Nie wiem czy gdzieś był taki problem, jeśli tak to sorry ale nie znalazłem. Może ktoś się z tym mierzył i wie jak sobie pomóc?

Generalnie chodzi o to że nawet jak sytuacja generująca lęk (np. spotkanie z koleżanką) minie, to ja nadal nie potrafię się cieszyć spokojem, tylko martwię się tym że są nadal sytuację które generują we mnie lęk. Świadomość że właśnie np. taka prosta sytuacja jak spotkanie z koleżanką jest źródłem takiego lęku mnie dobija psychicznie. Czyli nie dość że cierpie bo czuję lęk to jeszcze się dobijam tym że te lęki są. Ponadto ciągle i głęboko te sytuacje analizuje i zastanawiam się skąd się bierze ten lęk, co jest u jego podstaw - robię sobie ciągle taką psychoanalizę. Zastanawiam się czy to nie jest jakiegoś rodzaju perfekcjonizm. A może tak trzeba? Może trzeba grzebać, męczyć się aż sie dotrze do przyczyny?

Jeśli ktoś miał podobnie i się z tym rozprawił to będę wdzięczny za podzielenie się wiedzą.

Lęk wolno płynący,stałe napięcie,są tematy o tym ,poczytaj