oroczimaru pisze:Słuchajcie, pisałem z paroma osobami. Między innymi z Wojciechem i widziałem, co pisał Victor. Podobno takie lęki przechodzą etapami.

Na początku u mnie było tak, że jak gdzieś szedłem z kimś gadałem to ciągle czułem jakbym spadał sam w głąb siebie, jakby świat mi odjeżdżał, albo to wszystko było nieprawdziwe. Nie mogłem o tym nie myśleć, ciągle się katowałem tym, że coś mi jest, że czuję niepokój i w ogóle. Patrzyłem się na komputer w pracy, albo pudełko od kawy i wydawało mi się jakieś dziwne, jakbym pierwszy raz to widział. Teraz nawet na takie coś nie zwracam uwagi i nie mam takich myśli.

Obecnie jest tak, że w sumie myślę o tym mniej i nawet czasem zapominam. To chyba jakieś zmiany na lepsze, żyję w sumie normalnie z tym poczuciem, że jest trochę inaczej. Ogólnie jestem jakby z tym wszystkim pogodzony i mam dużo nadziei, że to prawie koniec. Nie łapią mnie takie doły i nie mam żadnych objawów somatycznych typu skręcanie w żołądku, albo ból głowy, albo uczucie ciągłego zimna. Czasem drętwieją mi ręce, ale to na chwilkę tylko.

Czy ludzie, którzy z tego wyszli mogli by napisać coś na temat takich etapów zmiany samopoczucia, jeśli to jeszcze pamiętają?
Ciekawi mnie to dość, bo mam takie spostrzeżenie, że derealizacja to nie jest stan, w którym zmienia się nasze widzenie rzeczywistości czy w ogóle coś jak gorączka, tylko po prostu skupianie się na czymś innym w patrzeniu na to wszystko. Myślę, że takie zrozumienie własnego postępu i polepszenia też daje dużo radości, która korzystniej wpływa na nasze myślenie. Takie poczucie odnoszenia sukcesu. Mówcie, co Wy myślicie jestem bardzo ciekawy. Liczę na odpowiedź Wojciecha, Victora, Anety, Adama i innych ludzi, którzy z tego całkowicie wyszli i jeszcze tu zaglądają.