Od paru dni przeżywam duży kryzys , którego nigdy nawet bym sobie nie wyobraził . Czuję się jak na początku jeśli chodzi o lęk wolnopłynący który był już tak u mnie wygaszony ,że mimo że go czułem to myślałem wówczas o nim że to on jest męczący i dręczący ale myliłem się... Parę dni temu dosłownie z dupy pojawia się lęk tak duży ,że ryzykowanie i akceptacja go nie ogarnia... Rzadko tutaj piszę na forum bo wychodzę z założenia że tzeba akceptować zaburzenie a nie ciągle uspokajać się i nawoływać o pomoc. Tym razem czuję znów potrzebę by usłyszeć dobre słowo ... Nie wiem jak to jest możliwe ,że to co już odzyskałem ,to poczucie komfortu życia a przede wszystkim pozbycie się lęku który ograniczał mnie we wszystkim znów wraca ... W okresie ostatnich miesięcy miałem gorsze dni i lepsze ale te gorsze nie były aż takie złe jak teraz że akceptacja nie daje rady. Uczucie frustracji ,które mi towarzyszy na nerwicę jest ogromne... Myślałem że już podświadomość odzyskała siłę ,bo nie wkręcałem się w żadne myśli i lek nie dawał żadnych prawie że objawów. Dziś znów czuję brak apetytu , lęk przed lękiem , uczucie dziecka które musi biec do mamusi ,bo lęk jest dużo większy niż w przypadku zwykłych gorszych dni . Staram się akceptować to i przede wszystkim jestem tak zły teraz że ryzykuje na to całkowicie . Mam już dość bania się swoich durnych wyobrażeń więc jest mi obojętne co się stanie. A najbardziej mnie dziwią moje posty które gdzieś tam w przypływie tego progressu w nerwicy pisałem pocieszając innych , lub na czacie . Logicznie wiem że przecież nie mogłem w przeciągu 5 minut zapomnieć wszystkiego że tak było itp. Nie chcę wszystkiego odzyskiwać na nowo dzien po dniu , miesiąc po miesiącu . Chociaż z drugiej strony wiem że się nie poddam nigdy. Czy to normalny kryzys? Czy odburzeni też takie mieliście ? Nawet gdy byliście już na bardzo dobrej drodze to was tak poniewierało znów? Czy to kwestia tylko czasu gdy znów będzie dobrze? Starać się akceptować to mimo że nie jest to proste mówiąc że to tylko epizod na drodze do wolności ?

Tak , to potrafi nawracać jak bumerang .. dlaczego ? bo małpka nadal nie wierzy że może być inaczej .. co zrobić .. przetrzymać kryzys i przejdzie małpka musi się nauczyć że to już jest zbędne

Różne objawy i lęk może wracać póki się tego boimy. Póki nadajemy ważność tym objawom.
Czasami to jak u mnie też kwestia charakteru, wrażliwości przekonań nad którymi jeszcze trzeba popracować
ale ogólnie dla mnie ważna jest świadomość że ani od lęku ani żadnego objawy nic się nie stanie.
Tego mnie nauczył Victor.
Też mam czasami gorsze dni, czasem mnie złapie jakiś lęk, czasem jakis lęk złapie moją koleżankę, mamę, mimo że one nerwicy nie mają.
Nie ma co robić z tego problemu bo nic się od tego złego nam nie stanie.
Tego bym sie trzymała:)

Cześć macku, niestety ale podczas progresu tak właśnie jest, raz czujemy się dobrze a raz źle a raz przychodzi kryzys ze myślimy ze nie damy rady i w tedy znów wątpliwości, o to chodzi w tym wszystkim żeby podczas kryzysu jednak być dalej silnym i wyrozumialym dla siebie i być przygotowanym na to że ten kryzys może przyjść i trzeba to przetrwać i nie analizować bo znów wpadnie się w błędne koło, myślę że jeśli do tej pory dawales radę to podolasz i teraz, cierpliwośći.

Kryzysy to normalne jak się ma nerwicę. Nie załamywać się, możesz spojrzeć na mój ostatni wpis Kryzys-Ciekawy94

Ja tez tak mialem jakis miesiac temu. Teraz juz wiem ze wszystko nakrecilo sie poczuciem niezniszczalnosci a tu nagle szok - cos Z czym wydawalo sie ze sobie poradzilem wrocilo i wydaje ci sie ze tym razem nie masz szans. Wtedy pomogly mi slowa victora ze tak to sie wlasnie dzieje. Dasz rade! To minie.

dziękuję wam za tydzień pewnie z tego posta będę się śmiał

Tak bedzie. Po prostu to przeczekaj.

Przejechalem dzisiaj samochodem 800 km do niemiec wraz z dziewczyna na ferie by odpoczac.. Jeszcze parę dni przed tym jak napisałem tego posta co jest na samej górze tego tematu miałem mega ochotę i marzyłem by juz tu być, ale od kiedy dopadł mnie kryzyzs mimo że pamiętam ze przeciez Chcialem tego i w glebi dalej chce to czuje sie mega zle.. Lęk i dd msm tak nasilone jak bym byl na samym dnie tego zaburzenia.. Jeszcze nie dawno nie pamiętałem juz co to panika i duży lęk a dzisiaj czuje jakbym pierwszy raz ją odczuwał o takiej sile.. Czuje jakbym miał omdlec. Czy to normalny kryzys na drodze? Ryzykuje robiac wszystko tutaj nie odpuszczajac niczego i tlumaczac przy tym sobie oraz szydząc z tej suki nerwicy.. Czy osoby odburzone też miały tak silny kryzys w późnym etapie trwania gdzie wszystko już wydawalo sie jasne? Też wątpili w to ze kiedykolwiek im się uda żyć bez tego lęku? Czy wasza droga nie była jednostajnie dążącą do lepszego z powolnym wygaszeniem?

800km to sporo czasu na myslenie. Moze poswieciles go analize?

Kierowałem więc ryzykowałem na natręty ale napewno. też skupiałem się na lęku bo jest nadwyraz duży od paru dni i nic na niego nie działa.. Czuję się jak bym to dostał pierwszej paniki albo i gorzej.. A uczucie omdlenia to chyba wina magnezu ktory zażyłem Albo lęku.... Juz sam nie wiem ale czuje się jakbym miał zasnąć na stojąco..

Ile analizujesz tyle masz. Przeczekaj to. Pisalem ci juz. Tak jest.

Maciuś to nie wina magnezu , nie skupiaj się na tym żeby czuć się jakoś tam dobrze zostaw wszystkie odczucia, pozwól żeby był jakie są , nie bój się tego lęku on i tak Ci nic nie zrobi , wszystko przejdzie będziesz miał super ferie .

Dziękuję. tylko to uczucie słabości i naprawdę omdlenia mnie męczy bo nigdy tak się nie czułem i z jednej strony staram się jakos to zlekceważyć bo to pewnie lękowe a z drugiej boje się że to na prawdę coś ale nie chcę siw nakręcać bo przeciez nigdy tego nie robilem

Maciuś a gdybyś nawet miał zemdleć to co to zemdlejesz i już przecież nic Ci się nie stanie , pomyśl a to najwyżej zemdleje mam to gdzieś .