Witam.

Mam na imię Paweł, jestem 43 latkiem który z nerwicą natręctw zmaga się od 17tego roku życia. Nie chcę nikogo w swoim poście winić ani oceniać bo zresztą jaki miało by to sens. Opowiem wam jednak swoją historię. Opowiem bo każda historia czegoś nas uczy.

W szkole podstawowej nie byłem zbyt dobrym uczniem aby nie powiedzieć kiepskim. Wychowawczyni zawsze powtarzała mamie że śpię na lekcjach i kiepsko widzi moją edukacje. Pomimo tego że chciałem w późniejszych klasach podstawowych się podnieść to łatka "osła" była mi już przyszyta i na nic zdały się próby i starania aby to zmienić. Gdy przyszła ósma klasa wychowawczyni oświadczyła mi i memu koledze że "nie widzi" nas gdzie indziej tylko w zawodówce.
Jak powiedziała tak się i stało. Ja i mój najlepszy kumpel wylądowaliśmy chyba z najgorszych z możliwych zawodówek przyuczani do zawodu elektryka.

Byliśmy chłopcami spokojnymi więc szybko zostało to zauważone przez naszych "kolegów". Rozpoczęły się szykany, obelgi, trzymaliśmy się razem i dlatego wyzywano nas od pedałów. To był czas w ciągłym stresie. W stresie czy ktoś na ciebie nie splunie, nie przypali zapalniczką, nie uderzy czy nie wyzwie od najgorszych. Ciągły stres i strach musiał w końcu dać o sobie znać. Pojawiło się pierwsze natręctwo. Natręctwo które do dnia dzisiejszego mnie prześladuje bo jest sensem tych lat w zawodówce i tego że ciągle byłem tam przekonywany do tego że jestem zerem.

Byłem na praktyce a że były to takie praktyki jak i poziom edukacji w tejże szkole to mieliśmy wiele czasu na to aby niczego się nie uczyć. Jeden z moich oprawców zwrócił się do mnie słowami: "ty to nigdy nie będziesz miał kobiety i zdążysz wyłysieć zanim z jakąś będziesz się kochał" tu: uprawiał sex Padło słowo: "załóż się" że tak będzie i podaliśmy sobie dłonie. I chyba już w tym momencie poczułem lek. Poczułem lęk że ta osoba ma racje i że pewno tak będzie i przez to wszystko mi zabierze. Dlatego już chyba wtedy powiedziałem mu że nie chce się zakładać a już na pewno później pamiętam że kazałem mu przysiądź że się nie założyliśmy. Myśl jednak puściła korzenie i padła na podatny grunt. Zaczęła mnie cały czas prześladować i żyłem w ciągłym strachu że on mi wszystko weźmie. Na nic zdały się racjonalne sposoby wytłumaczenia sobie że nic mi nie grozi.

Po zawodówce żyłem przez bity rok w ciągłym stresie że grozi mi z strony "tego kolegi" zagrożenie. Wpadłem w stan jak zombi bez nadziei.
Po roku ojciec zapisał mnie do technikum wieczorowego i powiedział że dobrze by było abym choć semestr skończył bo on zna to technikum i on go nie skończył. Pochodzę z pół roku i zobaczę jak się zdolni chłopcy się uczą. Okazało się jednak że chyba nie jest ze mną tak do końca źle bo pod koniec pierwszej klasy miałem najwyższą średnią w klasie a pod koniec trzeciej wychowawczyni oświadczyła że mam najwyższą średnią w szkole.

Potem przyszły studia i równie dobrze mi szło. Poznałem dziewczynę na czacie i zacząłem z nią współżyć. Nagle jednak któregoś dnia w mojej głowie pojawiła się myśl że źle poznałem swoją dziewczynę bo przez czata i przypomniał się mi "kolega z zawodówki". Znowu poczułem lęk i od nowa zacząłem się wkręcać że może powinienem poznać inaczej może nie tak a np. na dyskotece etc... W końcu mój związek się rozpadł i zostałem sam. Po jakimś czasie "już tradycyjnie" poznałem swoją żonę ale i wtedy dostałem natręctwa że może poznałem ją bo zażywałem lek antydepresyjny zapisany przez psychiatrę. Jakby to miało coś wspólnego z poznaniem mojej żony. Zacząłem się jednak znowu wkręcać jednak udało mi się nad tym zapanować. W końcu małżeństwo moje się rozpadło (jednak nie tylko z winy natręctwa).

Po studiach skończyłem kolejne tym razem podyplomowe a potem jeszcze kolejne podyplomowe. Obecnie jestem księgowym, prowadzę własne biuro rachunkowe ale jestem sam. Zalogowałem się na jednym z wielu portali internetowych ale ciągle prześladuje mnie ta myśl że może powinienem poznać kobietę inaczej, może nie na portalu a na ulicy. I wiem że jakkolwiek bym nie poznał to i tak nie mam gwarancji że natręctwo znowu nie wróci.

Nie wiem ja po prostu nie wiem dlaczego po tylu latach dalej mam tak popierd... myśl. Mam 43 lata, wiedze, doświadczenia. Minęło ponad 25 lat a ja dalej rozkminiam czy aby wszystko zrobiłem dobrze aby mi nic nie zagrażało. Paranoja totalna Paranoja, brak słów. I tak jak mając lat 17 tak i teraz mając 43 dalej powtarzam że się nie założyłem, że nic mi nie grozi, że nie mam z tym człowiekiem nic wspólnego i nie chce mieć nic wspólnego a to dalej siedzi w mej głowie i dalej te same słowa i zapewnienia. No normalnie jestem świrem, brak mi słów na tą paranoje.

Artmen1978 pisze: ↑

1 marca 2022, o 22:18

Nie wiem ja po prostu nie wiem dlaczego po tylu latach dalej mam tak popierd... myśl. Mam 43 lata, wiedze, doświadczenia. Minęło ponad 25 lat a ja dalej rozkminiam czy aby wszystko zrobiłem dobrze aby mi nic nie zagrażało. Paranoja totalna Paranoja, brak słów. I tak jak mając lat 17 tak i teraz mając 43 dalej powtarzam że się nie założyłem, że nic mi nie grozi, że nie mam z tym człowiekiem nic wspólnego i nie chce mieć nic wspólnego a to dalej siedzi w mej głowie i dalej te same słowa i zapewnienia. No normalnie jestem świrem, brak mi słów na tą paranoje.

Nie martw sie, ja teraz rozkminiam non stop czy mam urojenia wobec ludzi czy nie. Zostalem wpedzony w strach przed schizofrenia.

Natręctwa jak każde zło nie zna kompromisu. Czasami sobie myślę że mając jakieś "drobne natręctwa" np. że jest zła godzina aby coś zacząć lub skończyć albo już taki klasyk z sprawdzaniem i wychodzeniem z mieszkania. To sobie tak myślę e tam pierdoła co mi zależy zacznę coś jutro lub sprawdzę jeszcze raz czy wyłączone. Natręctwa są jednak jak Putin nie znają kompromisu i jeśli ustąpisz to chcą więcej i więcej. Więc trzeba chyba wziąć przykład z Ukraińców i walczyć, nie ustępować, walczyć do upadłego.