobrze skoro ja nawet nie czuję że mam jakiś brzuch więc skąd by się to miało niby wydostać? (wiem powalone na maxa, i tak to pewnie też klasyk dd ale jestem juz tak zaplątana jak nigdy wcześniej).
Boję się wszystkiego. Najgorsza jest ta pożerająca pustka, jak mam się do tego ustosunkować, jak to sobie wytłumaczyć i przeżyć jakoś ten czas? Czy warto walczyć o siebie skoro nawet nie wiem czym ja jestem? Boję się tak strasznie, że nie pasuję do tego dziwnego świata, że pojawiłam się na nim bez powodu i bez własnej zgody i tak też umrę, nie mając nic do gadania. Co więc mogę zrobić z tym dziwnym czymś czym jest życie skoro tak naprawdę i tak nie mam na niego wpływu a teraz na dodatek pisze do was jakiś wybryk natury bez mózgu, byt który się rozpłynął i nawet nie wie że istnieje
Wiem ten wywód to pewnie classic story, ale proszę niech mi ktoś to jakoś sensownie skomentuje i wyjaśni co się dzieje. Mój lekarz psychiatra dałby mi pewnie znowu sertraline i na koniec powiedział: wierzę w Panią, terapeutka ze mną przerobi traumy które wiem że muszę ogarnąc bo one mnie wewnętrznie męczą ale jest też życie codzienne, którego nie ogarniam i do którego nie mogę przyjąć właściwego stosunku bo już się w tym wszystkim gubię. Jestem zakręcona jak tzw. ruski termos.
Chcę wiedzieć że jakiekolwiek działanie, które podejmę ma sens. Bo sens wyjścia z tego zaburzenia gdzieś mi się rozpłynął. Po co to robić skoro znowu później będę musiała się zmierzyć z samymi problemami? Odejściem wiekowych dziadków, potem rodziców, na końcu swoim, pracą, brakiem osoby która by teraz mnie przytuliła, życiem ogólnie które wydaje mi się pasmem samych cierpień. Chyba potrzebuję od Was wirtualnego przytulenia i paru słów które mi wyjaśnią co się dzieje i czy ten dziwny twór zwany moim życiem może sie jeszcze zmienić bo moja nadzieja powoli gaśnie.
Z góry Wam dziękuję jeśli udało Wam się dotrwać do końca tych moich nocnych wywodów
nie zmienia to jednak faktu, że nie jesteś tu sama z tym, jest tu wiele nowych użytkowników, w tym sporo młodych osób, które mają podobnie, serio. i od razu myśli typu: po co je sciąłeś skoro tyle czasu się męczyłeś by je zapuścić itp. A jak zobaczę np. kogoś z długimi włosami zwiniętymi w kucyk, np. Ibrahimovicia od razu wpada mi do głowy myśl, że mogłem sobie zrobić tak jak on ma. I taki żal mnie łapie. Plus odcięcie wwiększe bo dziwnie czuje się z krótkimi włosami. Wiem, przywyknę, ale jest dziwnie, dziwnie to odbieram, ludzie znajomi mnie nie poznają xd Nakrecalo mnie to jakis czas, czulem sie gorzej, dereala od razu wieksza Hej.To nie takie proste.To ze juz wrociles i nie jedziesz nie znaczy ze od razu stres minie.On bedzie trzymal tak jak i mnie.Po prostu miales w sobie tyle adrenaliny i ogolnego leku ze trzyma Cie dluzej bo wyladowuje sie organizm.Guett pisze: ↑1 lipca 2017, o 21:22ja p.... już jestem tym wszystkim zmęczony i mam dosyć. Nie dość, że przechodzę przez męki psychiczne to jeszcze dochodzą męki fizyczne. Zastanawiam się na ile je może powodować samo DD...
ale do rzeczy. Dziś miałem prowadzić nie swój samochód po trasie którą bardzo rzadko jeżdżę. Niby wszystko fajnie, pięknie. Ale jak to w moim przypadku wszystko układało się tak jak nie powinno. Oczywiście zaczął lać potężny deszcz, a ja miałem prowadzić autko kumpla, a do tego odcięcie było do tego stopnia, że nie wiem co robię i gdzie się znajduje. No i czekałem na telefon, zrobiłem się osłabiony, dostałem jakiś uderzeń ciepła. Chciałem się pobudzić ziel herbatą ale nic nie dało.
Okey, pojechałem, wróciłem, lecz dalej jestem ogromnie zmęczony jakbym miał zaraz paść, jakbym przebiegł jakiś maraton. Jechałem i czułem, że jestem nie obecny, że nie ma mnie tam w środku. Kontakt ze mną zerowy. Dobrze, że jakoś dojechałem, ale w nocy mam jechać i ich odebrać.
Nie wiem, niby się tym nie stresowałem, bo tego nie odczułem, ale może w głębi gdzieś był ten stres jak to będzie.
Nie mam siły ani ochoty na nic, a gdy pomyślę o jutrzejszym dniu to aż mi się robi nie dobrze. Bo wiem, że te cierpienie będzie dalej.
Jak tu widzieć jakieś pozytywy, że ten naturalny mechanizm obronny mija, skoro ciągle daje on bez powodu coraz to silniejsze objawy, odcięcie...
Jest sobota, a ja kobieta luźna w udach nie wiem, że żyję i męczę się z tymi kosmicznymi objawami zamiast korzystać w pełni z tego życia.
Okej, może paść argument, że mogę z niego korzystać mniej, ale ja wiem, że nie mogę bo nic nie da przyjemności i podobnych odczuć.
Nie widzę sensu w niczym, kompletny bezsens...
✌